စုန်းကိုး မှော်ကိုး ကဝေကိုး အပိုင်း(၇)
"မင်းက လှောင်အိမ်ဖွင့်ပေးဖို့ပါကွာ၊
ပြီးတော့ ငါက မန္တန်ရွတ်ပြီး ဒီကောင်
ကြီးရဲ့ နှလုံးကို စားနေတဲ့အချိန်မှာ
မင်းက စောင့်ပေးရမယ်၊ တကယ်လို့
ငါ လူစိတ်တွေဘာတွေ ပျောက်သွား
ခဲ့ရင် မင်းက ငါ့ကို ရေနဲ့ပက်ပြီး သတိ
ပေးရမယ်ကွ"
"သြော် …ဒါများ ဆရာရယ်၊ ကျုပ်
လုပ်ပေးမှာပေါ့ဗျာ"
ကျုပ်ကလည်း ကျုပ်ဆရာကို ကူညီဖို့
အဆင်သင့်ပါပဲဗျာ၊နောက်နေ့က တန်
ဆောင်မုန်းလပြည့်ညဗျ။ လမှ သာ
လိုက်တာ ထိန်နေတာပေါ့ဗျာ။ ခြံကြီး
တစ်ခုလုံး လင်းထိန်နေတာဗျ။ကျုပ်
ရောက်တော့ ဆရာက ရှမ်းအင်္ကျီ၊
ဘောင်းဘီ အနက်တွေချည်း ဝတ်
ထားတာဗျ။ ခေါင်းပေါင်းကလည်း
အနက်ပဲဗျ။ လရောင်အောက်မှာ
ကျုပ် သေသေချာချာ ကြည့်တယ်
ဗျို့။ ကျုပ်ဆရာ စိုင်းအုန်းဂေါင်ရဲ့
မျက်လုံးတွေဆိုတာ အရောင်ကို
လက်နေတာဗျာ။
"ကဲ…စိုင်းအုပ်၊ ဟောဒီမှာကြည့်၊
ဟောဒါ ကိုးသင်္ချိုင်းဓါးပဲကွဲ့"
ဆရာက သူ့ခါးကြားမှာ ထိုးထားတဲ့
ဓါးမြှောင်တစ်ချောင်းကို ထုတ်ပြတယ်။
ဓါးအိမ်ကိုရွှေပိန်းချပြီး ကျောက်စီထား
တယ်။အထဲကဓါးကိုဆွဲထုတ်လိုက်တော့
လရောင်အောက်မှာ လက်ကနဲ ဖြစ်သွား
တယ်။ဓါးက အရိုးအသွား ဆယ်လက်မ
ကျော်ကျော်လောက် ရှိမယ်ဗျ။ ဗျက်က
လက်နှစ်လုံးလောက်ရှိမယ်။ နှစ်ဖက်
သွားဗျ။ သွေးထားလိုက်တာမှ မြည့်
နေတာပါဗျာ။
" ကဲ စိုင်းအုပ် မင်း မကြောက်ဘူး
မို့လား"
"ဟာ၊ ကျုပ် မကြောက်တတ်ပါဘူးဗျ"
"အေး၊ ဟုတ်ပြီ၊ ဒါဆိုရင် အိမ်တံခါး
ဖွင့်ကွာ၊ အလုပ်စကြရအောင်"
ကျုပ်က အိမ်တံခါးဖွင့်တယ်။ ပြီး
တော့ ဆရာခိုင်းတဲ့အတိုင်း အိမ်
ထဲမှာ ဖယောင်းတိုင်တွေ လင်း
ထိန်နေအောင် လိုက်ထွန်းလိုက်
တယ်။ကျုပ်လုပ်နေတာကို လှောင်
အိမ်မှာ မတ်တတ်ရပ်နေတဲ့ ကျား
သစ်လောက်ရှိတဲ့ ကြောင်နက်ကြီး
