တ ​ေစ္ဆကလေး အပိုင်း(၃)

ကောင်လေးသည် ဘောလုံးကို အတော်ပင် နှစ်ခြိုက်သည်ကို ကျွန်တော် သတိထားမိသည်။

ကောင်လေး၏ အဓိက ဝါသနာမှာ ဘောလုံးပင် ဖြစ်၏။ ဘောလုံး အကြောင်း ပြောလျင် ကောင်ကလေးသည် သူ၏ ရောဂါကိုပင် မေ့ထားတတ်၏။

အရွယ်ငယ်ငယ်နှင့် သေမင်းနှင့် စစ်ခင်းနေရသော နှလုံးရောဂါသယ် ဂျိုးဂျိုးကို ကျွန်တော် သနားမိ ဂရုဏာသက်မိသည်မှာ အမှန်ပင် ဖြစ်ပါသည်။ထို့ကြောင့်လည်း ဂျိုးဂျိုးကို အလိုက်လိုက် နေမိခြင်းဖြစ်သည်။

...........................

၃။

တစ်နေ့တွင် ကျွန်တော်၏ ညီမဖြစ်သူ ရုတ်တရက် ဆုံးပါးသွား၍ ဆေးရုံမှ ခွင့်တောင်းခံခဲ့ရသည်။

ညီမဖြစ်သူ၏ နာရေးကိစ္စရပ်များကို ယောက်ဖဖြစ်သူနှင့်အတူ ဝိုင်းဝန်း ကူညီလုပ်ကိုင်ပေးရင်း ဆေးရုံသို့ ရက်သတ္တ တစ်ပတ်မျှ မသွားဖြစ်တော့ပေ။

ဆေးရုံအုပ်ကြီးကလည်း ကျွန်တော်အား နာရေး ရက်လည်ပြီးမှသာ အလုပ်ဆင်းပါဟု ခွင့်ပြုခဲ့သည်။

ယောက်ဖဖြစ်သူက ၅ရက်ဖြင့် ရက်လည်ဆွမ်းကပ်ခဲ့၍ ကျွန်တော်သည် ၇ရက်မြောက်နေ့တွင် ဆေးရုံသို့ ပြန်လည် အလုပ်ဝင်မည့်အကြောင်း သတင်းပို့ခဲ့ပါသည်။

၇ ရက်မြောက်နေ့ ကျွန်တော် အလုပ်ဝင်သည့်အခါ ၊ ဂျိုးဂျိုးအား သွားရောက် နှုတ်ဆက်ရန် သတိရပါသော်ငြားလည်း ထိုနေ့က ဆေးရုံ၌ အလွန်ပင် အလုပ်များနေသောကြောင့် သွားရောက် နှုတ်ဆက်နိုင်ခြင်း မရှိပါ။

ယနေ့ ဆေးရုံတွင် အသည်းအသန် လူနာများ ရောဂါ ပိုမိုဆိုးဝါးကြပုံရသည်။ ဆရာဝန်၊ ဆရာမများမှာလည်း ပျားပန်းခတ်မျှ အလုပ်ရှုပ်နေကြသည်။

နေ့လယ် ၁၂နာရီကတည်းက ဓာတ်လှေကားကို အပေါ်တက်လိုက် အောက်ဆင်းလိုက်ဖြင့် မအားလပ်နိုင်သည်မှာ ညနေ လေးနာရီကျော် အထိပင် ဖြစ်လေ၏။

၄နာရီကျော် ၅နာရီ ထိုးခါနီး ၁၅မိနစ်လောက် အလိုတွင် ဓာတ်လှေကား စီးသူ ကျဲပါးသွားပြန်သည်။

ခံတွင်းထဲ ချဉ်သလိုလို ၊ ဗိုက်ထဲကလည်း ဟာတာတာနဲ့မို့ ကျွန်တော် ဆေးရုံလုံခြုံရေး ဖြစ်သူ ကိုမြင့်အေးအား လ္ဘက်ရည်နှင့်မုန့် ထွက်ဝယ်ဦးမည် ပြော၍

ဆေးရုံထဲက ကော်ဖီဆိုင်သို့ မပြေးရုံတမယ် ထွက်ခဲ့ရသည်။

ကော်ဖီဆိုင်သည် ဆေးရုံ၏ အရှေ့ဘက် ပန်းခြံအနီးတွင် မိုးကာတဲဖြင့် ဖွင့်သော ဆိုင်ငယ်လေးသာဖြစ်၏။

ရေသန့်ဘူး ၊ ကိတ်မျိုးစုံ လ္ဘက်ရည် နွားနို့ ကော်ဖီတို့အပြင် အအေးမျိုးစုံလည်း ရ၏။

လ္ဘက်ရည်တစ်ခွက်မှာလိုက်ပြီး ၊ မှာထားသော လ္ဘက်ရည်ဖျော်နေစဉ် ကျွန်တော်သည် သတိတရဖြင့် ၃ထပ်က ဂျိုးဂျိုးရှိသော အခန်း ၃၀၃သို့ လှမ်းမျှော်ကြည့်လိုက်မိသည်။

လိုက်ကာစ နှစ်ဘက်လုံးကို ဘေးနှစ်ဘက်သို့ စည်းနှောင်ထားပြီး ၊ မှန်ပြတင်း၏အနောက်မှာ ဂျိုးဂျိုးကို ရပ်လျက်အနေအထားဖြင့် တွေ့လိုက်ရ၏။

