စက်ကြိုးဆွဲ မဖဲဝါ ဇာတ်သိမ်းပိုင်း
ဟာ ကဝေငမိုးရဲ့ စက်တွေ ကြိုးတွေ
က တလက်လက်နဲ့ ကောင်းကင်ကို
တန်းတက်လာတာဗျ။ ဟာ ကလေး
မလေးကို ပခုံးမှာ ကောက်ထမ်း
လိုက်ပြီဗျို့။ ဟာ သူလွှတ်ထားတဲ့
စက်တန်းကြီး အတန်း ကောင်းကင်
ပေါ်ကို တက်သွားပြီဗျို့။
"ဟား၊ ဟား၊ ဟား နင့်ပညာ ဒါအကုန်
ပဲကိုး၊ နင် ပြေးပွေ့လိုက်၊ ဖက်ရွက်
ကလေးလို ပေါ့နေမှာ မစိုးရိမ်နဲ့ "
ကျုပ်က သံကဝေရုပ်ကလေးကို
လွယ်အိတ်ထဲ ထည့်ထားလိုက်တယ်။
ကဝေကြီးက ကောင်းကင်ပေါ်ကို အတော်
မြင့်မြင့် ရောက်သွားပြီဗျ။ ကျုပ် ကလေး
မလေး ပါသွားမှာကို အရမ်းစိုးရိမ်တာ
ပေါ့ဗျာ။ ကျုပ်နောက်ကို လှည့်ကြည့်
လိုက်တော့ မဖဲဝါက ကောင်းကင်ကို
မော့ကြည့်ပြီး လက်နှစ်ဖက်က ကြိုး
တစ်ချောင်းကို ဆွဲယူသလို ယူနေ
တာဗ်။
"တာတေ ကလေးမလေး ကျလာပြီ
ပြေးပွေ့"
ကျုပ်လည်း စောစောက ကဝေ
ကောင်းကင်ပေါ်တက်သွားတဲ့နေရာ
ကို ပြေးထွက်ပြီး မော့ကြည့်လိုက်တော့
ဟုတ်ပါ့ဗျာ၊ လေထဲမှာ ဖက်ရွက်ကလေး
တစ်ရွက် ကျလာသလို ဖြည်းဖြည်းလေး
ကျလာတဲ့ ဘလေးအောင်ဆင့်သမီး
လေးကို ကျုပ်ပြေးပြီး ဖမ်းလိုက်တယ်။
ဟုတ်ပါ့ဗျာ၊ ငှက်ပျောဖက်တစ်ရွက်
လောက်ပဲ လေးတာဗျ။
"ဟဲ့ တာတေ၊ မြန်မြန်လာ"
ကျုပ် ကလေးမလေးကို ပွေ့ပြီး
ခပ်သုတ်သုတ် ပြေးရတာပေါ့ဗျာ။
မဖဲဝါကတော့ စောစောကလိုပဲ
ကြိုးတစ်ချောင်းကို ဆွဲသလို
လက်နှစ်ဖက်နဲ့ ဆွဲနေတုန်းပဲဗျ။
ဟော မဖဝါ ရပ်သွားပြီ၊ ရပ်သွားပြီ။
အပေါ်ကို ကြည့်နေတယ်။ ဟာ
မဖဲဝါရဲ့ မျက်လုံးထဲက အလင်းတန်း
နှစ်ခု ထွက်လာပြီး ကောင်းကင်ပေါ်
ကို တက်သွားတယ်ဗျ။
"ကဲ သေပေတော့၊ စည်းကျိုး
စည်းပေါက် ကဝေကောင် ငမိုး"
ဟာ ဆောင့်ဆွဲလိုက်ပြီဗျို့။ကြိုး
တစ်ချောင်းကို ဆောင့်ဆွဲလိုက်
သလိုကို ဆွဲလိုက်တာဗျ။
ကျုပ် အံ့သြပြီးမော့ကြည့်လိုက်တယ်။
ဟာ ကျလာပြီဗျို့။ ငမိုးဆိုတဲ့ ဆယ့်နှစ်
ကြိုး ကဝေကြီး ခြေကားယား လက်
ကားယားနဲ့ ကျလာတာဗျို့။ ကလေးမ
လေး ကျသလို ပေါ့ပေါ့လေး ဟုတ်
ပုံမပေါ်ဘူးဗျ။
"ဘုန်း"
