ဝါးဘီလူးတောင် အပိုင်း(၂)
"ရေပြာအိုင်ဆိုတာ ဆင်ခေါင်းတောင်
ကြီးပေါ်မှာရှိတာကွ၊ ဆင်ခေါင်းတောင်
ဆိုတာက ဆင်ကြီးတစ်ကောင်ရဲ့ခေါင်း
ကြီးနဲ့တူတဲ့ တောင်ထွတ်ကြီးရှိနေလို့ကွ၊
တူတာမှ တော်တော့်ကို တူတာကွ၊နား
ရွက်ကြီးနှစ်ဖက်ရော၊ နှာမောင်းကြီး တွဲ
လောင်းကျနေတာရော ဆင်ရဲ့ခေါင်းကြီး
နဲ့ရော တော်တော့ကို တူတာပါကွာ၊အဲဒီ
ဆင်ခေါင်းတောင်က ရေအိုင်ကြီးတစ်
အိုင်က အမြဲတမ်း ရေတွေ ပြာနေတာ
ကွ၊ အဲဒီရေပြာအိုင်ကြီးကို အမှီပြုပြီး
နေတဲ့ တောတိရစ္ဆာန် အစုံရှိတာဟေ့၊
တောတိရစ္ဆာန်တွေစားတဲ့ သစ်သီးဝလံ
ဆိုတာလည်း အမျိုးစုံကို ရှိတာကွ၊ ဒါ
ပေမဲ့ ဆင်တို့၊ ကျားတို့၊ ကျားသစ်တို့လို
မြွေဆိုးကြီးတွေလို တိရစ္ဆာန်ရိုင်းတွေ
လုံးဝမရှိဘူးကွ၊ ဒါပေမဲ့ ငါကတော့ည
အိပ်စောင့်ပစ်တာဆိုတော့ သစ်ပင်ကြီး
ကြီးရွေးပြီး နေ့ခင်းကတည်းကလင့်ထိုး
ထားရတာပေါ့ကွာ။ဝါးတွေကလည်းပေါ
တော့ လင့်စင်ထိုးရတာလည်း တော်
တော် လွယ်သားဟေ့"
"ညဘက်ဆိုတော့ အမဲပစ်ရတာ
မြင်ရလို့လား ကိုကြီးတောင်လုံးရဲ့"
"လသာတော့ တစ်တောလုံးလင်းနေ
တာကွ၊ ငါတို့မုဆိုးမျက်လုံးနဲ့ဆိုတော့၊
သစ်ရွက်ကလေး လည်တာကအစ မြင်
နေတာပေါ့ကွာ၊ သန်းခေါင်လောက်ကျ
တော့ ရေပြာအိုင်မှာ သားကောင်မျိုးစုံ
ရေသောက်ဆင်းကြရောဟေ့၊ ငါလည်း
စိတ်တိုင်းကျမတွေ့သေးတော့ မပစ်ဘဲ
ကို စောင့်နေတာကွ"
ကျုပ်ရော ကျန်တဲ့ကောင်တွေရော
ကိုတောင်လုံးရဲ့စကားကို စိတ်ဝင်စား
နေကြပြီဗျို့။ ကိုတောင်လုံးရဲ့အုန်းမှုတ်
ခွက်ထဲကို ထန်းရည်မပြတ်အောင် ဖြည့်
ပေးကြတယ်။ ကိုတောင်လုံးက အုန်း
မှုတ်ခွက်ကိုယူပြီး တကျိုက်ကျိုက်နဲ့
မော့တယ်။ ပြီးမှ စကားဆက်တာဗျ။
"သန်းခေါင်ကျော်တော့မှ ဆတ်ဖားကြီး
တစ်ကောင် ရေပြာအိုင်ကို ရေသောက်
ဆင်းလာတယ်ကွ၊ ငါ လင့်စင်ထိုးထား
တဲ့ သရက်ဖြူပင်ကြီးအောက်က ထွက်
လာတာကွ၊ လရောင်မှာ ထင်းနေတာ
ပဲ။ပစ်ကွင်းကလည်း လွှတ်ကောင်းတာ
ဟေ့။ ရေမသောက်ခင် ဆတ်ဖားကြီးက
ခေါင်းကြီးမော့ပြီး နားစွင့်တယ်။အနံ့ခံ
တာပေါ့ကွာ၊ ငါလည်း ဒူးလေးကြိုးကို