က ကြည့်နေတယ်ဗျ။ခဏနေတော့
ဆရာစိုင်းအုန်းဂေါင် အိမ်ထဲကို ဝင်
လာတယ်။
"ဂီး၊ ဂီး၊ ဂီး၊ ဂီး"
စိုင်းအုန်းဂေါင်ကို တွေ့တာနဲ့ ကြောင်
နက်ကြီးက မာန်ဖီတော့တာပဲဗျာ။
ကျုပ်ဖြင့် မကြောက်ဘူးသာ ပြော
ရတာဗျ။ ကြက်သီးတွေ တဖျန်းဖျန်း
ထတော့တာပေါ့ဗျာ။ဆရာက ပါးစပ်
ကနေပြီး မန္တန်တွေ ရွတ်ရောဗျို့။
သူက မန္တန်ရွတ်လေ ကြောင်နက်
ကြီးက ပိုပြီးစိတ်ဆိုးလေပေါ့ဗျာ။
သွားကြီးဖြီးပြီး လှောင်အိမ်ထဲမှာ
လှည့်ပတ်လျှောက်နေရောဗျို့။
"ညောင်၊ ညောင်၊ညောင်၊ညောင်"
အော်တာကတော့ ကြောင်သံပဲဗျ။
ကြောင်နှစ်ကောင်ကိုက်ကာနီးအော်
တဲ့အသံမျိုးဗျ။ ဒါပေမဲ့ အကောင်က
အကြီးကြီးဆိုတော့ ကျားသံလောက်
ကျယ်တာပေါ့ဗျာ။ခဏနေတော့ စိုင်း
အုန်းဂေါင်က ပြောရောဗျ။
"စိုင်းအုပ် လှောင်အိမ်ဖွင့်လိုက်တော့"
ကျုပ်က ခတ်ထားတဲ့ သော့ခလောက်
ကြီးကို ခပ်သုတ်သုတ်ဖွင့်ပြီး လှောင်
အိမ်ရဲ့ ထိုးတံခါးကြီးကို ဆွဲဖွင့်ဖို့ ပြင်
လိုက်တယ်။ ဆရာ စိုင်းအုန်းဂေါင်ကို
လှည့်ကြည့်လိုက်တော့ အဆင်သင့်
ဖြစ်နေပြီဗျ။ နေဦးဗျို့။ ကျုပ်ပြောရ
ဦးမယ်။ကျုပ်ဆရာ စိုင်းအုန်းဂေါင်က
သိုင်းပညာလည်း တော်တော်ကို
တတ်တဲ့လူဗျ။
"ဝုန်း"
ကျုပ်က လှောင်အိမ်တံခါးကို 'ဝုန်း'
ကနဲ မြည်အောင် ဆွဲဖွင့်လိုက်တယ်။
"စိုင်းအုပ်၊ မင်း အိမ်ပြင်ထွက်တော့"
ဆရာက ကျုပ်ကို အိမ်ပြင်ထွက်ခိုင်း
တယ်။ ကျုပ်လည်း အိမ်ပြင်ကို ပြေး
ထွက်ပြီး အိမ်ရှေ့မှာ ကပျာကယာ
လိုက်ရှာလိုက်တော့ နှစ်တောင်ရှည်
တဲ့ သစ်ကိုင်းကျိုးတစ်ချောင်း သွား
တွေ့တယ်ဗျ။ လုံးပတ်က ကျုပ်ထွာ
ဆိုင်လောက်ရှိတယ်။ ကျုပ်က အဲဒီ
တုတ်ချောင်းကို လက်ထဲမှာ စုံကိုင်
ပြီး အိမ်ထဲကို ကြည့်လိုက်တယ်။
ကြောင်နက်ကြီးက 'ဝေါင်း'ကနဲ
မာန်ဖီပြီး ဆရာစိုင်းအုန်းဂေါင်ကို
