စက်ကြိုးဆွဲ မဖဲဝါ အပိုင်း(၆)
ကျုပ် မဖဲဝါ မှာထားတဲ့အတိုင်း လွတ်
အိတ်ထဲက သံကဝေရုပ်ကလေးကို
ထုတ်ယူလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ အနှိုး
ဂါထာကို ပါးစပ်က ရွတ်ရင်း ယာခင်း
ထဲကို ပြေးထွက်လိုက်တယ်။ ကလေး
မလေးကို ထမ်းပြီး ပြေးလာတဲ့ ကဝေ
ရဲ့ရှေ့ကနေ ကျုပ်ပိတ်ပြီးရပ်လိုက်
တယ်။ ကျုပ်ကိုတွေ့တော့ ကဝေ
ကောင်က တုံ့ကနဲ ရပ်လိုက်တယ်။
သူ့နဲ့ကျုပ်နဲ့ ပေနှစ်ဆယ်လောက်တော့
ကွာမှာပေါ့ဗျာ။
"ဟေ့လူ ရပ်စမ်း ခင်ဗျားအကြံ
ဒါအကုန်ပဲလား"
ကျုပ်က သံကဝေရုပ်ကလေးကို
လက်ထဲမှာ တင်းတင်းဆုပ်ထားပြီး
လှမ်းမေးလိုက်တယ်
"အောင်မာ ရာရာစစ၊ မလောက်လေး
မလောက်စားကောင်ကများ ငါ့ကို ဟန့်
တားနေရသေးတယ်၊ ငါ့နာမည် မင်းမှတ်
ထားလိုက်၊ ဆယ့်နှစ်ကြိုးငမိုးဆိုတာ ငါ
ပဲကွ၊ ကလေးမသာ ဖြစ်မကျန်ရစ်ခဲ့ချင်
ရင် ငါရှေ့က အခု ဖယ်လိုက်"
"ဟား ဟား ဟား ဟား ဆယ့်နှစ်ကြိုး
ရော၊ ဆယ့်သုံးကြိုးရော ကျုပ် နားမလည်
ဘူး၊ ကဝေမှန်သမျှ လိုက်ပြီး လက်စတုံး
ပစ်တဲ့ ဆရာကြီး ဦးအောင်နဲ့ ဆရာစိုင်းနွံ
ဖတို့ရဲ့တပည့် တာတေဆိုတာကျုပ်ပဲဗျ"
"တယ် ဒီခွေးမသားလေး၊ သေပေတော့
ကြာ"
ကဝေက ဒေါသတွေဖြစ်ပြီး သူ့လက်
တစ်ဖက်ကို ရှေ့ဘက်ကို ဆန့်ထုတ်
လိုက်တယ်
"တာတေ သတိထား၊ နေရာမရွှေ့နဲ့၊
ငြိမ်ရပ်နေ၊ သံကဝေကို ရှေ့ကကာထား၊
ဂါထာမပြတ်ရွတ်"
ဟာ မဖဲဝါကြီးက ကျုပ်နောက်မှာဗျ။
ကျုပ် နောက်ကို မသိမသာ စောင်းကြည့်
လိုက်တယ်။ အလို မဖဲဝါက သာမန်လူအ
ရွယ် ဖြစ်နေပြီဗျ။ ထမီအနက်၊ခါးထောင်
အင်္ကျီအနက်နဲ့ ဆံပင်ဖားလျားချလို့ဗျ။
တကယ့်ပညာသည် တစ်ယောက်ရဲ့ပုံပဲ။
ကျုပ်တောင် တော်တော်အံ့သြသွားတယ်။
"နောက်လှည့်မကြည့်နဲ့ တာတေ"
ကျုပ်က သံကဝေရုပ်ကလေးကို လက်
ဆန့်ပြီး ရှေ့ကို ထုတ်ထားလိုက်တယ်။
ပါးစပ်ကလည်း သံကဝေအနှိုးဂါထာကို
မပြတ်ရွတ်တော့တာပဲဗျို့။ ကျုပ်က
ဆရာလည်း မဟုတ်၊ သမားလည်း မ
ဟုတ်၊ ပညာသည်လည်း မဟုတ်၊ ရှေ့
က လက်ကြီးဆန့်ထုတ်ထားတဲ့ ကဝေ
ကြီးကသာ စက်နဲ့ ကျုပ်ရင်ဝကို ပစ်
သွင်းလိုက်ရင် ဒီနေရာမှာတင် ကျုပ်
ပွဲချင်းပြီးပြီပေါ့ဗျာ။