အသံမမြည်အောင် ကြိတ်ပြီးတင်လိုက်
တယ်။ ပြီးတော့ ကျည်တောက်ထဲက
အဆိပ်လူးထားတဲ့ မြားတစ်ချောင်းကို
ထုတ်ပြီး ဒူးလေးရဲ့မြားမှာတင်လိုက်
တယ်။ ငါ့ဒူးလေးက မြားဖုံးပါပြီးသား
လေကွာ တာတေမြင်ဖူးပါတယ်"
"မြင်ဖူးတာပေါ့ ကိုကြီးတောင်လုံးရ"
"ဆတ်ဖားကြီးတစ်ကောင်ကို ဒီလောက်
ကပ်ပစ်ရတာမျိုး ငါ့တစ်သက်မှာ တစ်ခါ
မှ မကြုံဖူးပါဘူးကွာ"
"ရွှီး…"
"မြားတံထွက်သွားတာနဲ့ ရှေ့လက်နှစ်
ချောင်း ခွေကျပြီး လဲသွားတော့တာပါ
ပဲကွာ၊ ငါ့မြားက ဆတ်ကြီးရဲ့ နှလုံးကို
တစ်ချက်တည်းဖောက်သွားတာကွ၊ပြီး
ပြီပေါ့ကွာ။ မနက်မိုးလင်းမှပဲ ဆတ်ကို
ဖျက်ပြီး သယ်တော့မယ်လို့ တွေးလိုက်
တယ်။ သစ်ပင်ကိုမှီပြီး ခဏလောက်
အိပ်မက်လို့ စိတ်ကူးလိုက်ပြီး မှေးနေ
တာကွ ပါလာတဲ့ စောင်ကြမ်းလေး
ခြုံလို့ပေါ့ကွာ"
"ဖျန်း…ဖျန်း…ဖျန်း"
"ငါ လန့်ပြီး ပိတ်ထားတဲ့ မျက်လုံး
ဖွင့်ကြည့်လိုက်တယ်ဟေ့"
"ဟာ …"
"ငါ့ပါးစပ်က ယောင်ပြီးတော့ကို အော်
လိုက်မိတာကွ"
"ဘာ …ဘာမြင်လို့တုန်းဗျ၊ ကိုကြီး
တောင်လုံး ဘာကိုမြင်ရလို့တုန်း"
ကျုပ်ကလည်း သိချင်စိတ်ကို အောင့်
မထားနိုင်တော့ဘူးဗျို့။အလောတကြီး
ကို မေးလိုက်မိတာဗျ။
"လူကြီးကွ"
"ဘာ …လူကြီး ဟုတ်လား၊ ဘယ်က
ရောက်လာတဲ့လူတုန်းဗျ"
"ဟာ …မဟုတ်ဘူး၊ မဟုတ်ဘူး၊
ငှက်ကြီးကွ"
"ဗျာ …ငှက်ဟုတ်လား ကိုကြီးတောင်
လုံး ကျုပ်တော့ ဘာမှကို နားမလည်
တော့ဘူးဗျ"
ဟိုကောင်တွေကတော့ ထန်းရည်ကို
တစ်ခွက်ပြီး တစ်ခွက်သောက်နေကြ
တာဗျို့။ ကျုပ်ကတော့ ထန်းရည်ဆီ
ကို စိတ်မရောက်တော့ဘဲ ကိုတောင်
လုံးပြောတာကိုပဲ စိတ်ဝင်စားနေတော့
တာဗျို့။ကိုတောင်လုံးကလည်း အရေး
ထဲမှာ ထန်းရည်မော့နေရောဗျို့။ကျုပ်
က ကိုတောင်လုံးကို ထပ်ပြီး မေးလိုက်
တယ်ဗျ။
"ကိုတောင်လုံး တွေ့ခဲ့တာ လူလား၊
ငှက်လားဗျ"
"လူငှက်ကြီးကွ"
"ဗျာ…ဟင်…ဗျို့ …ဟာ"
ဟိုကောင်တွေပါ အံ့သြကုန်ပြီဗျို့။
မျက်လုံးကြီးတွေပြူးပြီး ကိုတောင်
လုံးကို ဝိုင်းကြည့်နေကြရောဗျ။
"အတောင်ပံခတ်သံကြားလို့ ငါမျက်