ဟုတ်ပါ့ဗျာ။ မြေပြင်ပေါ်ကို ငမိုးကြီး
ကျလာတဲ့အသံကြီးဗျ။ မြေကြီးပါ တုန်
သွားတယ် ထင်ရတာဗျ။ မလှုပ်တော့
ဘူးဗျို့။ အပေါ်မှာတည်းက သေလာ
တာလား မပြောတတ်ပါဘူးဗျာ။
"ဝူး၊ ဝူး၊ ဝူး၊ ဝူး"
မဖဲဝါရဲ့ ခွေးအူသံကြီး ကျုပ်နောက်
ဘက် ခပ်လှမ်းလှမ်းက ကြားလို့ နောက်
ကို ကျုပ်လှည့်ကြည့်လိုက်တယ်။ ဟာ
မဖဲဝါက တော်တော်ဝေးဝေးတောင်
ရောက်သွားပြီပဲဗျ။
"တာတေ၊ ဟေ့ တာတေ"
ဒါ ကိုဘပွားကြီးအသံဗျ။ ရွာသားတွေ
ဓါတ်မီးတဝင်းဝင်းနဲ့ လိုက်လာကြပြီပေါ့ဗျာ။
"ကျုပ် ဒီမှာ ကိုဘပွား"
ကျုပ်အသံကြားတဲ့ဘက်ကို ဓါတ်မီးတွေ
နဲ့ဝိုင်းထိုးကြရောဗျို့။ ကျုပ်က ကလေးမ
လေးကိုပွေ့ပြီး မတ်တတ်ကြီး ရပ်နေတာ
တွေ့တော့ ကျုပ်ဆီကို မီးလောင်ကုန်းသား
တွေ ပြေးလာလိုက်ကြတာ ဖုန်တထောင်း
ထောင်းကို နေရောဗျာ။
ကျုပ်က ကလေးမလေးကို ဘလေး
အောင်ဆင့်ပခုံးပေါ် တင်ပေးလိုက်တယ်။
"ဘလေး တရုတ်မကို အိမ်မြန်မြန်
ခေါ်သွားတော့၊ကျုပ် အခုပဲ လိုက်ခဲ့မယ်"
"ဟိုကဝေကောင်ရော တာတေ၊
ထွက်ပြေးသွားပြီလား"
ကိုဘပွားက ကျုပ်ကို မေးတာဗျ။
"ဘယ်ပြေးနိုင်မှာတုံးဗျာ၊ ဟိုမှာ သေနေပြီ"
ကျုပ်က ကိုဘပွားလက်ထဲက ဓါတ်မီး
ကို ယူပြီး ကဝေကြီးအလောင်းကို
ထိုးပြလိုက်တယ်။
"တောက်"
ရွာသားတွေရဲ့ တောက်ခေါက်သံတွေ
ကြားလိုက်ရပြီး ကဝေအသေကောင်ကို
ဖနောင့်နဲ့ ပြေးပေါက်ကာ ခြေထောက်
နဲ့ ကန်ကြပေါ့ဗျာ။
"ကဲ ကိုဘပွား၊ ကဝေအလောင်းကို
နက်နက်တူးပြီး မြှုပ်လိုက်တော့ဗျာ၊
ကျုပ်ဘလေးအောင်ဆင့်တို့အိမ်ကို
လိုက်ပြီး ကလေးမလေး သတိရ
အောင် လုပ်ပေးလိုက်ဦးမယ်"
ဘလေးအောင်ဆင့်တို့ဝိုင်းကိုရောက်
တော့ လူတွေအုံလို့ဗျ
ကျုပ်က သံကဝေရုပ်ကလေးကို ရေစိမ်
ပြီး တရုတ်မရဲ့ မျက်နှာကို တောက်ပေး
လိုက်တော့ ချက်ချင်းကို ထထိုင်ရော
ဗျို့။ ကလေးမလေးက ဘာတွေဖြစ်
သွားမှန်းကို မသိတာဗျို့။
အဲဒီညတော့ ကျုပ်မီးလောင်ကုန်းမှာ
တစ်ညအိပ်ဖြစ်သွားတာပေါ့ဗျာ။ နောက်
နေ့မနက်စောစောထပြီး ကျုပ် ထနောင်းကုန်းကို ပြန်ခဲ့တယ်။
ပြီးပါပြီ
