လူသေရင် တစ္ဆေဖြစ်သတဲ့လား အပိုင်း(၁)
တကယ်တော့ လူသေတိုင်း တစ္ဆေဖြစ်တာမဟုတ်ဘူးဗျ။
ဒီအကြောင်းတွေကို မဖဲဝါ ပြောပြလို့ ကျုပ်လည်း သိတာဗျ။
ဒီလိုဗျို့။ အညာနွေခေါင်ခေါင်ကြီးဗျ။
ကျုပ်တို့ရွာက ဘွားမယ်စိုးကြီး ဆုံးသွားပါရောဗျာ။
ဖြစ်တာကတော့ လူကြီးရောဂါပါ။ တရှောင်ရှောင်
ဖြစ်နေရာက နေပြီး အားယုတ်လာတာပေါ့ဗျာ။
နောက်ဆုံး အစာမဝင်တော့ဘဲ ဆုံးသွားတာဗျို့။
ကျုပ်တို့အညာမှာက ဒီလိုတကယ်ပူတဲ့
အချိန်မှာ လူသေရင် ရက်မထားဘူးကြဘူးဗျ။
နေ့ချင်းသင်္ဂြိုဟ်ကြတယ်။ပူတဲ့အရပ်ဆိုတော့ချက်ချင်း ပုပ်တာဗျ။
ခုလည်း ဘွားမယ်စိုးကြီး အသုဘကို နေ့ချင်းသင်္ဂြိုဟ်ဖို့
ပြင်ကြတာပေါ့ဗျာ။ညနေလေးနာရီထိုးတာနဲ့ ကြေးစည်ထုပြီး
အသုဘ ချတယ်။
ဘွားမယ်စိုး ဆိုတာကကျောင်းအစ်မကြီးဗျ။ ရွာဦးကျောင်းမှာလည်း
ကျောင်းလှူတယ်။ ကျုပ်ဆရာတော်ကျောင်းမှာလည်း
ကျောင်းလှူတယ်ဗျ။ အိမ်မှာလည်း တစ်နေ့လုံး
ပုတီးတချောက်ချောက် စိပ်နေတာဗျ။
ကျုပ်တို့ တစ်ရွာလုံးကတော့ ဘွားမယ်စိုးကြီးကို
နတ်သမီး ဖြစ်သွားပြီလို့ ပြောနေကြဗျို့။
ဘွားမယ်စိုးရဲ့ အသုဘကိုလည်း တစ်ရွာလုံးကို
လိုက်ပို့ကြတာဗျ။ ဒါ ကျုပ်တို့ ထနောင်းကုန်းက
သူတော်ကောင်းမကြီး သေတာလေဗျာ။
ညရောက်တော့လည်း ကျုပ်တို့ကာလသားတွေရော၊
လူကြီးပိုင်းတွေရော အသုဘအိမ်ကို စောင့်ကြတာဗျ။
လူကြီးပိုင်းကလည်း ဘုရားစကား တရားစကားတွေပြောကြလို့ပေါ့ဗျာ။
ကျုပ်တို့ လူငယ်ပိုင်းကလည်း ပဲအကြောင်း၊
နှမ်းအကြောင်း၊ ယာအကြောင်း၊အမဲလိုက်တဲ့
အကြောင်းတွေ ရောက်တတ်ရာရာ ပြောကြလို့ပေါ့ဗျာ။
ဒီလိုနဲ့ ရက်လည်ရောဗျာ။ ကျုပ်တို့ အညာရွာတွေ
ဓလေ့က ရက်လည်ရင် ထမင်းကျွေးကြတာဗျ။
ရက်လည်ပြီးသွားတော့ အသုဘအိမ်လည်း
ပုံမှန်ပြန်ဖြစ်သွားတော့တာပေါ့ဗျာ။
ဒီမှာတင် ဇာတ်လမ်းစတော့တာဗျ။
"တာတေရေ ၊ တာတေ"
နွေရာသီဆိုတော့ နေ့လယ်နေ့ခင်း ဘယ်မှ