လွှားကနဲ ခုန်အုပ်လိုက်ရောဗျို့။
တကယ်ကို ကျားသစ်နက်ကြီးလို
ပါပဲဗျာ။ ဆရာက သိုင်းတကယ်
တတ်တဲ့လူဆိုတော့ အသာကလေး
ရှောင်လိုက်တာဗျ။ ရှောင်ပြီးတာနဲ့
လက်ထဲက ဓါးနဲ့ ကြောင်နက်ကြီး
ရဲ့ လက်ပြင်ကို တဆုံးထိုးချလိုက်
တယ်။ ဒါပေမဲ့ သူထင်သလို ဖြစ်
မလာဘဲ ဓါးက ခုန်ထွက်လာတယ်
ဗျ။ ဒီမှာတင် ကျုပ်ဆရာ မျက်နှာ
ကွက်ကနဲ ပျက်သွားရောဗျို့။အ
ရှိန်လွန်ပြီး အိမ်ရှေ့ကို ရောက်
လာတဲ့ ကြောင်နက်ကြီးကို ကျုပ်
က ပြေးရိုက်ချလိုက်တယ်။
"ဖုန်း၊ ဘုတ်၊ အား"
'ဖုန်း'ဆိုတာက ကြောင်နက်ကြီးကို
ကျုပ် တုတ်နဲ့ ရိုက်လိုက်တဲ့အသံဗျ။
'ဘုတ်'ဆိုတာက ကြောင်နက်ကြီးက
ကျုပ်လက်ထဲက တုတ်ကို ပုတ်ချ
လိုက်တာ။ 'အား'ဆိုတာက ကျုပ်
လန့်ပြီး အော်လိုက်တာ။ တုတ်ကို
ပုတ်ချလိုက်တဲ့ လက်သည်းမဲမဲ
ကြီးက ကျုပ်လက်ကို စိုက်ဝင်သွား
တာဗျို့။ ကျုပ်လက်က သွေးတွေ
ဆိုတာ ရဲကနဲ ဖြာကျသွားတယ်။
ဒီမှာတင် ကျုပ်ဆရာက အိမ်ရှေ့
ကို ပြေးထွက်လာရောဗျ။ ဆရာ့
ခြေသံကို ကြားလိုက်တော့ ကြောင်
တစ်ရာဗိုလ် ကြောင်နက်ကြီးက
ဆရာ့ဘက်ကို လှည့်သွားတယ်။
"စိုင်းအုပ် အခြေအနေ မကောင်း
တော့ဘူး၊ ငါ အလိမ်ခံလိုက်ရပြီ။
ဒီဓါးက ကိုးသင်္ချိုင်းဓါးအစစ်မဟုတ်
ဘူး၊ အတုကြီးကွ၊ အခြေအနေ
မကောင်းရင် မင်းပြေးပေတော့
ကြားလား စိုင်းအုပ်"
"ဟုတ်ကဲ့ ဆရာ"
"ဝေါင်း"
ခုန်အုပ်ပြီဗျို့။ ကြောင်တစ်ရာဗိုလ်
ကြောင်နက်ကြီးက ကျုပ်ဆရာကို
ခုန်အုပ်တယ်။ ဆရာက လှစ်ကနဲ
ရှောင်ပြီး ဓါးနဲ့ လှမ်းထိုးတယ်။
ဓါးက ကြောင်ကို မဖောက်နိုင်ဘူးဗျ။
ပြန်ပြီးခုန်ထွက်လာတယ်။ ဆရာက
ထပ်ထိုးတယ်။ ဓါးက ခုန်ထွက်တယ်။
ထပ်ထိုးတယ်။ဒီမှာတင် ကြောင်နက်
ကြီးက ဆတ်ကနဲ လှည့်ပြီး ဆရာ့
လက်ထဲက ကိုးသင်္ချိုင်းဓါးအတုကြီး
ကို ပုတ်ချလိုက်တယ်။
"ဝေါင်း၊ ဝေါင်း"