က တလက်လက်နဲ့ ကောင်းကင်ကို
တန်းတက်လာတာဗျ။ ဟာ ကလေး
မလေးကို ပခုံးမှာ ကောက်ထမ်း
လိုက်ပြီဗျို့။ ဟာ သူလွှတ်ထားတဲ့
စက်တန်းကြီး အတန်း ကောင်းကင်
ပေါ်ကို တက်သွားပြီဗျို့။
"ဟား၊ ဟား၊ ဟား နင့်ပညာ ဒါအကုန်
ပဲကိုး၊ နင် ပြေးပွေ့လိုက်၊ ဖက်ရွက်
ကလေးလို ပေါ့နေမှာ မစိုးရိမ်နဲ့ "
ကျုပ်က သံကဝေရုပ်ကလေးကို
လွယ်အိတ်ထဲ ထည့်ထားလိုက်တယ်။
ကဝေကြီးက ကောင်းကင်ပေါ်ကို အတော်
မြင့်မြင့် ရောက်သွားပြီဗျ။ ကျုပ် ကလေး
မလေး ပါသွားမှာကို အရမ်းစိုးရိမ်တာ
ပေါ့ဗျာ။ ကျုပ်နောက်ကို လှည့်ကြည့်
လိုက်တော့ မဖဲဝါက ကောင်းကင်ကို
မော့ကြည့်ပြီး လက်နှစ်ဖက်က ကြိုး
တစ်ချောင်းကို ဆွဲယူသလို ယူနေ
တာဗ်။
"တာတေ ကလေးမလေး ကျလာပြီ
ပြေးပွေ့"
ကျုပ်လည်း စောစောက ကဝေ
ကောင်းကင်ပေါ်တက်သွားတဲ့နေရာ
ကို ပြေးထွက်ပြီး မော့ကြည့်လိုက်တော့
ဟုတ်ပါ့ဗျာ၊ လေထဲမှာ ဖက်ရွက်ကလေး
တစ်ရွက် ကျလာသလို ဖြည်းဖြည်းလေး
ကျလာတဲ့ ဘလေးအောင်ဆင့်သမီး
လေးကို ကျုပ်ပြေးပြီး ဖမ်းလိုက်တယ်။
ဟုတ်ပါ့ဗျာ၊ ငှက်ပျောဖက်တစ်ရွက်
လောက်ပဲ လေးတာဗျ။
"ဟဲ့ တာတေ၊ မြန်မြန်လာ"
ကျုပ် ကလေးမလေးကို ပွေ့ပြီး
ခပ်သုတ်သုတ် ပြေးရတာပေါ့ဗျာ။
မဖဲဝါကတော့ စောစောကလိုပဲ
ကြိုးတစ်ချောင်းကို ဆွဲသလို
လက်နှစ်ဖက်နဲ့ ဆွဲနေတုန်းပဲဗျ။
ဟော မဖဝါ ရပ်သွားပြီ၊ ရပ်သွားပြီ။
အပေါ်ကို ကြည့်နေတယ်။ ဟာ
မဖဲဝါရဲ့ မျက်လုံးထဲက အလင်းတန်း
နှစ်ခု ထွက်လာပြီး ကောင်းကင်ပေါ်
ကို တက်သွားတယ်ဗျ။
"ကဲ သေပေတော့၊ စည်းကျိုး
စည်းပေါက် ကဝေကောင် ငမိုး"
ဟာ ဆောင့်ဆွဲလိုက်ပြီဗျို့။ကြိုး
တစ်ချောင်းကို ဆောင့်ဆွဲလိုက်
သလိုကို ဆွဲလိုက်တာဗျ။
ကျုပ် အံ့သြပြီးမော့ကြည့်လိုက်တယ်။
ဟာ ကျလာပြီဗျို့။ ငမိုးဆိုတဲ့ ဆယ့်နှစ်
ကြိုး ကဝေကြီး ခြေကားယား လက်
ကားယားနဲ့ ကျလာတာဗျို့။ ကလေးမ
လေး ကျသလို ပေါ့ပေါ့လေး ဟုတ်
ပုံမပေါ်ဘူးဗျ။
"ဘုန်း"
ဟုတ်ပါ့ဗျာ။ မြေပြင်ပေါ်ကို ငမိုးကြီး
ကျလာတဲ့အသံကြီးဗျ။ မြေကြီးပါ တုန်
