တောင်ကျရေ အပိုင်း(၄)
ဟော ဒါက ကျုပ်တို့နွားနီကြီးတွေ
နှာမှုတ်နေတာဗျ။ မကောင်းဆိုးဝါး
တွေရဲ့ အငွေ့အသက်ကို ကြိုရနေ
လို့နဲ့ တူပါရဲ့ဗျာ။ တိရစ္ဆာန်မှာလည်း
သူ့သဘာဝနဲ့သူ ရှိတာဗျ။ လူတွေ
မခံစားနိုင်တဲ့ အာရုံကို သူတို့ကရ
ကြတာ။ ညဆယ်နာရီလောက်ရှိ
ပြီထင်တယ်။
"ဖျန်း၊ ဖျန်း၊ ဖျန်း၊ ဖျန်း၊ အား၊
အား၊ အား၊ အား"
ဟော အိပ်တန်းတက်နေတဲ့ ကျီးတွေ
ပျိုတာဗျ။ ကျုပ်တောင် ကြက်သီးတွေ
ထသွားတယ်။ ကင်းတဲတွေမှာ ကင်း
စောင့်နေတဲ့ ကောင်တွေတော့ ခု
လောက်ဆို အတော်ကြောက်နေပြီ
ဗျ။ ကျုပ်ဆေးပေါ့လိပ်ကလေးကို
မီးငြိမ်းလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ဝိုင်းဝ
ကို ထွက်လိုက်တယ်။ ဝိုင်းဝက မန်
ကျည်းပင်နောက်မှာ ကျုပ်အသာ
ကပ်ရပ်နေလိုက်တယ်။
ဟော လာကြပြီဗျို့၊ အို…လူသံတွေမှ
ဆူညံနေတာပဲဗျာ။ ခြေသံတွေလည်း
ကြားနေရတာပဲကိုး။ ဟော ဟော အ
သံတွေ ဝေးသွားကြပြီဗျ။
ရွာရှေ့ပိုင်းကို ရောက်သွားတယ်ထင်
တယ်။ကျုပ်အသာကလေးငြိမ်ပြီးစောင့်
နေလိုက်တယ်။အသံတွေပျောက်သွား
တာဗျ။ ကျုပ်တို့ တောင်ဘက်လမ်းက
နေ သွားတာ ထင်တယ်။ ဟော ကြား
ပြီ။ကြားပြီ။ ဟာ ဒီတစ်ခါတော့ ကျုပ်
တို့လမ်းထဲကို ဝင်လာတာဗျို့။
ဟော ခြေသံတွေ ကြားနေရပြီ။ အို…
စကားတွေ ပြောသံတွေက ပိုပိုကျယ်
လာတယ်ဗျို့။ ကျုပ် သေသေချာချာ
နားစိုက်ပြီးထောင်ကြည့်တယ်။ဘာ
တွေပြောနေကြမှန်း မသိဘူးဗျ။အသံ
သာ ကြားနေရတာ။ ဘာတွေပြောနေ
မှန်းကို မသ်ိတာဗျ။ဟာ ဖုန်တထောင်း
ထောင်းထအောင်ကို လျှောက်နေတာ
ဗျို့။ ကျုပ်တို့ဝိုင်းနဲ့ နီးလာပြီ။ ကျုပ်က
မန်ကျည်းပင်ကြီးကွယ်ပြီး သေသေ
ချာချာကို ကြည့်နေတာဗျ။
ှုဟာ မြင်ပြီ။ မြင်ပြီ။ ဟင် ဘယ့်နှယ်
တွေတုံးဗျ။ ရှေ့ဆုံးက မိန်းမကြီးဗျ။
ကန်တော့ပွဲတစ်လုံးရွက်လို့ပါလား။
ဟင် လူတွေအားလုံးက ဝတ်ကောင်း
စားလှတွေ ဝတ်လို့ဗျ။ အကုန်လုံး
သစ်သစ်လွင်လွင်တွေ ဝတ်ထား
ကြတာ။
လူအစိတ်လောက် ရှိမယ်ထင်တယ်။
စကားတွေ တဖောင်ဖောင်ပြောပြီး
ကျုပ်တို့ဝိုင်းရှေ့က လျှောက်သွား
ကြပြီဗျို့။ ယောက်ျားဆယ်ယောက်၊