ပြီးတော့ ငါက မန္တန်ရွတ်ပြီး ဒီကောင်
ကြီးရဲ့ နှလုံးကို စားနေတဲ့အချိန်မှာ
မင်းက စောင့်ပေးရမယ်၊ တကယ်လို့
ငါ လူစိတ်တွေဘာတွေ ပျောက်သွား
ခဲ့ရင် မင်းက ငါ့ကို ရေနဲ့ပက်ပြီး သတိ
ပေးရမယ်ကွ"
"သြော် …ဒါများ ဆရာရယ်၊ ကျုပ်
လုပ်ပေးမှာပေါ့ဗျာ"
ကျုပ်ကလည်း ကျုပ်ဆရာကို ကူညီဖို့
အဆင်သင့်ပါပဲဗျာ၊နောက်နေ့က တန်
ဆောင်မုန်းလပြည့်ညဗျ။ လမှ သာ
လိုက်တာ ထိန်နေတာပေါ့ဗျာ။ ခြံကြီး
တစ်ခုလုံး လင်းထိန်နေတာဗျ။ကျုပ်
ရောက်တော့ ဆရာက ရှမ်းအင်္ကျီ၊
ဘောင်းဘီ အနက်တွေချည်း ဝတ်
ထားတာဗျ။ ခေါင်းပေါင်းကလည်း
အနက်ပဲဗျ။ လရောင်အောက်မှာ
ကျုပ် သေသေချာချာ ကြည့်တယ်
ဗျို့။ ကျုပ်ဆရာ စိုင်းအုန်းဂေါင်ရဲ့
မျက်လုံးတွေဆိုတာ အရောင်ကို
လက်နေတာဗျာ။
"ကဲ…စိုင်းအုပ်၊ ဟောဒီမှာကြည့်၊
ဟောဒါ ကိုးသင်္ချိုင်းဓါးပဲကွဲ့"
ဆရာက သူ့ခါးကြားမှာ ထိုးထားတဲ့
ဓါးမြှောင်တစ်ချောင်းကို ထုတ်ပြတယ်။
ဓါးအိမ်ကိုရွှေပိန်းချပြီး ကျောက်စီထား
တယ်။အထဲကဓါးကိုဆွဲထုတ်လိုက်တော့
လရောင်အောက်မှာ လက်ကနဲ ဖြစ်သွား
တယ်။ဓါးက အရိုးအသွား ဆယ်လက်မ
ကျော်ကျော်လောက် ရှိမယ်ဗျ။ ဗျက်က
လက်နှစ်လုံးလောက်ရှိမယ်။ နှစ်ဖက်
သွားဗျ။ သွေးထားလိုက်တာမှ မြည့်
နေတာပါဗျာ။
" ကဲ စိုင်းအုပ် မင်း မကြောက်ဘူး
မို့လား"
"ဟာ၊ ကျုပ် မကြောက်တတ်ပါဘူးဗျ"
"အေး၊ ဟုတ်ပြီ၊ ဒါဆိုရင် အိမ်တံခါး
ဖွင့်ကွာ၊ အလုပ်စကြရအောင်"
ကျုပ်က အိမ်တံခါးဖွင့်တယ်။ ပြီး
တော့ ဆရာခိုင်းတဲ့အတိုင်း အိမ်
ထဲမှာ ဖယောင်းတိုင်တွေ လင်း
ထိန်နေအောင် လိုက်ထွန်းလိုက်
တယ်။ကျုပ်လုပ်နေတာကို လှောင်
အိမ်မှာ မတ်တတ်ရပ်နေတဲ့ ကျား
သစ်လောက်ရှိတဲ့ ကြောင်နက်ကြီး
က ကြည့်နေတယ်ဗျ။ခဏနေတော့
ဆရာစိုင်းအုန်းဂေါင် အိမ်ထဲကို ဝင်
လာတယ်။
"ဂီး၊ ဂီး၊ ဂီး၊ ဂီး"