လုံးဖွင့်ကြည့်လိုက်တော့၊ ရေပေါ်မှာ
ရှပ်ပြေးပြီးလာတာကွ။ အတောင်ပံ
တွေလည်း တဖျန်းဖျန်းခတ်နေတယ်။
ပုံစံက လူကွ၊ အရပ်လေးပေလောက်
ရှိမယ်၊ မျက်နှာကလည်း လူ့မျက်နှာ
ပဲ။ ကိုယ်လုံးကလည်း လူကိုယ်လုံးကွ။
ငှက်မွေးတွေတော့ ဖုံးနေတယ်၊ ရင်
အုပ်ကားကားနဲ့ လက်နှစ်ဖက်နေရာ
မှာတော့ အတောင်ပံကြီးတွေ ပါတယ်။
မျက်လုံးကလည်း လူမျက်လုံးအတိုင်း
ပဲ။ ဒါပေမဲ့ နှုတ်သီးပါတယ်။
ထူးဆန်းတာက ခြေထောက်ကလည်း
လူခြေထောက်ပဲ။ငှက်မွေးတွေတော့
ဖုံးနေတာပေါ့။ ဒါပေမဲ့ ခြေထောက်က
တစ်ချောင်းတည်းကွ၊ အလယ်တည့်
တည့်မှာ ပေါက်နေတာ။ ခြေချောင်း
တွေက ငှက်ခြေချောင်းတွေပဲ။
ငှက်ခြေသည်းကြီးတွေလည်း ပါတယ်။
ခြေတစ်ချောင်းတည်းဆိုတော့ ခုန်ပြီး
ပြေးရတာပေါ့ကွာ။ ဒါပေမဲ့ တော်တော်
ကို မြန်တာကွာ။ ကမ်းစပ်ရောက်တော့
ပြေးသွားလိုက်တာ ရိပ်ကနဲ ရိပ်ကနဲကို
နေတာဟေ့။ ရေပေါ်ကို ရှပ်ပြေးရင်းနဲ့
ခြေထောက်က ငါးခပ်ရွယ်ရွယ်တစ်
ကောင်ကို မိအောင် ကုပ်လာတာပေါ့။
ကြီးပေါ်မှာရှိတာကွ၊ ဆင်ခေါင်းတောင်
ဆိုတာက ဆင်ကြီးတစ်ကောင်ရဲ့ခေါင်း
ကြီးနဲ့တူတဲ့ တောင်ထွတ်ကြီးရှိနေလို့ကွ၊
တူတာမှ တော်တော့်ကို တူတာကွ၊နား
ရွက်ကြီးနှစ်ဖက်ရော၊ နှာမောင်းကြီး တွဲ
လောင်းကျနေတာရော ဆင်ရဲ့ခေါင်းကြီး
နဲ့ရော တော်တော့ကို တူတာပါကွာ၊အဲဒီ
ဆင်ခေါင်းတောင်က ရေအိုင်ကြီးတစ်
အိုင်က အမြဲတမ်း ရေတွေ ပြာနေတာ
ကွ၊ အဲဒီရေပြာအိုင်ကြီးကို အမှီပြုပြီး
နေတဲ့ တောတိရစ္ဆာန် အစုံရှိတာဟေ့၊
တောတိရစ္ဆာန်တွေစားတဲ့ သစ်သီးဝလံ
ဆိုတာလည်း အမျိုးစုံကို ရှိတာကွ၊ ဒါ
ပေမဲ့ ဆင်တို့၊ ကျားတို့၊ ကျားသစ်တို့လို
မြွေဆိုးကြီးတွေလို တိရစ္ဆာန်ရိုင်းတွေ
လုံးဝမရှိဘူးကွ၊ ဒါပေမဲ့ ငါကတော့ည
အိပ်စောင့်ပစ်တာဆိုတော့ သစ်ပင်ကြီး
ကြီးရွေးပြီး နေ့ခင်းကတည်းကလင့်ထိုး
ထားရတာပေါ့ကွာ။ဝါးတွေကလည်းပေါ
တော့ လင့်စင်ထိုးရတာလည်း တော်
တော် လွယ်သားဟေ့"
"ညဘက်ဆိုတော့ အမဲပစ်ရတာ
မြင်ရလို့လား ကိုကြီးတောင်လုံးရဲ့"
"လသာတော့ တစ်တောလုံးလင်းနေ