မိန်းမ ဆယ်ယောက်နဲ့ ကလေး လေး
ငါးယောက်ပါတယ်ဗျ။
ကျွက်စီ ကျွက်စီနဲ့ပြောပြီး သွားလေရဲ့၊
ရွာထဲကို ဘယ်လောက်ကြာအောင်
လှည့်ပတ်နေကြမလဲတော့ မသိဘူး
ဗျို့။ ရှေ့ဆုံးက မိန်းမကြီးကလည်း
ကန်တော့ပွဲကြီး ရွတ်လို့ဗျ။ကျုပ်လည်း
ဘာဆိုတာ မတွေးတတ်တော့ဘူးဗျို့။
ပုံစံကြည့်ရတာတော့ အလှူတို့
မင်္ဂလာဆောင်တို့ လာတာပဲဖြစ်
မယ် ထင်တယ်။
သရဲမင်္ဂလာဆောင်လို့တော့ ကျုပ်
ဖြင့် တစ်ခါမှ မကြားဖူးပါဘူးဗျာ။
နောက်နေ့ရောက်တော့ ရွာထဲမှာခေါင်း
ချင်းဆိုင်ပြီး တိုးတိုးနဲ့ လုပ်ကြတော့တာ
ပါဗျာ။ ကျုပ်ဆီကိုလာပြီး မေးကြမြန်းကြ
နဲ့ ကျုပ်လည်း ကြည့်ပြောရတော့တာပေါ့
ဗျာ။ ကျုပ်မြင်တာ တွေ့တာတွေကို အ
ကုန်ပြောလို့တော့ ဘယ်ဖြစ်မလဲဗျာ။
ရွာထဲမှာတော့ ကျုပ် ဘာပဲခိုင်းခိုင်း
မငြီးမငြူ လုပ်ကိုင်ပေးတဲ့ ကျောက်
ခဲနဲ့ သံမဏိကို ကျုပ်သွားခေါ်လိုက်
တယ်။ ပြီးတော့ ဒီည ကျုပ်လုပ်မဲ့
အစီအစဉ်ကို သူတို့နှစ်ယောက်
အကူအညီနဲ့ ကြိတ်ပြီး လုပ်ရတာ
ပေါ့ဗျာ။ အမေကတော့ ကျုပ်တစ်
ခုခု လုပ်နေပြီဆိုတာကို သိတာ
ပေါ့ဗျာ။ ညနေစောင်းတော့ ကျုပ်
တို့မှာ တစ်ပိဿာကျော်ကျော်
လောက်ရှိတဲ့ ကြက်တစ်ကောင်
ချက်ပြီးပြီဗျ။ ထမင်းက ဆန်တစ်
ပြည်ချက်ထားပြီး ထမင်းထုပ်ဖို့
ငှက်ပျောဖက်တွေကလည်း အ
ဆင်သင့်ဗျ။
ဒီလောက် ထူးဆန်းတဲ့ကိစ္စကြီး
ဖြစ်နေတာ မဖဲဝါက လွဲရင် ဒီအ
ကြောင်းကို ဘယ်သူသိမှာတုံးဗျာ။
မိုးချုပ်စမှာ ကျောက်ခဲ ပြန်ရောက်
လာတယ်။ ငွေတွင်းကုန်းက နတ်
ဝင်သည် ဒေါ်ထွန်းကို ကို ခေါ်ခိုင်း
လိုက်တာဗျ။
"ဘယ်လိုတုံးကွ၊ ကျောက်ခဲရဲ့၊
အဆင်ပြေရဲ့လား"
ကျုပ်က ဆီးကြိုမေးလိုက်တယ်။
ကျောက်ခဲက ကျုပ်အနားရောက်
မှပြောတယ်
"ပြေတယ်ဗျ ကိုကြီးတာတေ၊ဒေါ်ထွန်း
က သူ့အသိအိမ် ခဏဝင်ဦးမယ်ဆိုပြီး
ဝင်နေခဲ့တယ်၊ ပြီးရင် လာလိမ့်မယ်"
"ဟေ ဟုတ်လား၊ ဘယ်သူ့အိမ်တုံးကွ"
"မြောက်ဘက်ခရိုးကို ကျောပေးပြီး
ဆောက်ထားတဲ့အိမ်လေဗျာ"
"ကိုစံမောင်တို့အိမ်ပါကွ၊ အေး ဟုတ်
သားပဲ၊ ကိုစံမောင်မိန်းမ မလုံးတင်က
ဒေါ်ထွန်းတူမကွ၊သြော် ဟုတ်ပြီ၊ဟုတ်