သွားတယ် ထင်ရတာဗျ။ မလှုပ်တော့
ဘူးဗျို့။ အပေါ်မှာတည်းက သေလာ
တာလား မပြောတတ်ပါဘူးဗျာ။
"ဝူး၊ ဝူး၊ ဝူး၊ ဝူး"
မဖဲဝါရဲ့ ခွေးအူသံကြီး ကျုပ်နောက်
ဘက် ခပ်လှမ်းလှမ်းက ကြားလို့ နောက်
ကို ကျုပ်လှည့်ကြည့်လိုက်တယ်။ ဟာ
မဖဲဝါက တော်တော်ဝေးဝေးတောင်
ရောက်သွားပြီပဲဗျ။
"တာတေ၊ ဟေ့ တာတေ"
ဒါ ကိုဘပွားကြီးအသံဗျ။ ရွာသားတွေ
ဓါတ်မီးတဝင်းဝင်းနဲ့ လိုက်လာကြပြီပေါ့ဗျာ။
"ကျုပ် ဒီမှာ ကိုဘပွား"
ကျုပ်အသံကြားတဲ့ဘက်ကို ဓါတ်မီးတွေ
နဲ့ဝိုင်းထိုးကြရောဗျို့။ ကျုပ်က ကလေးမ
လေးကိုပွေ့ပြီး မတ်တတ်ကြီး ရပ်နေတာ
တွေ့တော့ ကျုပ်ဆီကို မီးလောင်ကုန်းသား
တွေ ပြေးလာလိုက်ကြတာ ဖုန်တထောင်း
ထောင်းကို နေရောဗျာ။
ကျုပ်က ကလေးမလေးကို ဘလေး
အောင်ဆင့်ပခုံးပေါ် တင်ပေးလိုက်တယ်။
"ဘလေး တရုတ်မကို အိမ်မြန်မြန်
ခေါ်သွားတော့၊ကျုပ် အခုပဲ လိုက်ခဲ့မယ်"
"ဟိုကဝေကောင်ရော တာတေ၊
ထွက်ပြေးသွားပြီလား"
ကိုဘပွားက ကျုပ်ကို မေးတာဗျ။
"ဘယ်ပြေးနိုင်မှာတုံးဗျာ၊ ဟိုမှာ သေနေပြီ"
ကျုပ်က ကိုဘပွားလက်ထဲက ဓါတ်မီး
ကို ယူပြီး ကဝေကြီးအလောင်းကို
ထိုးပြလိုက်တယ်။
"တောက်"
ရွာသားတွေရဲ့ တောက်ခေါက်သံတွေ
ကြားလိုက်ရပြီး ကဝေအသေကောင်ကို
ဖနောင့်နဲ့ ပြေးပေါက်ကာ ခြေထောက်
နဲ့ ကန်ကြပေါ့ဗျာ။
"ကဲ ကိုဘပွား၊ ကဝေအလောင်းကို
နက်နက်တူးပြီး မြှုပ်လိုက်တော့ဗျာ၊
ကျုပ်ဘလေးအောင်ဆင့်တို့အိမ်ကို
လိုက်ပြီး ကလေးမလေး သတိရ
အောင် လုပ်ပေးလိုက်ဦးမယ်"
ဘလေးအောင်ဆင့်တို့ဝိုင်းကိုရောက်
တော့ လူတွေအုံလို့ဗျ
ကျုပ်က သံကဝေရုပ်ကလေးကို ရေစိမ်
ပြီး တရုတ်မရဲ့ မျက်နှာကို တောက်ပေး
လိုက်တော့ ချက်ချင်းကို ထထိုင်ရော
ဗျို့။ ကလေးမလေးက ဘာတွေဖြစ်
သွားမှန်းကို မသိတာဗျို့။
အဲဒီညတော့ ကျုပ်မီးလောင်ကုန်းမှာ
တစ်ညအိပ်ဖြစ်သွားတာပေါ့ဗျာ။ နောက်
နေ့မနက်စောစောထပြီး ကျုပ် ထနောင်းကုန်းကို ပြန်ခဲ့တယ်။
ပြီးပါပြီ
မူရင်းရေးသားသူအား လေးစားစွာ credit ပေးပါသည်။
Comments
Post a Comment