စိုင်းအုန်းဂေါင်ကို တွေ့တာနဲ့ ကြောင်
နက်ကြီးက မာန်ဖီတော့တာပဲဗျာ။
ကျုပ်ဖြင့် မကြောက်ဘူးသာ ပြော
ရတာဗျ။ ကြက်သီးတွေ တဖျန်းဖျန်း
ထတော့တာပေါ့ဗျာ။ဆရာက ပါးစပ်
ကနေပြီး မန္တန်တွေ ရွတ်ရောဗျို့။
သူက မန္တန်ရွတ်လေ ကြောင်နက်
ကြီးက ပိုပြီးစိတ်ဆိုးလေပေါ့ဗျာ။
သွားကြီးဖြီးပြီး လှောင်အိမ်ထဲမှာ
လှည့်ပတ်လျှောက်နေရောဗျို့။
"ညောင်၊ ညောင်၊ညောင်၊ညောင်"
အော်တာကတော့ ကြောင်သံပဲဗျ။
ကြောင်နှစ်ကောင်ကိုက်ကာနီးအော်
တဲ့အသံမျိုးဗျ။ ဒါပေမဲ့ အကောင်က
အကြီးကြီးဆိုတော့ ကျားသံလောက်
ကျယ်တာပေါ့ဗျာ။ခဏနေတော့ စိုင်း
အုန်းဂေါင်က ပြောရောဗျ။
"စိုင်းအုပ် လှောင်အိမ်ဖွင့်လိုက်တော့"
ကျုပ်က ခတ်ထားတဲ့ သော့ခလောက်
ကြီးကို ခပ်သုတ်သုတ်ဖွင့်ပြီး လှောင်
အိမ်ရဲ့ ထိုးတံခါးကြီးကို ဆွဲဖွင့်ဖို့ ပြင်
လိုက်တယ်။ ဆရာ စိုင်းအုန်းဂေါင်ကို
လှည့်ကြည့်လိုက်တော့ အဆင်သင့်
ဖြစ်နေပြီဗျ။ နေဦးဗျို့။ ကျုပ်ပြောရ
ဦးမယ်။ကျုပ်ဆရာ စိုင်းအုန်းဂေါင်က
သိုင်းပညာလည်း တော်တော်ကို
တတ်တဲ့လူဗျ။
"ဝုန်း"
ကျုပ်က လှောင်အိမ်တံခါးကို 'ဝုန်း'
ကနဲ မြည်အောင် ဆွဲဖွင့်လိုက်တယ်။
"စိုင်းအုပ်၊ မင်း အိမ်ပြင်ထွက်တော့"
ဆရာက ကျုပ်ကို အိမ်ပြင်ထွက်ခိုင်း
တယ်။ ကျုပ်လည်း အိမ်ပြင်ကို ပြေး
ထွက်ပြီး အိမ်ရှေ့မှာ ကပျာကယာ
လိုက်ရှာလိုက်တော့ နှစ်တောင်ရှည်
တဲ့ သစ်ကိုင်းကျိုးတစ်ချောင်း သွား
တွေ့တယ်ဗျ။ လုံးပတ်က ကျုပ်ထွာ
ဆိုင်လောက်ရှိတယ်။ ကျုပ်က အဲဒီ
တုတ်ချောင်းကို လက်ထဲမှာ စုံကိုင်
ပြီး အိမ်ထဲကို ကြည့်လိုက်တယ်။
ကြောင်နက်ကြီးက 'ဝေါင်း'ကနဲ
မာန်ဖီပြီး ဆရာစိုင်းအုန်းဂေါင်ကို
လွှားကနဲ ခုန်အုပ်လိုက်ရောဗျို့။
တကယ်ကို ကျားသစ်နက်ကြီးလို
ပါပဲဗျာ။ ဆရာက သိုင်းတကယ်
