စုန်းကိုး မှော်ကိုး ကဝေကိုး အပိုင်း(၉) ဇာတ်သိမ်းပိုင်း

ဘိုးလူပေ မန္တန်တွေ ရွတ်ပြီဗျို့။
ဟာ ဘိုးလူပေ ကိုယ်ခွဲထွက်လာပြီဗျို့။
တစ်ယောက်၊ ဟာ…နောက်တစ်
ယောက်။ နောက်တစ်ယောက်၊
နောက်တစ်ယောက် ။

စုစုပေါင်း ကိုးယောက်ဗျို့။ ကျုပ်နား
လည်သွားပြီဗျ။ 'စုန်းကိုး မှော်ကိုး ကဝေ
ကိုး'အစီအရင်ကြီးကို ဖျက်ဖို့ ဘိုးလူပေ
က ကိုးယောက်ခွဲလိုက်တာဖြစ်မယ်ဗျို့။

ဟော…ဘိုးလူပေ ကိုးကိုယ်စလုံးက
စက်တွေ လွှတ်ပြီဗျို့။ အို…အရောင်
ကိုးရောင်။ ဟာ…ဦးဒိဗ္ဗကြီးကိုယ်ကြီး
ထဲကို စက်တွေ ဖောက်ဝင်သွားပြီ။
လက်ထဲမှာ ဆုပ်ထားတဲ့ နှလုံးကို
စက်တွေနဲ့ ပတ်ထားပြီဗျို့။

ကျုပ်သေသေချာချာ မှတ်ထားတာဗျ။
ဦးဒိဗ္ဗကြီး သူ့နှလုံးကို သူပြန်စားတာ
ငါးကိုက်ရှိသွားပြီ။ စက်တွေပတ်နေတဲ့
နှလုံးကို ဦးဒိဗ္ဗ မကိုက်တော့ဘူးဗျ။
တစ်ကိုယ်လုံးကစက်တွေ ဖြာထွက်
လာတယ်။

"မောင်တာတေ၊ အင်းပစ်တော့"

ဟာ …ကဝေကြီးရဲ့ နောက်ကျော
တည့်တည့်က ဘိုးလူပေက အော်ပြော
တာဗျို့။ ဒီအတိုင်းဆိုရင် ဘိုးလူပေအ
စစ်က အဲဒါဖြစ်မယ်ဗျ။

ကျုပ်ဆိုတဲ့ကောင်ကလည်း အဆင့်ပါဗျာ။
လက်ထဲမှာ နှလုံးကြီးကိုင်ပြီးစက်တွေ ဖြာ
ထွက်နေတဲ့ ကဝေကြီးဦးဒိဗ္ဗဆီကို လှစ်က
နဲ ပြေးဝင်ပြီး ကျုပ်လက်ထဲက ဘိုးလူပေ
ပေးထားတဲ့ အင်းနဲ့ ပစ်ချလိုက်တယ်။

"ဝုန်း"

ကျုပ်ဖြင့် လန့်ပြီး နောက်ကို လှန်ချ
လိုက်ရတယ်။ မီးလုံးကြီး ထတောက်
လိုက်တာဗျာ၊ နည်းတဲ့ မီးတောက်ကြီး
မှ မဟုတ်တာ။ အောင်မယ်လေး ပူတာ
ကလည်း တော်တော်ကို ပူတာဗျို့။

"မောင်တာတေ၊ ဝေးဝေးသွားနေ၊
ဒါ ငရဲမီးတောက်ပေါ့"

ဒီတော့မှ ကျုပ် သတိရသွားတာဗျို့။
ဆရာကြီး ဒေါက်တာ မင်းအောင်တို့၊
ဆရာနွံဖတို့နဲ့ ကဝေလိုက်ခဲ့တုန်းက
တွေ့ဖူးတဲ့ ငရဲမီးတောက်ကို ချက်ချင်း
သတိရသွားတော့တာ။ အင်မတန်မှ
အကုသိုလ်ကြီးတဲ့ ကဝေကြီးတွေသေ
ရင် ငရဲမီးတောက်တွေ အလိုလို ထတောက်တာဗျ။

"ဒါဆိုရင် 'စုန်းကိုး မှော်ကိုး ကဝေကိုး'
အစီအရင်ကြီး ပျက်သွားပြီပေါ့။ ကဝေကြီး ဦးဒိဗ္ဗလည်း သေပြီလေ။

ကဝေကြီးသေလို့သာ ငရဲမီးတောက်ကြီးထတောက်တာပေါ့ဗျာ။ ဘိုးလူပေက
ငရဲမီးတောက်ကို ကွင်းလျှောက်ရင် ကျုပ်ဆီကို ရောက်လာတယ်။

မီးတောက်ကြီးလည်း တဖြည်းဖြည်းသေးပြီး ငြိမ်းသွားပြီ။ ကဝေကြီးရဲ့
အလောင်းမပြောနဲ့ ပြာတောင်တစ်မှုန့်မကျန်ခဲ့ဘူးဗျ။

ငရဲမီးတောက်ဆိုတာ အဲဒီလောက်ကိုပြင်းတာ။ နောက်နေ့
ထမင်းစားချိန်မှာဘန့်ဘွေးကုန်းကို့ပြန်ရောက်တယ်။
ဘိုးလူပေနဲ့ ကျုပ်နဲ့ ထီးဂလိုင်က လှည်းငှားပြီး ပြန်ခဲ့ကြတာလေဗျာ။

ပြီးပါပြီ

မူရင်းရေးသူ = တာတေ