တစ္ဆေကလေး အပိုင်း(၁)

တစ္ဆေကလေး
၁။

ကျွန်တော်ဟာ အကြပ်စစ်သည်ဘဝဖြင့် ခြေတစ်ဖက်ကို တိုင်းပြည်အတွက် ပေးလှူခဲ့ပြီးနောက်မှာ၊ တပ်ကနေ ပင်စင်ယူထွက်ခဲ့ရ၏။

ကျွန်တော်သည် အသက်အားဖြင့် ၄၀ကျော်သာ ရှိသေး၍ ရှေ့ဆက် ကြုံတွေ့ရမည့် စားဝတ်နေရေးအတွက် ကျွန်တော်နှင့် သင့်တော်မည်ထင်သော အလုပ်ကို ရှာဖွေခဲ့ရသည်။

ကျွန်တော်သည် ခြေတုဖြင့် သွားလာလှုပ်ရှားနေသည်မှာ မှန်သော်လည်း၊ စိတ်ဓာတ် မာကြောခိုင်မာသူ ဖြစ်သည့်အတွက် အားငယ်ခြင်း မဖြစ်မိပေ။

အချိန်အားဖြင့် ၈လခန့်အကြာမှာ၊ တစ်ချိန်က ကျွန်တော်နှင့် ကျောင်းနေဖက်ဖြစ်သူ ကိုတင်ထွန်း၏ အကူအညီဖြင့် ပုဂ္ဂလိက ဆေးရုံတစ်ခုမှာ အလုပ်တစ်ခု ရခဲ့ပါသည်။

ထိုအလုပ်ကတော့ လေးထပ်ဆေရုံကြီးတစ်ခု၏ ဓာတ်လှေကားမောင်းဝန်ထမ်း အဖြစ် တာဝန်ထမ်းဆောင်ရခြင်းပင် ဖြစ်သည်။

ဓာတ်လှေကါးမောင်း ဝန်ထမ်းအလုပ်သည် အလွန် သက်သာသော အလုပ်ဖြစ်ပါ၏။

ကျွန်တော်သည် နေ့လယ်၁၂နာရီမှ စ၍ အလုပ်ဝင်ရပြီး၊ ည၁၂နာရီအထိသာ တာဝန် ထမ်းဆောင်ရသည်။

ကျွန်တော် အလုပ်မဝင်ခင် နံနက်ခင်းတွင် ဆေးရုံက အခြားသော ဝန်ထမ်းက ဓာတ်လှေကားကို မောင်းပေးသည်။

မနက်ခင်းများတွင် ဓာတ်လှေကားသည် အတက်အဆင်း သိပ်မများချေ။

နေမွန်းတည့်ပြီး ၁၂နာရီ နောက်ပိုင်း၊ အထူးသဖြင့် နေ့၂နာရီနှင့်၅နာရီ အကြားတွင် ကျွန်တော် လက်မလည်နိုင်အောင် အလွန် အလုပ်များ၏။

အထပ်တိုင်းမှ ဓာတ်လှေခါး ခေါ်သံ ဘဲလ်လေးက ဆူညံစွာ အချက်ပေးနေလေ့ရှိသည်။

ဆေးရုံပြောင်း လူနာများ၊ ခွဲစိတ်ကုသရမည့် အရေးကြီးလူနာများ၊ ဆရာဝန်၊ဆရာမကြီးများတို့၏ လိုရာခရီးကို လိုက်ပို့ပေးရလေ၏။

ကျွန်တော် တာဝန်ယူ မောင်းနှင်ရသော ဓာတ်လှေကါးသည် အလွန်ညင်သာသော ဓာတ်လှေကား ဖြစ်၏။

အမျိုးအစား ကောင်းမွန်ခြင်းကြောင့် ဓာတ်လှေကားစီး၍ လိုက်ပါသူသည် မြေပေါ်မှာ မတ်တပ် ရပ်နေရသလိုမျိုးပင် ဖြစ်သည်။

ဓာတ်လှေကား အတွင်းနံရံများတွင် ကြည်လင်ပြီး ပြတ်သားသော ပုံရိပ်များ ထင်ဟပ်စေမည့် မှန်များတပ်ဆင်ထား၏။

ထိုမှန်ပြင်များကို အမြဲကြည်လင်နေစေရန် ကျွန်တော် သန့်ရှင်းရ၏။

ကျွန်တော်သည် အလုပ်အပေါ်၌ အကောင်းဆုံး ပေးဆပ်ရန် အသင့်ဖြစ်နေတတ်သူ ဖြစ်သည်။ ကျွန်တော့်အလုပ်အပေါ် ကျွန်တော်သည် ရိုသေလေးစား၏။

ကျွန်တော်၏ တာဝန် ကျေပွန်မှုကြောင့် ဓာတ်လှေကားအခန်းလေးသည် အမှိုက်တစ်စမှ မရှိ ၊ ဖုန်တစ်စက်မှ မတင် အမြဲတန်း သန့်ရှင်း ကြည်လင်လျက်ရှိသည်။

အချို့ ဓာတ်လှေကား စီးသူ အမျိုးသမီးငယ်များသည် ထိုကြေးမုံမှန်ကို ကြည့်၍ အလှပြင်တတ်ကြသည်။