ဟာ ထင်ထားတဲ့အတိုင်းပါပဲဗျာ။
ကဝေရဲ့မျက်လုံးက ထွက်လာတဲ့
ဝင်းဝင်းလက်လက် စက်တွေက
အခိုးအလျှံတွေလို ကျုပ်ဆီကို
တဝင်းဝင်းနဲ့ တန်းဝင်လာတာဗျို့။
ဒီတစ်ခါဖြင့် သွားပြီလို့ ကျုပ်တွေး
လိုက်တုန်းမှာပဲ ကဝေလွှတ်လိုက်
တဲ့ စက်တွေဟာ ကျုပ်နားမရောက်
ခင် ငါးပေလောက်မှာ ဘေးကို
ဖြာထွက်သွားတယ်ဗျို့။
"အောင်မာ၊ မင်းကလည်း အလာ
ကြီးပါလား၊ ကဲ ဒီတစ်ခါတော့
မင်းအသေပဲ"
ဟာ ပါးစပ်ထဲက ထွက်လာတဲ့ စက်
တွေဗျ။အစိမ်းရောင်တောက်တောက်
တွေဗျာ၊ ဝင်းကနဲ ဝင်းကနဲ လက်ပြီး
ကျုပ်ရင်ဘတ်တည့်တည့်ကို ပြေး
ဝင်လာတာဗျ။ ကျုပ်လည်း လက်ထဲ
မှာ ဆုပ်ထားတဲ့ သံကဝေရုပ်ကလေး
ကို ရင်ဘတ်တည့်တည့် ရွှေ့လိုက်
မိတာဗျ။ ဟာ သွားပြန်ပြီဗျို့။ဘေးကို
ဖြာထွက်ပြီး တစ်ခါတည်း ပျောက်
သွားတာဗျ။
"ပညာမှာ ဆယ့်နှစ်ကြိုး၊လူမှာ ငမိုး
ဆိုတာငါပဲဟေ့၊ မင်းက လွယ်လွယ်နဲ့
လုပ်လို့မရတော့လည်း ခက်ခက်လုပ်ရ
တော့မှာပေါ့ကွာ"
ကဝေက သတိမေ့နေတဲ့ ကလေးမလေး
ကို မြေကြီးပေါ်မှာ ချထားလိုက်တယ်။ပြီး
တော့ ရှေ့ကို တစ်လံလောက် ထွက်လာ
ပြီးတော့ လက်နှစ်ဖက်စလုံး ရှေ့ကို ဆန့်
ထုတ်လိုက်တယ်။ ဟာ စက်တွေ ထပ်
ထုတ်တော့မယ်ဗျို့။ ကျုပ်ကလည်း သံ
ကဝေအနှိုးဂါထာကို အဆက်မပြတ်
ရွတ်ရတော့တာပေါ့ဗျာ။
"တာတေ မလှုပ်နဲ့၊ စောစောက
ကလေးမလေး ရှိနေလို့ ငါစက်
မလွှတ်သေးတာ"
မဖဲဝါ ပြောပြောဆိုဆိုနဲ့ စက်တွေစပြီး
လွှတ်တော့တာပဲဗျာ။ ကျုပ်ဆိုတာ
ကဝေနဲ့ မဖဲဝါရဲ့ကြားမှာ လှုပ်ကို မ
လှုပ်ရဲတော့တာဗျို့။ ပါးစပ်ကသာ
ဂါထာကို မနားတမ်း ရွတ်နေရတာဗျ
ကဝေ လွှတ်သမျှ စက်တွေက ဘေး
ကိုချည်း ဖြာထွက်ပြီး ပျောက်သွား
တာဗျ။ ကျုပ် ဒီတော့မှ သဘော
ပေါက်သွားတာဗျို့။ မဖဲဝါက သံကဝေ
နဲ့ ကျုပ်ကို ကာခိုင်းထားတာ ကဝေငမိုး
ရဲ့စက်တွေကို သူ မခံနိုင်မှာစိုးလို့ဗျ။
ကျုပ် ဘေးက ပတ်ပြီး ထွက်လာတဲ့
စက်ရောင်တွေကို တွေ့တော့ က
ဝေမိုးကြီး မျက်လုံးပြူးသွားတယ်ဗျ
"သြော် လက်စသတ်တော့ မင်းတို့
က နှစ်ယောက် လာတာကိုး၊ ဟေ
နောက်က တစ်ယောက်က အထီး
လား၊ အမလား၊ သတ္တိရှိရင် ဘေးကို
ထွက်လိုက်စမ်း"