ဆေးရုံ၏ နာရီစင်က ( 05:00 pm ) တိတိ သို့ ပြနေပါ၏။

ဂျိုးဂျိုးသည် ကျွန်တော့်ကို မြင်ဟန်မတူ။

သူ စီးနေကျ ဒန်းလေးကို ဘောလုံးလေးပိုက်ကာ ငေးမျှော် ကြည့်နေပါ၏။

ကျွန်တော်က သူ မြင်များ မြင်လေမလားလို့ လ္ဘက်ရည်ဆိုင်မှ လက်ကို မြှောက်ပြလိုက်ပါ၏။

ဂျိုးဂျိုးကား ကျွန်တော့်အား မမြင်လေသလား သို့မဟုတ် မမြင်ဟန် ဆောင်သည်လားမသိ။ မှန်ပြတင်းမှ ခွာသွားသည်။

ချက်ချင်းပင် တာဝန်ကျ သူနာပြုဆရာမလေး တစ်ဦးသည် မှန်ပြတင်းနောက်ကွယ်က လိုက်ကာစ နှစ်ဖက်ကို ဆွဲစေ့သွားသည်ကို မြင်တွေ့လိုက်ရ၏။

လ္ဘက်ရည်နဲ့မုန့် ပါဆယ် ရပြီမို့ ကျွန်တော်လည်း ဆေးရုံထဲသို့ ပြန်ဝင်လာခဲ့ပါသည်။

ဓာတ်လှေကားသို့ မရောက်မှီမှာ ကျွန်တော် ဆေးရုံလုံခြုံရေး ကိုမြင့်အေးနှင့်အတူ ဝယ်လာသော လ္ဘက်ရည်နှင့်မုန့်တို့ကို မျှတ၍ စားသောက်လိုက်ကြသည်။

အချိန်မှာ ညနေ ၅နာရီ ကျော်ပြီ ဖြစ်ပါ၏။

တိတိကျကျ ဆိုရသော် ၅နာရီ မိနစ် ၂၀ ဖြစ်ပါသည်။

ဆောင်းတွင်း ဖြစ်သည်မို့ထင်ပါသည်။ နေဝင်စောလေ၏။

အပြင်ဘက်မှာ မှောင်စပျိုးလေပြီ။ဓာတ်လှေကား ခေါင်းလောင်းသံလည်း အခုထက်ထိ မကြားရသေးချေ။

ကျွန်တော်နှင့်လုံခြုံရေး ကိုမြင့်အေး လ္ဘက်ရည် သောက်နေသည့် နေရာမှဆိုလျင် ဓာတ်လှေကားခေါင်းလောင်းသံကို ကောင်းစွာ ကြားရသည်။သို့ဖြင့် ကျွန်တော်တို့ ၂ယောက် အေးအေးလူလူ လ္ဘက်ရည်သောက်ရင်း စကားပြောနေကြသည်။

သို့သော်... ( 5:30 pm )

တခဏ အကြာ ၊ နှလုံးရောဂါ အထူးကု ဆရာဝန်ကြီးသည် အပြင်မှ ပျာယိပျာယာ ဝင်လာပြီး ၃ထပ်သို့ ပို့ပေးရန် အမိန့်ပေးလေ၏။

ကျွန်တော်လည်း သောက်လက်စ လ္ဘက်ရည်ကို အကုန်မော့သောက်ပြီး ဆရာဝန်ကြီးကို ၃ထပ်သို့ လိုက်ပို့လိုက်သည်။

ဆရာဝန်ကြီး ဓာတ်လှေကားမှ ဆင်းသွားပြီးနောက်၊ ၃ ထပ် ရောက်တုန်း ဂျိုးဂျိုးဆီ အလည်ခဏ သွားရန် စဉ်းစားနေဆဲ မြေညီထပ်ဆီမှ ဓာတ်လှေကားခေါ်သံ ကြားရ၍ မသွားဖြစ်တော့ပဲ၊ အောက်ထပ်သို့ ပြန်ဆင်းလာခဲ့ရသည်။

အောက်ထပ်တွင် အရေးပေါ် ခွဲစိပ်ရမည့် အူအတက်ပေါက်လူနာ ရောက်နေခြင်း ဖြစ်သည်။ ခွဲစိပ်ခန်းသည် မြေညီထပ်မှာရော ၊ ဒုတိယထပ်မှာပါ ရှိ၏။

သို့သော် ယခု မြေညီထပ်က ခွဲစိပ်ခန်းမအား၍ ဒုတိယထပ်က ခွဲစိပ်ခန်းကို ပို့ပေးရမည်ဖြစ်သည်။

ဆေးရုံမှ သူနာပြုဆရာမလေးက လက်တွန်လှည်း တာန်းပေးမည့်သူ မရှိ၍ ကျွန်တော့်အား အားနာနာဖြင့် အကူအညီတောင်းခံနေပါ၍ ကျွန်တော်သည် ထိုလူနာကို လူနာတင် တွန်းလှည်းပေါ်တင်ပြီး ခွဲစိပ်ခန်းထဲ ရောက်သည်အထိ ကူညီပို့ပေးခဲ့ရပြန်သည်။

ဤအချိန်သည် ဆရာဝန်များ၊ သူနာပြုများ၊ ဆေးဘက်အကူဝန်ထမ်းများ ဂျုတီချိန်းသည့် အချိန်ဖြစ်၍ ဝန်ထမ်းအင်အား နည်းပါးနေချိန်လည်း ဖြစ်ပါသည်။

အပိုင်း(၄)ဆက်ရန်....

မူရင်းရေးသားသူအား လေးစားစွာ credit ပေးပါသည်။