ဘွားမယ်စိန်နှင့် ပူကင်းရွာဟောင်းမှခင်မမ အပိုင်း(၁)
နေ့လယ်ခင်းအချိန်၌ ဘွားမယ်စိန်၏အိမ်တွင်
ရွာတောင်ပိုင်းမှအရီးလှအေးရောက်ရှိနေခဲ့လေသည်။
အရီးလှအေးမှာ ဘွားမယ်စိန်၏ယောကျာ်းဖြစ်သော
ဘိုးသာမောင်၏ညီမပင်ဖြစ်၏။
အရီးလှအေးသည် ခန္ဓာပိန်လွန်းလှသူဖြစ်ပြီး
လမ်းလျောက်လျှင်လည်း ခါးကြီးတကိုင်းကိုင်းဖြင့်
သွားတတ်သူပင်။
တစ်အိမ်ဝင်တစ်အိမ်ထွက်အလည်မပြတ်သူလည်းဖြစ်ပြီ
အသက်အရွယ်မှာဘွားမယ်စိန်ကဲ့သို့ခြောက်ဆယ်ကျော်လုလုရှိလေပြီ။
ယခုလည်း ဘွားမယ်စိန်နှင့်ကွပ်ပျစ်ခင်း၌ထိုင်၍
ဆေးလိပ်ကြီးကိုဖွာရှိုက်ရင်း ဟိုသည်အကြောင်းအရာများပြောဆိုနေခဲ့သည်။
ထိုအချိန် ဒေါ်ဝင်းနှင့်နန်းကြိုင်တို့သည် ခမောက်ကိုယ်စီဆောင်း၍ အိမ်အတွင်းမှထွက်လာကြလေရာ အရီးလှအေးသည် မျက်စိမှုန်မှုန်ဖြင့်စူးစိုက်ကြည့်လေရင်း...
"ဟဲ့...မိဝင်း...ဒါကဘယ်တုန်း...."
ဟုမေးလေသည်။
ဒေါ်ဝင်းလည်းကွပ်ပျစ်သို့ရောက်လာပြီး...
"ဆူးပုပ်ရွက်ဟင်းချိုချက်ချင်လို့ကြီးတော်...
အဲ့တာရွာအနောက်ပိုင်းသွားခူးမလို့"
"ဆူးပုပ်များအေ...တို့ဝိုင်းထဲကသွားခူးချေစမ်းပါ...
ဟိုမိန်းကလေး ကောခေါ်သွားမှာလားအေ့"
အညာဒေသအချို့၌ မိန်းကလေးငယ်တို့အား "မိန်းကလေး"
ဟုသာခေါ်ဆိုတတ်ကြ၏။
"ဟုတ်တယ်ကြီးတော်...သမီးကိုလည်းခေါ်သွားမလို့လေ"
"အေး...ဒါဖြင့်လည်း တို့အိမ်ကသွားခူးကြအေ...
ညည်းနှမတွေရှိတယ်...ကြီးတော်က
မြေပဲနှစ်ပြည်ပါပေးခိုင်းလိုက်တယ်လို့ပြောလိုက်........"
"မြေပဲတွေတော်ပါပြီကြီးတော်ရယ်...
ကြီးတော်တို့ကမိသားစုအများသားနဲ့"
"အိုအေ...မိသားစုများလည်း
ဒီလောက်နဲ့စာမဖွဲ့ပေမဖွဲ့ရပါဘူး...
သွား...သွား...ကြီးတော်ပြောသလိုသာယူခဲ့အေ"
"ပြီးတာပဲကြီးတော်ရေ...ဒါဖြင့်ကျုပ်သွားပြီ...
အမေ...သွားဦးမယ်"
"အေး...အေး...သွားကြ...သွားကြ"
အရီးလှအေးက ပြောလိုက်ခြင်းဖြစ်သည်။
ဘွားမယ်စိန်ကတော့ ခေါင်းသာညိတ်ပြလိုက်၏။
"အစ်မရေ...ကျုပ်တို့အိမ်ကအကြီးကောင်မိသားစု...အငယ်ကောင်မိသားစုနဲ့တယ်ကိုဆူညံလှပါတယ်တော်...တော်တို့သားအမိပဲအေးချမ်းတယ်...."
"ညည်းကဒါမို့မြေးမထိန်းဘဲ အိမ်အလည်ထွက်တယ်ပေါ့"
"အိုတော်...မထိန်းနိုင်ပါဘူး...။ဒင်းတို့ထိန်းရတာ မျောက်တစ်ရာကိုထိန်းနေရသလို...ပါးစပ်ကလည်းမပိတ်ရ
လက်ကလည်းဆွဲရနဲ့တော်တော်ဆိုးပါရဲ့"
"အေး..သားအချစ် မြေးအနှစ်တဲ့အေ့...."
"သားအချစ်မြေးအနှစ်ဆိုတာတော့ ကျုပ်ဖြင့်
ငြင်းရရင်ငြင်းချင်ရဲ့တော်...ဘယ်နဲ့ ဒီအမေ...အိုကြီးအိုမကို
ကလေးထိန်းခိုင်းချင်ကြရတယ်လို့ ...သူတို့တုန်းကလည်း
ဒီမအေကပဲထိန်းခဲ့ရတာ....အခုမြေးတွေလည်းထိန်းခိုင်းကြပြန်တယ်လေ...ဒါမို့စိတ်ရှိစနဲ့ သူတို့မယားများနဲ့သာ
ထားပစ်ခဲ့လိုက်တယ်"
"ညည်းချွေးမများကလည်း ညည်းအပေါ်ရိုသေကြပါရဲ့အေ"
"ရိုသေရမှာပေါ့တော်...ကျီးဘုတ်ရိုသေ..ဘုတ်ကျီးရိုသေပေါ့...