တာကွ၊ ငါတို့မုဆိုးမျက်လုံးနဲ့ဆိုတော့၊
သစ်ရွက်ကလေး လည်တာကအစ မြင်
နေတာပေါ့ကွာ၊ သန်းခေါင်လောက်ကျ
တော့ ရေပြာအိုင်မှာ သားကောင်မျိုးစုံ
ရေသောက်ဆင်းကြရောဟေ့၊ ငါလည်း
စိတ်တိုင်းကျမတွေ့သေးတော့ မပစ်ဘဲ
ကို စောင့်နေတာကွ"
ကျုပ်ရော ကျန်တဲ့ကောင်တွေရော
ကိုတောင်လုံးရဲ့စကားကို စိတ်ဝင်စား
နေကြပြီဗျို့။ ကိုတောင်လုံးရဲ့အုန်းမှုတ်
ခွက်ထဲကို ထန်းရည်မပြတ်အောင် ဖြည့်
ပေးကြတယ်။ ကိုတောင်လုံးက အုန်း
မှုတ်ခွက်ကိုယူပြီး တကျိုက်ကျိုက်နဲ့
မော့တယ်။ ပြီးမှ စကားဆက်တာဗျ။
"သန်းခေါင်ကျော်တော့မှ ဆတ်ဖားကြီး
တစ်ကောင် ရေပြာအိုင်ကို ရေသောက်
ဆင်းလာတယ်ကွ၊ ငါ လင့်စင်ထိုးထား
တဲ့ သရက်ဖြူပင်ကြီးအောက်က ထွက်
လာတာကွ၊ လရောင်မှာ ထင်းနေတာ
ပဲ။ပစ်ကွင်းကလည်း လွှတ်ကောင်းတာ
ဟေ့။ ရေမသောက်ခင် ဆတ်ဖားကြီးက
ခေါင်းကြီးမော့ပြီး နားစွင့်တယ်။အနံ့ခံ
တာပေါ့ကွာ၊ ငါလည်း ဒူးလေးကြိုးကို
အသံမမြည်အောင် ကြိတ်ပြီးတင်လိုက်
တယ်။ ပြီးတော့ ကျည်တောက်ထဲက
အဆိပ်လူးထားတဲ့ မြားတစ်ချောင်းကို
ထုတ်ပြီး ဒူးလေးရဲ့မြားမှာတင်လိုက်
တယ်။ ငါ့ဒူးလေးက မြားဖုံးပါပြီးသား
လေကွာ တာတေမြင်ဖူးပါတယ်"
"မြင်ဖူးတာပေါ့ ကိုကြီးတောင်လုံးရ"
"ဆတ်ဖားကြီးတစ်ကောင်ကို ဒီလောက်
ကပ်ပစ်ရတာမျိုး ငါ့တစ်သက်မှာ တစ်ခါ
မှ မကြုံဖူးပါဘူးကွာ"
"ရွှီး…"
"မြားတံထွက်သွားတာနဲ့ ရှေ့လက်နှစ်
ချောင်း ခွေကျပြီး လဲသွားတော့တာပါ
ပဲကွာ၊ ငါ့မြားက ဆတ်ကြီးရဲ့ နှလုံးကို
တစ်ချက်တည်းဖောက်သွားတာကွ၊ပြီး
ပြီပေါ့ကွာ။ မနက်မိုးလင်းမှပဲ ဆတ်ကို
ဖျက်ပြီး သယ်တော့မယ်လို့ တွေးလိုက်
တယ်။ သစ်ပင်ကိုမှီပြီး ခဏလောက်
အိပ်မက်လို့ စိတ်ကူးလိုက်ပြီး မှေးနေ
တာကွ ပါလာတဲ့ စောင်ကြမ်းလေး
ခြုံလို့ပေါ့ကွာ"
"ဖျန်း…ဖျန်း…ဖျန်း"
"ငါ လန့်ပြီး ပိတ်ထားတဲ့ မျက်လုံး
ဖွင့်ကြည့်လိုက်တယ်ဟေ့"
"ဟာ …"
"ငါ့ပါးစပ်က ယောင်ပြီးတော့ကို အော်
လိုက်မိတာကွ"
"ဘာ …ဘာမြင်လို့တုန်းဗျ၊ ကိုကြီး
တောင်လုံး ဘာကိုမြင်ရလို့တုန်း"