စိမ်းပြာပြာအရောင်နဲ့ တလက်လက်
ထွက်လာတဲ့ စက်တွေကို သေသေ
ချာချာ စိုက်ကြည့်ပြီး ကဝေငမိုး မျက်
လုံးကြီးတွေ ပြူးသွားတယ်ဗျ
"ဟင် ဒါ မြောက်ဘက်ရှင်မရဲ့စက်
ပါလား၊ နင် ဘယ်သူလဲ ထွက်လိုက်စမ်း"
သူ့ဆီကို တိုးဝင်လာတဲ့ စက်တွေကို
ကဝေငမိုးက သူ့စက်နဲ့ ချက်ချင်းပစ်
လိုက်တယ်။
"ဝုန်း"
ဟာ ငမိုးရဲ့စက်တွေ 'ဝုန်း'ကနဲ ပေါက်ကွဲပြီးပျောက်သွားတယ်ဗျ။
ငမိုးကြီး သိသွားပုံရတယ်ဗျို့။
မဖဲဝါ လွှတ်နေတဲ့ မြောက်ဘက်ရှင်မ
ရဲ့ စက်တွေကို သူမခံနိုင်မှန်း တွေး
မိပုံပဲဗျ။ သတိမေ့နေတဲ့ ကလေးမ
လေးကို တစ်ချက်ငုံ့ကြည့်တယ်
ပြီးတော့ ကောင်းကင်ကိုမော့ပြီး
စက်တွေလွှတ်နေတယ်။
ပါးစပ်နဲ့ မျက်လုံးက ထွက်သွားတာ
က မီးတန်းကြီးဗျ။လက်က ထွက်
လာတဲ့ လျှပ်စီးလက်တဲ့ အရောင်
လေးတွေလို ကြိုးတန်းလေးတွေ။
သြော် ကြိုးဆိုတာ ဒါပါလားလို့
ကျုပ် ကြည့်နေလိုက်တယ်
"ဒီကောင် စက်ရော ကြိုးရော ဆင်
နေပြီ တာတေ၊ ဒီကောင် ကောင်း
ကင်ပေါ် တက်ပြေးတော့မှာ၊ အ
သာလေး လွှတ်ပေးထားလိုက်ဟဲ့"
အိတ်ထဲက သံကဝေရုပ်ကလေးကို
ထုတ်ယူလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ အနှိုး
ဂါထာကို ပါးစပ်က ရွတ်ရင်း ယာခင်း
ထဲကို ပြေးထွက်လိုက်တယ်။ ကလေး
မလေးကို ထမ်းပြီး ပြေးလာတဲ့ ကဝေ
ရဲ့ရှေ့ကနေ ကျုပ်ပိတ်ပြီးရပ်လိုက်
တယ်။ ကျုပ်ကိုတွေ့တော့ ကဝေ
ကောင်က တုံ့ကနဲ ရပ်လိုက်တယ်။
သူ့နဲ့ကျုပ်နဲ့ ပေနှစ်ဆယ်လောက်တော့
ကွာမှာပေါ့ဗျာ။
"ဟေ့လူ ရပ်စမ်း ခင်ဗျားအကြံ
ဒါအကုန်ပဲလား"
ကျုပ်က သံကဝေရုပ်ကလေးကို
လက်ထဲမှာ တင်းတင်းဆုပ်ထားပြီး
လှမ်းမေးလိုက်တယ်
"အောင်မာ ရာရာစစ၊ မလောက်လေး
မလောက်စားကောင်ကများ ငါ့ကို ဟန့်
တားနေရသေးတယ်၊ ငါ့နာမည် မင်းမှတ်
ထားလိုက်၊ ဆယ့်နှစ်ကြိုးငမိုးဆိုတာ ငါ
ပဲကွ၊ ကလေးမသာ ဖြစ်မကျန်ရစ်ခဲ့ချင်
ရင် ငါရှေ့က အခု ဖယ်လိုက်"
"ဟား ဟား ဟား ဟား ဆယ့်နှစ်ကြိုး
ရော၊ ဆယ့်သုံးကြိုးရော ကျုပ် နားမလည်
ဘူး၊ ကဝေမှန်သမျှ လိုက်ပြီး လက်စတုံး
ပစ်တဲ့ ဆရာကြီး ဦးအောင်နဲ့ ဆရာစိုင်းနွံ
ဖတို့ရဲ့တပည့် တာတေဆိုတာကျုပ်ပဲဗျ"