ယောက္ခမလည်းမိဘ၊ချွေးမလည်းသမီး...ကျုပ်ကတော့
ဒီလိုပဲဆက်ဆံတယ်လေ...။
သူတို့ခမျာလည်း ကျုပ်ရဲ့
မေတ္တာယောင်ပြန်ဟပ်တယ်ထင်ပါရဲ့တော်......"
"ဒါပေါ့အေ...."
ဘွားမယ်စိန်သည် အရီးလှအေးပြောသမျှကိုနားထောင်ပေးရှာသည်။
အတော်ကြာတော့...
ဒေါ်ဝင်းတို့သားအမိသည်လည်း
ဆူးပုပ်ရွက်များနှင့်မြေပဲတောင့်များယူကာ
အရီးလှအေး၏အိမ်မှပြန်လာခဲ့ကြသည်။
ထိုအခါမှအရီးလှအေးသည်လည်းပြောလို့ဆိုလိုဝသွားပုံရပြီး
ရွာတောင်ပိုင်းရှိသူ၏အိမ်ဆီသို့ပြန်သွားတော့၏။
နေပင်စောင်းလုလုဖြစ်နေပြီမို့ ဒေါ်ဝင်းသည်
မီးဖိုထဲ၌ ထမင်းစားဖို့ပြင်ဆင်နေခဲ့သည်။
ဘွားမယ်စိန်သည်က ခြံထဲရှိ မာလကာပင်များကိုရေလောင်းနေ၏။
မာလကာပင်များရေလောင်းပြီးလေမှ ရေချိုးရှာသည်။
ရေမိုးချိုးပြီးချိန် မိသားစုစုံညီစွာ ညစာစားကြလေတော့သည်။
ညစာစားပြီးလေတော့ ဘွားမယ်စိန်သည် ဘုရားခန်း၌ တရားထိုင်ပုတီးစိပ်လေ၏။
ဒေါ်ဝင်းတို့သားအမိလည်း ဘုရားကန်တော့ပြီးနောက်
ကွပ်ပျစ်၌ လှဲလျောင်းကာ စကားပြောနေကြလေသည်။
ဘွားမယ်စိန်တစ်ယောက်သာ ဘုရားခန်း၌ ကျန်ရစ်ခဲ့တော့၏။
*********
နောက်တစ်နေ့ရောက်တော့ ဘွားမယ်စိန်၏အိမ်သို့
လူစိမ်းဧည့်သည်နှစ်ဦးရောက်ရှိလာခဲ့သည်။
ထိုလူစိမ်းတို့အား ဘွားမယ်စိန်က ကွပ်ပျစ်၌ဧည့်ခံလေသည်။
လူစိမ်းနှစ်ယောက်မှာအသက်အားဖြင့် သုံးဆယ်ကျော်အရွယ်ဖြစ်ကြပြီး သူငယ်ချင်းများဖြစ်သည်ဟုပြောကြ၏။
တစ်ယောက်အမည်ကဖိုးကျော်ဖြစ်ပြီးနောက်တစ်ဦး၏
အမည်ကဝင်းမောင်ပင်ဖြစ်သည်။
"ကဲ...မောင်ရင်တို့အမည်တွေသိပြီဆိုတော့လာရင်းကိစ္စလေးပြောကြကွယ်.........."
ဟု...ဘွားမယ်စိန်ကမေးလေသည်။
ဒေါ်ဝင်းနှင့်နန်းကြိုင်သည်က လက်ဖက်ပွဲနှင့်အကြမ်းအိုးချပေးပြီးသည်နှင့်မီးဖိုထဲဝင်သွားကြလေပြီ။
ထိုအခါ ဖိုးကျော်ဆိုသော အရပ်ပုပု အသားညိိုညိုလူမှ...
"ကျုပ်တို့က ဆေးတောရွာကပါ...ဆေးတောရွာနဲ့ ဒီကနည်းနည်းပဲဝေးပါတယ်ဘွား"
"ဆေးတောရွာဆိုတာ...ဘွားတို့ရွာအရှေ့ဆူးဆူးကမဟုတ်လားကွဲ့"
"ဟုတ်ပါတယ်...ကျုပ်တို့ကဆေးတောရွာသားတွေပါ...
ကျုပ်ကတော့တောင်သူလုပ်တယ်ပေါ့ဗျာ...ဒီက ကျုပ်သူငယ်ချင်း ဝင်းမောင်ကတော့ သူ့မိဘများက သူဌေးကိုးဗျ...
သူကတော့သူဌေးသားဆိုတော့ဘာမှ
လုပ်စရာမလိုဘူးပေါ့လေ...။
အင်း....ပြောရရင်ဖြင့် အခုလာရင်းကိစ္စက ဟောသည်
သူဌေးသားဝင်းမောင်ရဲ့အရေးပေါ့ဗျာ......."
အပိုင်း(၂) ဆက်ရန်...
မူရင်းရေးသားသူအား လေးစားစွာ credit ပေးပါသည်။
Comments
Post a Comment