ပြီ၊ ဒါဆို ငါတို့ ထမင်းထုပ် ထုပ်တော့
မွေဟ့"
ကျုပ်နဲ့ ကောင်လေးနှစ်ယောက်နဲ့ ထ
မင်းထုပ် ထုပ်ကြရတာပေါ့ဗျာ။ ဆန်
တစ်ပြည်ချက်ထမင်းကို ငှက်ပျော
ဖက်မှာပုံပြီး အပေါ်က ကြက်သား
တစ်အိုးလုံး လောင်းထည့်လိုက်ပြီးမှ
ငှက်ပျောဖက်ကို သေသေချာချာထုပ်
ပြီး ထမင်းတောင်းထဲ ထည့်ရတာပေါ့
ဗျာ။ ဒေါ်ထွန်း ရောက်လာတော့ အိမ်
ပေါ်တက်ပြီး အမေတို့၊ အဘတို့နဲ့ စ
ကားပြောသေးတာဗျ။
ညရှစ်နာရီလောက်ရောက်တော့
ကျုပ်ရယ်၊ ကျောက်ခဲနဲ့ သံမဏိရယ်
ဒေါ်ထွန်းရယ် ထနောင်းကုန်းသင်္ချိုင်း
ထဲကို ရောက်လာခဲ့ကြတယ်။ ကျုပ်
က အုတ်ဂူအကြီးကြီးပေါ်မှာ ထမင်း
ထုပ်ကို ဖြန့်ခင်းတယ်။ သံမဏိယူ
လာတဲ့ ကြေးဖလားကြီးကို ဂူပေါ်
တင်လိုက်တယ်။
ဖလားကြီးထဲမှာ ရေကအပြည့်ဗျ။
ဂူရှေ့မှာ မြက်ခင်းကလေးပေါ်မှာ
ဒေါ်ထွန်းက ကြုံ့ကြုံ့ကလေးထိုင်
လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ဆံပင်ဖား
လျားကြီးချလိုက်တယ်။ ကျုပ်မဖဲ
ဝါကို ပင့်ပြီဗျို့။
နှာမှုတ်နေတာဗျ။ မကောင်းဆိုးဝါး
တွေရဲ့ အငွေ့အသက်ကို ကြိုရနေ
လို့နဲ့ တူပါရဲ့ဗျာ။ တိရစ္ဆာန်မှာလည်း
သူ့သဘာဝနဲ့သူ ရှိတာဗျ။ လူတွေ
မခံစားနိုင်တဲ့ အာရုံကို သူတို့ကရ
ကြတာ။ ညဆယ်နာရီလောက်ရှိ
ပြီထင်တယ်။
"ဖျန်း၊ ဖျန်း၊ ဖျန်း၊ ဖျန်း၊ အား၊
အား၊ အား၊ အား"
ဟော အိပ်တန်းတက်နေတဲ့ ကျီးတွေ
ပျိုတာဗျ။ ကျုပ်တောင် ကြက်သီးတွေ
ထသွားတယ်။ ကင်းတဲတွေမှာ ကင်း
စောင့်နေတဲ့ ကောင်တွေတော့ ခု
လောက်ဆို အတော်ကြောက်နေပြီ
ဗျ။ ကျုပ်ဆေးပေါ့လိပ်ကလေးကို
မီးငြိမ်းလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ဝိုင်းဝ
ကို ထွက်လိုက်တယ်။ ဝိုင်းဝက မန်
ကျည်းပင်နောက်မှာ ကျုပ်အသာ
ကပ်ရပ်နေလိုက်တယ်။
ဟော လာကြပြီဗျို့၊ အို…လူသံတွေမှ
ဆူညံနေတာပဲဗျာ။ ခြေသံတွေလည်း
ကြားနေရတာပဲကိုး။ ဟော ဟော အ
သံတွေ ဝေးသွားကြပြီဗျ။
ရွာရှေ့ပိုင်းကို ရောက်သွားတယ်ထင်
တယ်။ကျုပ်အသာကလေးငြိမ်ပြီးစောင့်
နေလိုက်တယ်။အသံတွေပျောက်သွား
တာဗျ။ ကျုပ်တို့ တောင်ဘက်လမ်းက