မသွားတော့ဘူးပေါ့ဗျာ။ ဝိုင်းထဲက မန်ကျည်းပင်ကြီးအောက်မှာပဲ ကျုပ်အိပ်နေတာ။
ကျုပ်နားထဲမှာခေါ်သံကြားတော့ ကျုပ် လန့်နိုးသွားတယ်
ခေါင်းထောင်ပြီး ဝိုင်းဝကို လှမ်းကြည့်လိုက်တော့ကိုမောင်ပုကြီးဗျ။
ကိုမောင်ပုဆိုတာ ဘွားမယ်စိုးရဲ့
မြေးဗျ။ အသက်သုံးဆယ်လောက်ရှိပြီ။လူက ဂင်တိုတို ပုပြတ်ပြတ်နဲ့ဗျ။
ဘွားမယ်စိုးရဲ့ ယာတွေကို ဦးစီးလုပ်ကိုင်နေတဲ့
လူတွေထဲက တစ်ယောက်ပေါ့ဗျာ။ ကျုပ်တို့ရွာမှာတော့
ဘွားမယ်စိုးရဲ့ အိမ်က လူချမ်းသာအိမ်ပေါ့ဗျာ။
ဝိုင်းဝမှာ ရပ်နေတဲ့ ကိုမောင်ပုကို ကြည့်ပြီး
ကျုပ်တွေးနေတာဗျ။ ဟိုနေ့ကမှ ရက်လည်ရုံရှိသေးတာ၊
ဘာကိစ္စများ ရှိလို့ပါလိမ့်လို့ တွေးရင်းနဲ့ …
"ဟာ…ကိုကြီးမောင်ပု လာလေဗျာ၊ ကျုပ် ဒီမှာ "
လို့ ပြောလိုက်တော့မှ ကိုမောင်ပုကြီးက ဝိုင်းထဲကိုဝင်လာတာဗျ။
"လာ ထိုင် ကိုကြီးမောင်ပု "
ကျုပ်က ကျုပ်အိပ်နေတဲ့ သစ်သားကွပ်ပျစ်ပေါ်မှာ
ထထိုင်ပြီး ကိုမောင်ပု ထိုင်ဖို့ နေရာလုပ်ပေးလိုက်တယ်။
ပြီးတော့ ကိုမောင်ပုကို နဂါးဆေးပေါ့လိပ်တစ်လိပ်
မီးညှိပြီး တည်လိုက်တယ်။
ကိုမောင်ပုက ဝါးဖတ်ခမောက်ကလေးနဲ့ ယပ်ခတ်နေရင်းကနေ
ကျုပ်တည်တဲ့ နဂါးဆေးပေါ့လိပ်ကလေးကိုယူပြီး ဖွာလိုက်တယ်
"ကိုကြီးမောင်ပု၊ နေပူကြီးထဲ ဘယ်ကလှည့်ဝင်တာတုံးဗျ"
"ဘယ်ကမှ မလှည့်ဘူး တာတေရ၊ မင်းဆီကိုပဲ
လာတာကြ "
"ဟင် ဟုတ်လား ၊ ကိစ္စရှိလို့လား ကိုကြီးမောင်ပု"
"ရှိတယ်ကွ တာတေရ "
ကိုမောင်ပုက ဆေးလိပ်ဖွာရင်း ကျုပ်ကိုပြောဖို့
စကားကို စဉ်းစားနေတာဗျ။
"ဒီလိုကွ တာတေရ၊ ငါတို့ ဘွားတော်ကြီး ဆုံးတာ
ဒီနေ့ဆိုရင် နှစ်ပတ်ရှိပြီကွ"
"ဟုတ်ကဲ့ "
"အဲဒါ အိမ်မှာ ထူးထူးခြားခြား ဖြစ်နေလို့ကွ "
"ဗျာ၊ ဘာဖြစ်စရာရှိလို့တုံး ကိုကြီးမောင်ပုရဲ့၊
ဘွားမယ်စိုးက သူတော်ကောင်းမကြီးပဲဟာ၊