တတ်တဲ့လူဆိုတော့ အသာကလေး
ရှောင်လိုက်တာဗျ။ ရှောင်ပြီးတာနဲ့
လက်ထဲက ဓါးနဲ့ ကြောင်နက်ကြီး
ရဲ့ လက်ပြင်ကို တဆုံးထိုးချလိုက်
တယ်။ ဒါပေမဲ့ သူထင်သလို ဖြစ်
မလာဘဲ ဓါးက ခုန်ထွက်လာတယ်
ဗျ။ ဒီမှာတင် ကျုပ်ဆရာ မျက်နှာ
ကွက်ကနဲ ပျက်သွားရောဗျို့။အ
ရှိန်လွန်ပြီး အိမ်ရှေ့ကို ရောက်
လာတဲ့ ကြောင်နက်ကြီးကို ကျုပ်
က ပြေးရိုက်ချလိုက်တယ်။
"ဖုန်း၊ ဘုတ်၊ အား"
'ဖုန်း'ဆိုတာက ကြောင်နက်ကြီးကို
ကျုပ် တုတ်နဲ့ ရိုက်လိုက်တဲ့အသံဗျ။
'ဘုတ်'ဆိုတာက ကြောင်နက်ကြီးက
ကျုပ်လက်ထဲက တုတ်ကို ပုတ်ချ
လိုက်တာ။ 'အား'ဆိုတာက ကျုပ်
လန့်ပြီး အော်လိုက်တာ။ တုတ်ကို
ပုတ်ချလိုက်တဲ့ လက်သည်းမဲမဲ
ကြီးက ကျုပ်လက်ကို စိုက်ဝင်သွား
တာဗျို့။ ကျုပ်လက်က သွေးတွေ
ဆိုတာ ရဲကနဲ ဖြာကျသွားတယ်။
ဒီမှာတင် ကျုပ်ဆရာက အိမ်ရှေ့
ကို ပြေးထွက်လာရောဗျ။ ဆရာ့
ခြေသံကို ကြားလိုက်တော့ ကြောင်
တစ်ရာဗိုလ် ကြောင်နက်ကြီးက
ဆရာ့ဘက်ကို လှည့်သွားတယ်။
"စိုင်းအုပ် အခြေအနေ မကောင်း
တော့ဘူး၊ ငါ အလိမ်ခံလိုက်ရပြီ။
ဒီဓါးက ကိုးသင်္ချိုင်းဓါးအစစ်မဟုတ်
ဘူး၊ အတုကြီးကွ၊ အခြေအနေ
မကောင်းရင် မင်းပြေးပေတော့
ကြားလား စိုင်းအုပ်"
"ဟုတ်ကဲ့ ဆရာ"
"ဝေါင်း"
ခုန်အုပ်ပြီဗျို့။ ကြောင်တစ်ရာဗိုလ်
ကြောင်နက်ကြီးက ကျုပ်ဆရာကို
ခုန်အုပ်တယ်။ ဆရာက လှစ်ကနဲ
ရှောင်ပြီး ဓါးနဲ့ လှမ်းထိုးတယ်။
ဓါးက ကြောင်ကို မဖောက်နိုင်ဘူးဗျ။
ပြန်ပြီးခုန်ထွက်လာတယ်။ ဆရာက
ထပ်ထိုးတယ်။ ဓါးက ခုန်ထွက်တယ်။
ထပ်ထိုးတယ်။ဒီမှာတင် ကြောင်နက်
ကြီးက ဆတ်ကနဲ လှည့်ပြီး ဆရာ့
လက်ထဲက ကိုးသင်္ချိုင်းဓါးအတုကြီး
ကို ပုတ်ချလိုက်တယ်။
"ဝေါင်း၊ ဝေါင်း"
အပိုင်း(၈)ဆက်ရန်...
မူရင်းရေးသားသူအား လေးစားစွာ creditပေးပါသည်။
Comments
Post a Comment