"တယ် ဒီခွေးမသားလေး၊ သေပေတော့
ကြာ"
ကဝေက ဒေါသတွေဖြစ်ပြီး သူ့လက်
တစ်ဖက်ကို ရှေ့ဘက်ကို ဆန့်ထုတ်
လိုက်တယ်
"တာတေ သတိထား၊ နေရာမရွှေ့နဲ့၊
ငြိမ်ရပ်နေ၊ သံကဝေကို ရှေ့ကကာထား၊
ဂါထာမပြတ်ရွတ်"
ဟာ မဖဲဝါကြီးက ကျုပ်နောက်မှာဗျ။
ကျုပ် နောက်ကို မသိမသာ စောင်းကြည့်
လိုက်တယ်။ အလို မဖဲဝါက သာမန်လူအ
ရွယ် ဖြစ်နေပြီဗျ။ ထမီအနက်၊ခါးထောင်
အင်္ကျီအနက်နဲ့ ဆံပင်ဖားလျားချလို့ဗျ။
တကယ့်ပညာသည် တစ်ယောက်ရဲ့ပုံပဲ။
ကျုပ်တောင် တော်တော်အံ့သြသွားတယ်။
"နောက်လှည့်မကြည့်နဲ့ တာတေ"
ကျုပ်က သံကဝေရုပ်ကလေးကို လက်
ဆန့်ပြီး ရှေ့ကို ထုတ်ထားလိုက်တယ်။
ပါးစပ်ကလည်း သံကဝေအနှိုးဂါထာကို
မပြတ်ရွတ်တော့တာပဲဗျို့။ ကျုပ်က
ဆရာလည်း မဟုတ်၊ သမားလည်း မ
ဟုတ်၊ ပညာသည်လည်း မဟုတ်၊ ရှေ့
က လက်ကြီးဆန့်ထုတ်ထားတဲ့ ကဝေ
ကြီးကသာ စက်နဲ့ ကျုပ်ရင်ဝကို ပစ်
သွင်းလိုက်ရင် ဒီနေရာမှာတင် ကျုပ်
ပွဲချင်းပြီးပြီပေါ့ဗျာ။
ဟာ ထင်ထားတဲ့အတိုင်းပါပဲဗျာ။
ကဝေရဲ့မျက်လုံးက ထွက်လာတဲ့
ဝင်းဝင်းလက်လက် စက်တွေက
အခိုးအလျှံတွေလို ကျုပ်ဆီကို
တဝင်းဝင်းနဲ့ တန်းဝင်လာတာဗျို့။
ဒီတစ်ခါဖြင့် သွားပြီလို့ ကျုပ်တွေး
လိုက်တုန်းမှာပဲ ကဝေလွှတ်လိုက်
တဲ့ စက်တွေဟာ ကျုပ်နားမရောက်
ခင် ငါးပေလောက်မှာ ဘေးကို
ဖြာထွက်သွားတယ်ဗျို့။
"အောင်မာ၊ မင်းကလည်း အလာ
ကြီးပါလား၊ ကဲ ဒီတစ်ခါတော့
မင်းအသေပဲ"
ဟာ ပါးစပ်ထဲက ထွက်လာတဲ့ စက်
တွေဗျ။အစိမ်းရောင်တောက်တောက်
တွေဗျာ၊ ဝင်းကနဲ ဝင်းကနဲ လက်ပြီး
ကျုပ်ရင်ဘတ်တည့်တည့်ကို ပြေး
ဝင်လာတာဗျ။ ကျုပ်လည်း လက်ထဲ
မှာ ဆုပ်ထားတဲ့ သံကဝေရုပ်ကလေး
ကို ရင်ဘတ်တည့်တည့် ရွှေ့လိုက်
မိတာဗျ။ ဟာ သွားပြန်ပြီဗျို့။ဘေးကို
ဖြာထွက်ပြီး တစ်ခါတည်း ပျောက်
သွားတာဗျ။
"ပညာမှာ ဆယ့်နှစ်ကြိုး၊လူမှာ ငမိုး
ဆိုတာငါပဲဟေ့၊ မင်းက လွယ်လွယ်နဲ့
လုပ်လို့မရတော့လည်း ခက်ခက်လုပ်ရ
တော့မှာပေါ့ကွာ"
ကဝေက သတိမေ့နေတဲ့ ကလေးမလေး
ကို မြေကြီးပေါ်မှာ ချထားလိုက်တယ်။ပြီး
တော့ ရှေ့ကို တစ်လံလောက် ထွက်လာ
ပြီးတော့ လက်နှစ်ဖက်စလုံး ရှေ့ကို ဆန့်
ထုတ်လိုက်တယ်။ ဟာ စက်တွေ ထပ်