ဓာတ်လှေကားထဲတွင် ဆေးလိပ် သောက်ခွင့်မရှိပါ။'ဆေးလိပ်မသောက်ရ'ဟူသော တားမြစ်စာတန်း ကပ်ထားသည်။

အချို့သော ဓာတ်လှေကားစီးသူများမှာ ထိုအချက်ကို မလိုက်နာချင်ကြပေ။

ထိုအခါ ကျွန်တော်သည် ပြတ်သားစွာ၊ဆေးလိပ်သောက်ခြင်းကို တားမြစ်ရလေ၏။

အချို့မှာ မကျေနပ်ကြသော်လည်း ကျွန်တော်၏ ခက်ထန်မာကြောသော မျက်လုံးများကြောင့် ဘာမှ ပြန်မပြောကြပေ။

၎င်းတို့၏ ဆေးလိပ်များကို မီးငြိမ်းသတ်သွားကြသည်သာ။

များသောအားဖြင့် ဓာတ်လှေခါး စီးနှင်သူ အများစုမှာ၊ ဆရာဝန်ကြီးများ နှင့် သူနာပြုများသာ ဖြစ်ကြပြီး၊ ရံဖန်ရံခါမှာတော့ လူနာနှင့် လူနာစောင့်အဖော်များလည်း ပါလာတတ်သည်။

လေးထပ် နှင့် သုံးထပ်မှ လူနာစောင့်များသည်လည်း ကျွန်တော်၏ ဓာတ်လှေကားကို အသုံးပြု များ၏။

ကျွန်တော်က မှတ်ဉာဏ်ကောင်းသူ ဖြစ်သည့်အတွက်၊ဆေးရုံမှ ဆရာ၊ဆရာမများအပြင် ရက်ရှည်တက်နေရသော လူနာနှင့် လူနာစောင့်များကိုပါ မှတ်မိနေပါသည်။

ထိုလူများ ဘယ်အထပ်ကို သွားမည်ကို ကြိုသိနေ၍ အထပ် ခလုပ်များကို မေးစရာ မလိုပဲ ကျွန်တော်က ကြိုနှိပ်ထားတတ်သည်။

ကျွန်တော်၏ အလိုက်သိမှု ၊ အလုပ်အပေါ် ရိုသေလေးစားမှုကြောင့် ထင်ပါသည်။

အချို့သော လူနာစောင့်များနှင့် ရင်းနှီးခင်မင် နေပြီဖြစ်ရာ ၊ကျွန်တော့်အတွက် ကော်ဖီတို့၊ မုန့်တို့၊ ချိုချဉ်တို့ပင် ရက်ရောစွာ ပေးကမ်းသွားတတ်ကြသည်။

တစ်ဦးက မေတ္တာ၊ တစ်ဦးက စေတနာ ဆိုသည်မှာ မှန်၏ဟု ဆိုရပေမည်။

ကျွန်တော်၏ အလုပ်မှာ ဓာတ်လှေကား မောင်းနှင်သည့် အလုပ်ဟု ဆိုပေမယ့်၊ ရံဖန်ရံခါများမှာ အထူးကုဆရာဝန်ကြီးများက ခိုင်းစေသော အသေးအဖွဲ ကိစ္စရပ်လေးများကိုပါ ကူညီရသည်။

ဆရာဝန်ကြီးများက အပေါ်ထပ်သို့ ရောက်ခါမှ ကားထဲတွင် ဘာပစ္စည်း ကျန်ခဲ့၍ ညာပစ္စည်း မေ့ခဲ့၍ သွားယူပေးပါဦးဆိုလျင်လည်း ယူပေးရသည်။

သို့သော်လည်း ၎င်းတို့သည် ကျွန်တော်၏ ကိုယ်အင်္ဂါ အစိပ်အပိုင်း ချို့ယွင်းချက်ကြောင့် လေးလံသော ပစ္စည်းများကို မသယ်ခိုင်းကြရုံမျှမက၊ ဝေးလံသော နေရာများကို မသွားခိုင်းကြပါ။

၎င်းတို့သည် ပညာတတ်များဖြစ်ကြ၍ စာနာ သနားတတ်ကြပါသည်။

အချို့သော ဆရာဝန်ကြီးများက ကျွန်တော်၏ ဖင်ပေါ့မှု၊ အလိုက်သိမှုကြောင့်

ရံဖန်ရံခါ၌ လ္ဘက်ရည်ဖိုး ပေးသွားတတ်ကြ၏။

ဒါတွေကို ဖော်ပြရခြင်းက ကျွန်တော်၏ နေ့စဉ် ဆောင်ရွက်ဖွယ် လုပ်ငန်းသဘောတရား နှင့် လူမှုဆက်ဆံရေး အကြောင်းအချင်းများပင် ဖြစ်တော့သည်။

.....................

၂။

၃ထပ်သို့ ရောက်သည့်အခါ ဓာတ်လှေကားသည် ရပ်တန့်သွား၏။ ဓာတ်လှေကား စီးနင်း လိုက်ပါလာသော ဆရာဝန်ကြီးသည် ဆင်းခါနီးမှ သတိရသွားဟန်တူသည်။

သူ၏ ပါဝါမျက်မှန်ကို ပင့်တင်ရင်း ..

အပိုင်း(၂ )ဆက်ရန်...

မူရင်းရေးသားသူအား လေးစားစွာ credit ပေးပါသည်။