နေ သွားတာ ထင်တယ်။ ဟော ကြား
ပြီ။ကြားပြီ။ ဟာ ဒီတစ်ခါတော့ ကျုပ်
တို့လမ်းထဲကို ဝင်လာတာဗျို့။
ဟော ခြေသံတွေ ကြားနေရပြီ။ အို…
စကားတွေ ပြောသံတွေက ပိုပိုကျယ်
လာတယ်ဗျို့။ ကျုပ် သေသေချာချာ
နားစိုက်ပြီးထောင်ကြည့်တယ်။ဘာ
တွေပြောနေကြမှန်း မသိဘူးဗျ။အသံ
သာ ကြားနေရတာ။ ဘာတွေပြောနေ
မှန်းကို မသ်ိတာဗျ။ဟာ ဖုန်တထောင်း
ထောင်းထအောင်ကို လျှောက်နေတာ
ဗျို့။ ကျုပ်တို့ဝိုင်းနဲ့ နီးလာပြီ။ ကျုပ်က
မန်ကျည်းပင်ကြီးကွယ်ပြီး သေသေ
ချာချာကို ကြည့်နေတာဗျ။
ှုဟာ မြင်ပြီ။ မြင်ပြီ။ ဟင် ဘယ့်နှယ်
တွေတုံးဗျ။ ရှေ့ဆုံးက မိန်းမကြီးဗျ။
ကန်တော့ပွဲတစ်လုံးရွက်လို့ပါလား။
ဟင် လူတွေအားလုံးက ဝတ်ကောင်း
စားလှတွေ ဝတ်လို့ဗျ။ အကုန်လုံး
သစ်သစ်လွင်လွင်တွေ ဝတ်ထား
ကြတာ။
လူအစိတ်လောက် ရှိမယ်ထင်တယ်။
စကားတွေ တဖောင်ဖောင်ပြောပြီး
ကျုပ်တို့ဝိုင်းရှေ့က လျှောက်သွား
ကြပြီဗျို့။ ယောက်ျားဆယ်ယောက်၊
မိန်းမ ဆယ်ယောက်နဲ့ ကလေး လေး
ငါးယောက်ပါတယ်ဗျ။
ကျွက်စီ ကျွက်စီနဲ့ပြောပြီး သွားလေရဲ့၊
ရွာထဲကို ဘယ်လောက်ကြာအောင်
လှည့်ပတ်နေကြမလဲတော့ မသိဘူး
ဗျို့။ ရှေ့ဆုံးက မိန်းမကြီးကလည်း
ကန်တော့ပွဲကြီး ရွတ်လို့ဗျ။ကျုပ်လည်း
ဘာဆိုတာ မတွေးတတ်တော့ဘူးဗျို့။
ပုံစံကြည့်ရတာတော့ အလှူတို့
မင်္ဂလာဆောင်တို့ လာတာပဲဖြစ်
မယ် ထင်တယ်။
သရဲမင်္ဂလာဆောင်လို့တော့ ကျုပ်
ဖြင့် တစ်ခါမှ မကြားဖူးပါဘူးဗျာ။
နောက်နေ့ရောက်တော့ ရွာထဲမှာခေါင်း
ချင်းဆိုင်ပြီး တိုးတိုးနဲ့ လုပ်ကြတော့တာ
ပါဗျာ။ ကျုပ်ဆီကိုလာပြီး မေးကြမြန်းကြ
နဲ့ ကျုပ်လည်း ကြည့်ပြောရတော့တာပေါ့
ဗျာ။ ကျုပ်မြင်တာ တွေ့တာတွေကို အ
ကုန်ပြောလို့တော့ ဘယ်ဖြစ်မလဲဗျာ။
ရွာထဲမှာတော့ ကျုပ် ဘာပဲခိုင်းခိုင်း
မငြီးမငြူ လုပ်ကိုင်ပေးတဲ့ ကျောက်
ခဲနဲ့ သံမဏိကို ကျုပ်သွားခေါ်လိုက်
တယ်။ ပြီးတော့ ဒီည ကျုပ်လုပ်မဲ့
အစီအစဉ်ကို သူတို့နှစ်ယောက်
အကူအညီနဲ့ ကြိတ်ပြီး လုပ်ရတာ
ပေါ့ဗျာ။ အမေကတော့ ကျုပ်တစ်
ခုခု လုပ်နေပြီဆိုတာကို သိတာ
ပေါ့ဗျာ။ ညနေစောင်းတော့ ကျုပ်