ထုတ်တော့မယ်ဗျို့။ ကျုပ်ကလည်း သံ
ကဝေအနှိုးဂါထာကို အဆက်မပြတ်
ရွတ်ရတော့တာပေါ့ဗျာ။
"တာတေ မလှုပ်နဲ့၊ စောစောက
ကလေးမလေး ရှိနေလို့ ငါစက်
မလွှတ်သေးတာ"
မဖဲဝါ ပြောပြောဆိုဆိုနဲ့ စက်တွေစပြီး
လွှတ်တော့တာပဲဗျာ။ ကျုပ်ဆိုတာ
ကဝေနဲ့ မဖဲဝါရဲ့ကြားမှာ လှုပ်ကို မ
လှုပ်ရဲတော့တာဗျို့။ ပါးစပ်ကသာ
ဂါထာကို မနားတမ်း ရွတ်နေရတာဗျ
ကဝေ လွှတ်သမျှ စက်တွေက ဘေး
ကိုချည်း ဖြာထွက်ပြီး ပျောက်သွား
တာဗျ။ ကျုပ် ဒီတော့မှ သဘော
ပေါက်သွားတာဗျို့။ မဖဲဝါက သံကဝေ
နဲ့ ကျုပ်ကို ကာခိုင်းထားတာ ကဝေငမိုး
ရဲ့စက်တွေကို သူ မခံနိုင်မှာစိုးလို့ဗျ။
ကျုပ် ဘေးက ပတ်ပြီး ထွက်လာတဲ့
စက်ရောင်တွေကို တွေ့တော့ က
ဝေမိုးကြီး မျက်လုံးပြူးသွားတယ်ဗျ
"သြော် လက်စသတ်တော့ မင်းတို့
က နှစ်ယောက် လာတာကိုး၊ ဟေ
နောက်က တစ်ယောက်က အထီး
လား၊ အမလား၊ သတ္တိရှိရင် ဘေးကို
ထွက်လိုက်စမ်း"
စိမ်းပြာပြာအရောင်နဲ့ တလက်လက်
ထွက်လာတဲ့ စက်တွေကို သေသေ
ချာချာ စိုက်ကြည့်ပြီး ကဝေငမိုး မျက်
လုံးကြီးတွေ ပြူးသွားတယ်ဗျ
"ဟင် ဒါ မြောက်ဘက်ရှင်မရဲ့စက်
ပါလား၊ နင် ဘယ်သူလဲ ထွက်လိုက်စမ်း"
သူ့ဆီကို တိုးဝင်လာတဲ့ စက်တွေကို
ကဝေငမိုးက သူ့စက်နဲ့ ချက်ချင်းပစ်
လိုက်တယ်။
"ဝုန်း"
ဟာ ငမိုးရဲ့စက်တွေ 'ဝုန်း'ကနဲ ပေါက်ကွဲပြီးပျောက်သွားတယ်ဗျ။
ငမိုးကြီး သိသွားပုံရတယ်ဗျို့။
မဖဲဝါ လွှတ်နေတဲ့ မြောက်ဘက်ရှင်မ
ရဲ့ စက်တွေကို သူမခံနိုင်မှန်း တွေး
မိပုံပဲဗျ။ သတိမေ့နေတဲ့ ကလေးမ
လေးကို တစ်ချက်ငုံ့ကြည့်တယ်
ပြီးတော့ ကောင်းကင်ကိုမော့ပြီး
စက်တွေလွှတ်နေတယ်။
ပါးစပ်နဲ့ မျက်လုံးက ထွက်သွားတာ
က မီးတန်းကြီးဗျ။လက်က ထွက်
လာတဲ့ လျှပ်စီးလက်တဲ့ အရောင်
လေးတွေလို ကြိုးတန်းလေးတွေ။
သြော် ကြိုးဆိုတာ ဒါပါလားလို့
ကျုပ် ကြည့်နေလိုက်တယ်
"ဒီကောင် စက်ရော ကြိုးရော ဆင်
နေပြီ တာတေ၊ ဒီကောင် ကောင်း
ကင်ပေါ် တက်ပြေးတော့မှာ၊ အ
သာလေး လွှတ်ပေးထားလိုက်ဟဲ့"
အပိုင်း(၇)ဆက်ရန်...
မူရင်းရေးသားသူအား လေးစားစွာ credit ပေးပါသည်။
Comments
Post a Comment