အောင်မြတ်သာ နဲ့ နှလုံးခြွေကဝေ အပိုင်း(၁)

အောင်မြတ်သာ နဲ့ နှလုံးခြွေကဝေ


အောင်မြတ်သာနဲ့တပည့်သက်ခိုင်တိူ့လဲ ခြေဦးတည့်ရာလျောက်သွားရင်နဲ့နေရာအစုံကိုရောက်ရှိခဲ့ပါတယ်။သက်ခိုင်ကိုလဲအ​ခြေခံအင်းစမရေးဆွဲနည်းတွေကိုသင်ပေးရင် ညောင်သာရွာရဲ့ ရွာထိပ်ဇရပ်မှာအချိန်အတော်ကြာနေဖြစ်ခဲ့ပါတယ်။သက်ခိုင်ကတော့အရက်ကိုလဲဘုရားမှာလှူလိုက်ပီးတော့သူဆရာအောင်မြတ်သာလိုအစွမ်းတွေရချင်တော့ ကြိုးစားလေ့လာပါတယ် အင်းစမတွေဆွဲတယ် စိတ်ကိုတည်ငြိမ်အောင်ထားပြီလေ့ကျင့်တယ် ဒါပေမယ့်အောင်မြတ်သာလောက်ပါရမီပါမလာတော့ ထင်သလောက်ခရီးမပေါက်ပါဘူး။တစ်ရက်မှာ သက်ခိုင်မနက်အိပ်ယာကနိုးတော့ ဘေးမှာအောင်မြတ်သာမရှိတာကိုတွေ့လိုက်ရပါတယ် ဒါနဲ့ဇရပ်ထဲကရေအိုးစင်မှာစာတစ်စောင်ထားထားတာကိုတွေလိုက်တယ် သက်ခိုင်လဲစာကိုယူဖတ်တော့ "သက်ခိုင် ငါမဟာမြိုင်တောအရပ်ကိုခနပြန်သွားတယ် ငါ့ဆရာတွေခေါ်လိုခနပြန်သွားရတယ် အခူလုပ်နေတဲ့အလုပ်ကိုပဲဆက်လုပ်နေလိုက်ပါ ငါမရှိတဲ့အချိန်မှာတော့မင်အတွက်ဘယ်လိုအခက်အခဲတွေပဲရှိရှိ မင်ကိုပေးထားတဲ့အင်းစမတွေကိုယုံယုံကြည်ကြည်နဲ့စိတ်နှစ်ပီလုပ်ဆောင်ပါ ဒါကမင်အတွက်အတွေ့အကြုံံအသစ်တွေလဲရလာလိမ့်မယ်" သက်ခိုင်ကအောင်မြတ်သာရေးတဲ့စာကိုဖတ်ပီသက်ပြင်းရှည်တစ်ချက်ကိုမှုတ်ထုပ်လိုက်တယ်။ပီးတော့မိမိလုပ်ရမယ့်အင်းစမတွေကိုပဲထိုင်ရေးနေလိုက်ပါတော့တယ်။ဒီလိူနဲ့ညဘက်ဆောင်းလေရူးကတစ်ချက်တစ်ချက်ဝှေ့ပီးတိုက်တဲ့အရှိန်ကြောင့် ဇရပ်ပေါ်ကအမိုးတွေက တ္တစေတစ်ကောင်သောင်းကြမ်းနေသလားထင်ရအောင် ဝုန်းတိုင်ကြဲနေပါတယ် သက်ခိုင်ဇရပ်လေကွယ်ရာနေမှာနေပီအင်းစမတွေပိုရေးဆွဲနေလိုက်တယ် အချိန်ဘယ်လောက်ကြာသွားမှန်းမသိလိုက်ဘူး ဇရပ်အတွင်းမှာတရှပ်ရှပ်နဲ့လမ်းလျောက်သံလိုလို လူတစ်ယောက်ဖြတ်သွားသလိုအသံကြားလိုက်တော့မှသတိပြန်ဝင်လာခဲ့တယ်။ရွာထဲကကြက်တွန်သံကိုနားထောင်လိုက်တော့ သက်ကြီးခေါင်းချချိန်ရောက်နေပါပီ။အဲ့အချိန်မှာပဲ ကလေးငိုသံကထွက်ပေါ်လာခဲ့တယ် သက်ခိုင်စိတ်ထဲက. "ဟင်ကလေးငိုသံပါလား ဒီအချိန်ကြီးရွာပြင်မှာဘယ်က ကလေးငိုးနေတာလဲ ရွာထဲကလာပစ်သွားတာလား" လို့တွေ့ပီ ရေလက်စအင်ကိုချလို့ ဖယောင်းတိုင်မီးကိုလက်ကကိုင်ပီ ဇရပ်အောက်ခြေကိုလိုက်ရှာကြည့်လိုက်တော့ဘာမှမတွေ့ရ ဒါ​​ပေမယ့် ကလေးငိုသံကကြားနေရပါတယ်။အဲ့အချိန်မှာပဲ ကလေးငိုသံနဲ့အတူမိန်းမတစ်ယောက်ရဲ့ငိုသံပါရောပါလာတယ် သက်ခိုင် စိက်ကိုတည်ငြိမ်အောင်စုစည်းလိုက်ပီ ဇရပ်ဘေးပတ်လည်ကိုကြည့်တော့ တော်ရုံမကြောက်တတ်တဲ့သက်ခိုင်တွေ့လိုက်ရတဲ့မြင်ကွင်းကြောင့် လန့်သွားတယ် တကိုယ်လုံး ဆနွန်းတွေလိမ်းထားသလိုဝါထိန်နေပီးတော့ ရင်ဘတ်အလယ်တည့်တည့်ထက်ခြမ်းကွဲနေတဲ့မိန်းမတစ်ယောက် မျက်နှာတစ်ခုလုံးဖောယောင်နေပီတော့ ရင်ဘတ်ကနေသွေးတွေထွက်နေတယ် ဝတ်ထတဲ့အကျီတောင် သွေးရေင် ဆနွန်ရောင်တွေကြောင့် အနီတကွက် အဝါတကွက်နဲ့ သေချာကြည့်လိုက်တော့ ကွဲနေတဲ့ဝမ်းဗိုက်ကနေ ချက်ကြိုးမဖြတ်ရသေးတဲ့ မွေးကင်စကလေးက ရုတ်တရက်စူစူဝါးဝါးအော်ငိုနေပါတယ်။ချက်ကြိုးကနေကျနေတဲ့သွေးတွေကအောက်မှအိုင်ထွန်းနေတာပဲ အဲ့သွေးတွေပေါ်မှာယင်ကောင်မဲမဲကြီးတွေကအုံလိုင်ကျင်လိုက်ဝဲနေတာ တကယ်ကိုအော်ဂလီဆန်စရာကောင်နေပါတယ်။သက်ခိုင်လဲစိတ်ကိုတည်ငြိမ်အောင်ထားပီတော့ ု"ဒါကဆရာပြောထားသလို ငါအတွက်အတွေ့ကြုံပဲ ငါလုပ်ထားတဲ့အင်းစမတွေရဲ့အစွမ်းကို ငါဘယ်လိုသိအောင်လုပ်ရမလဲ"ဆိုပီစဥ်စားနေတုံးမှာပဲ ဗိုက်ကြီးသည်မိန်းမက သူကိုတစ်စုံတစ်ခုပြောမလို့အနားကိုကပ်လာပါတယ် ဒါပေမယ်အနားမရောက်ပဲ ကိုက်၃၀အကွာမှာရှေ့ဆက်မလာရဲပဲနဲ့တစ်စုံတစ်ခုကိုပြောနေတယ် ပြောသာပြောနေတယ်အသံကလုံးဝထွက်မလာဘူး။သက်ခိုင်ဘာလုပ်ရမှန်မသိအချိန်မှာတော့ "သက်ခိူင်အမိန့်ပြန်လိုက် နှုတ်ပွင့်စေလို့ အမိန်ပြန်လိုက်"ဆိုပီဆရာအသံကနားထဲမှာကြာလိုက်ရတယ်။ဆရာပြောတဲ့အတိုင် "ကဲနှုတ်ပွင့်စမ်းပြောချင်တာရှိပြောစမ်း" လိုပြောလိုက်မှ "ဆရာလေးကယ်ပါအုံး ကျန်မကို ကယ်ပါအုံး"
"နင်ဘာဖြစ်လာတာလဲ ငါဘာကူညီရမလဲပြောစမ်း"
"ဆရာလေး ကျန်မကိုသူတို့ချုပ်ထားတယ် ဒီဇရပ်အနောက်မှာကျန်မနှလုံကိုမြုပ်ပီးတော့ချုပ်ထားတယ် ဆရာလေးရဲ့ဆရာရှိနေတော့သူတို့မလာရဲဘူး ကျန်မကိုလဲသူတိုခိုင်းတယ် ကျန်မလွတ်ချင်ပီ ကျန်မကိုသူတို့အခုလာခေါ်ကြတော့မယ် သူတို့နေရာပြောင်းတော့မယ် ဆရာလေးကိုသူတိူ့မကြောက်ဘူး ကျန်မကိုကယ်ပါအုံး"
"မင်းကဘယ်လိုဖြစ်တာလဲ"
"ကျန်မကိုဟိုဘက်သုံးရွာမြောက်မှာနေတာပါ နေ့စေ့လစေ့ကလေးမမွေးနိုင်ပဲ မီးတွင်းထဲမှာပဲဆုံးခဲ့တယ် ကျန်မဆုံးတော့ဗိုက်ထဲက ကလေးပါမရှင်တော့ဘူး ကျန်မအလောင်းကိုသူတို့ပြန်ဖော်ပီတော့ရင်ကိုခွဲလိုက်ပီ နှလုံးကိုထုပ်အစီအရင်တွေလုပ်ပီ ကျန်မကိုခိုင်းစားတာပဲ ကျန်မဒီဘဝကလွတ်ချင်ပီဆရာလေး သူတိုလာပီ ကယ်ပါအုံး ဆရာလေးရယ်"
သက်ခိုင်လေ ခြေမကိုင်မိလက်မကိုင်မိဖြစ်သွားတယ် ဘာလုပ်လို့လုပ်ရမှန်းလဲမသိတော့ဘူး အဲ့အချိန်မှာ "သက်ခိုင် အင်းစမတွေကိုလက်ဖဝါးနဲ့ရိုက်ပီတော့ လက်ညှိုးနဲ့ဇရပ်ပတ်ပတ်လည်ကိုစည်ချထားလိုက်"ဆိုတဲ့အသံကိုနာထဲမှာကြားလိုက်ရတယ်။အဲ့နဲ့ ဆွဲလက်စအင်းကိုလက်ဖဝါးနဲ့သုံချက်ရိုက်လိုက်ပီ လက်ညှိုးနဲ့ပတ်ပတ်လည်စည်းချထားလိုက်တယ် လက်ညှိးထိပ်ကနေ ရွှေရောင်အလင်းတန်းတွေထက်ပီဇရပ်ပတ်ပတ်လည်ကိုစက်ဝိုင်ပုံစံနဲ့တည်နေတယ်။ခနနေတော့လေပြင်တွေရုတ်တရက်တိုက်လာတယ် ခုနကသာအမိကတော့ဇရပ်အနောက်မှာဝပ်နေပီ