တို့မှာ တစ်ပိဿာကျော်ကျော်
လောက်ရှိတဲ့ ကြက်တစ်ကောင်
ချက်ပြီးပြီဗျ။ ထမင်းက ဆန်တစ်
ပြည်ချက်ထားပြီး ထမင်းထုပ်ဖို့
ငှက်ပျောဖက်တွေကလည်း အ
ဆင်သင့်ဗျ။
ဒီလောက် ထူးဆန်းတဲ့ကိစ္စကြီး
ဖြစ်နေတာ မဖဲဝါက လွဲရင် ဒီအ
ကြောင်းကို ဘယ်သူသိမှာတုံးဗျာ။
မိုးချုပ်စမှာ ကျောက်ခဲ ပြန်ရောက်
လာတယ်။ ငွေတွင်းကုန်းက နတ်
ဝင်သည် ဒေါ်ထွန်းကို ကို ခေါ်ခိုင်း
လိုက်တာဗျ။
"ဘယ်လိုတုံးကွ၊ ကျောက်ခဲရဲ့၊
အဆင်ပြေရဲ့လား"
ကျုပ်က ဆီးကြိုမေးလိုက်တယ်။
ကျောက်ခဲက ကျုပ်အနားရောက်
မှပြောတယ်
"ပြေတယ်ဗျ ကိုကြီးတာတေ၊ဒေါ်ထွန်း
က သူ့အသိအိမ် ခဏဝင်ဦးမယ်ဆိုပြီး
ဝင်နေခဲ့တယ်၊ ပြီးရင် လာလိမ့်မယ်"
"ဟေ ဟုတ်လား၊ ဘယ်သူ့အိမ်တုံးကွ"
"မြောက်ဘက်ခရိုးကို ကျောပေးပြီး
ဆောက်ထားတဲ့အိမ်လေဗျာ"
"ကိုစံမောင်တို့အိမ်ပါကွ၊ အေး ဟုတ်
သားပဲ၊ ကိုစံမောင်မိန်းမ မလုံးတင်က
ဒေါ်ထွန်းတူမကွ၊သြော် ဟုတ်ပြီ၊ဟုတ်
ပြီ၊ ဒါဆို ငါတို့ ထမင်းထုပ် ထုပ်တော့
မွေဟ့"
ကျုပ်နဲ့ ကောင်လေးနှစ်ယောက်နဲ့ ထ
မင်းထုပ် ထုပ်ကြရတာပေါ့ဗျာ။ ဆန်
တစ်ပြည်ချက်ထမင်းကို ငှက်ပျော
ဖက်မှာပုံပြီး အပေါ်က ကြက်သား
တစ်အိုးလုံး လောင်းထည့်လိုက်ပြီးမှ
ငှက်ပျောဖက်ကို သေသေချာချာထုပ်
ပြီး ထမင်းတောင်းထဲ ထည့်ရတာပေါ့
ဗျာ။ ဒေါ်ထွန်း ရောက်လာတော့ အိမ်
ပေါ်တက်ပြီး အမေတို့၊ အဘတို့နဲ့ စ
ကားပြောသေးတာဗျ။
ညရှစ်နာရီလောက်ရောက်တော့
ကျုပ်ရယ်၊ ကျောက်ခဲနဲ့ သံမဏိရယ်
ဒေါ်ထွန်းရယ် ထနောင်းကုန်းသင်္ချိုင်း
ထဲကို ရောက်လာခဲ့ကြတယ်။ ကျုပ်
က အုတ်ဂူအကြီးကြီးပေါ်မှာ ထမင်း
ထုပ်ကို ဖြန့်ခင်းတယ်။ သံမဏိယူ
လာတဲ့ ကြေးဖလားကြီးကို ဂူပေါ်
တင်လိုက်တယ်။
ဖလားကြီးထဲမှာ ရေကအပြည့်ဗျ။
ဂူရှေ့မှာ မြက်ခင်းကလေးပေါ်မှာ
ဒေါ်ထွန်းက ကြုံ့ကြုံ့ကလေးထိုင်
လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ဆံပင်ဖား
လျားကြီးချလိုက်တယ်။ ကျုပ်မဖဲ
ဝါကို ပင့်ပြီဗျို့။
အပိုင်း(၅)ဆက်ရန်...
မူရင်းရေးသားသူအား လေးစားစွာ credit ပေးပါသည်။
Comments
Post a Comment