ကျုပ်ကလည်း သိချင်စိတ်ကို အောင့်
မထားနိုင်တော့ဘူးဗျို့။အလောတကြီး
ကို မေးလိုက်မိတာဗျ။
"လူကြီးကွ"
"ဘာ …လူကြီး ဟုတ်လား၊ ဘယ်က
ရောက်လာတဲ့လူတုန်းဗျ"
"ဟာ …မဟုတ်ဘူး၊ မဟုတ်ဘူး၊
ငှက်ကြီးကွ"
"ဗျာ …ငှက်ဟုတ်လား ကိုကြီးတောင်
လုံး ကျုပ်တော့ ဘာမှကို နားမလည်
တော့ဘူးဗျ"
ဟိုကောင်တွေကတော့ ထန်းရည်ကို
တစ်ခွက်ပြီး တစ်ခွက်သောက်နေကြ
တာဗျို့။ ကျုပ်ကတော့ ထန်းရည်ဆီ
ကို စိတ်မရောက်တော့ဘဲ ကိုတောင်
လုံးပြောတာကိုပဲ စိတ်ဝင်စားနေတော့
တာဗျို့။ကိုတောင်လုံးကလည်း အရေး
ထဲမှာ ထန်းရည်မော့နေရောဗျို့။ကျုပ်
က ကိုတောင်လုံးကို ထပ်ပြီး မေးလိုက်
တယ်ဗျ။
"ကိုတောင်လုံး တွေ့ခဲ့တာ လူလား၊
ငှက်လားဗျ"
"လူငှက်ကြီးကွ"
"ဗျာ…ဟင်…ဗျို့ …ဟာ"
ဟိုကောင်တွေပါ အံ့သြကုန်ပြီဗျို့။
မျက်လုံးကြီးတွေပြူးပြီး ကိုတောင်
လုံးကို ဝိုင်းကြည့်နေကြရောဗျ။
"အတောင်ပံခတ်သံကြားလို့ ငါမျက်
လုံးဖွင့်ကြည့်လိုက်တော့၊ ရေပေါ်မှာ
ရှပ်ပြေးပြီးလာတာကွ။ အတောင်ပံ
တွေလည်း တဖျန်းဖျန်းခတ်နေတယ်။
ပုံစံက လူကွ၊ အရပ်လေးပေလောက်
ရှိမယ်၊ မျက်နှာကလည်း လူ့မျက်နှာ
ပဲ။ ကိုယ်လုံးကလည်း လူကိုယ်လုံးကွ။
ငှက်မွေးတွေတော့ ဖုံးနေတယ်၊ ရင်
အုပ်ကားကားနဲ့ လက်နှစ်ဖက်နေရာ
မှာတော့ အတောင်ပံကြီးတွေ ပါတယ်။
မျက်လုံးကလည်း လူမျက်လုံးအတိုင်း
ပဲ။ ဒါပေမဲ့ နှုတ်သီးပါတယ်။
ထူးဆန်းတာက ခြေထောက်ကလည်း
လူခြေထောက်ပဲ။ငှက်မွေးတွေတော့
ဖုံးနေတာပေါ့။ ဒါပေမဲ့ ခြေထောက်က
တစ်ချောင်းတည်းကွ၊ အလယ်တည့်
တည့်မှာ ပေါက်နေတာ။ ခြေချောင်း
တွေက ငှက်ခြေချောင်းတွေပဲ။
ငှက်ခြေသည်းကြီးတွေလည်း ပါတယ်။
ခြေတစ်ချောင်းတည်းဆိုတော့ ခုန်ပြီး
ပြေးရတာပေါ့ကွာ။ ဒါပေမဲ့ တော်တော်
ကို မြန်တာကွာ။ ကမ်းစပ်ရောက်တော့
ပြေးသွားလိုက်တာ ရိပ်ကနဲ ရိပ်ကနဲကို
နေတာဟေ့။ ရေပေါ်ကို ရှပ်ပြေးရင်းနဲ့
ခြေထောက်က ငါးခပ်ရွယ်ရွယ်တစ်
ကောင်ကို မိအောင် ကုပ်လာတာပေါ့။
အပိုင်း(၃)ဆက်ရန်.
မူရင်းရေးသူ = တာတေ
Comments
Post a Comment