တစ္ဆေတွေ ဘာတွေ မဖြစ်နိုင်ပါဘူးဗျ"
"ခုဟာက တစ္ဆေမဟုတ်ဘူးကွ တာတေရ"
"ဟင်၊ ဒါဖြင့် ဘာတုံးဗျ၊ ဘာများဖြစ်လို့တုံး "
"တို့အိမ်ကို ငှက်ကလေးတစ်ကောင် ရောက်လာလို့ကွ"
"ဟာ…ကိုကြီးမောင်ပုကလည်း ငှက်လာနားတာပဲ
ဆန်းတာမှတ်လို့ဗျာ၊ ဒီလိုပဲ ငှက်ကလေးတွေက
အိမ်တွေ ဘာတွေထဲကို ဝင်လာတတ်တာပဲလေဗျာ"
"ဟာ …အခုဟာက ဒီလိုမဟုတ္ဘူးကြ "
"ဟင်…ဒါဆိုလည်း ပြောပါဦးဗျာ''
လူေ
အသုဘ ချတယ်။ ဘွားမယ်စိုး ဆိုတာက
ကျောင်းအစ်မကြီးဗျ။ ရွာဦးကျောင်းမှာလည်း
ကျောင်းလှူတယ်။ ကျုပ်ဆရာတော်ကျောင်းမှာလည်း
ကျောင်းလှူတယ်ဗျ။ အိမ်မှာလည်း တစ်နေ့လုံး
ပုတီးတချောက်ချောက် စိပ်နေတာဗျ။
ကျုပ်တို့ တစ်ရွာလုံးကတော့ ဘွားမယ်စိုးကြီးကို
နတ်သမီး ဖြစ်သွားပြီလို့ ပြောနေကြဗျို့။
ဘွားမယ်စိုးရဲ့ အသုဘကိုလည်း တစ်ရွာလုံးကို
လိုက်ပို့ကြတာဗျ။ ဒါ ကျုပ်တို့ ထနောင်းကုန်းက
သူတော်ကောင်းမကြီး သေတာလေဗျာ။
ညရောက်တော့လည်း ကျုပ်တို့ကာလသားတွေရော၊
လူကြီးပိုင်းတွေရော အသုဘအိမ်ကို စောင့်ကြတာဗျ။
လူကြီးပိုင်းကလည်း ဘုရားစကား တရားစကားတွေ
ပြောကြလို့ပေါ့ဗျာ။
ကျုပ်တို့ လူငယ်ပိုင်းကလည်း ပဲအကြောင်း၊
နှမ်းအကြောင်း၊ ယာအကြောင်း၊အမဲလိုက်တဲ့
အကြောင်းတွေ ရောက်တတ်ရာရာ ပြောကြလို့ပေါ့ဗျာ။
ဒီလိုနဲ့ ရက်လည်ရောဗျာ။ ကျုပ်တို့ အညာရွာတွေ
ဓလေ့က ရက်လည်ရင် ထမင်းကျွေးကြတာဗျ။
ရက်လည်ပြီးသွားတော့ အသုဘအိမ်လည်း
ပုံမှန်ပြန်ဖြစ်သွားတော့တာပေါ့ဗျာ။
ဒီမှာတင် ဇာတ်လမ်းစတော့တာဗျ။
"တာတေရေ ၊ တာတေ"
ဒီအကြောင်းတွေကို မဖဲဝါ ပြောပြလို့ ကျုပ်လည်း သိတာဗျ။
ဒီလိုဗျို့။ အညာနွေခေါင်ခေါင်ကြီးဗျ။
ကျုပ်တို့ရွာက ဘွားမယ်စိုးကြီး ဆုံးသွားပါရောဗျာ။
ဖြစ်တာကတော့ လူကြီးရောဂါပါ။ တရှောင်ရှောင်
ဖြစ်နေရာက နေပြီး အားယုတ်လာတာပေါ့ဗျာ။
နောက်ဆုံး အစာမဝင်တော့ဘဲ ဆုံးသွားတာဗျို့။
ကျုပ်တို့အညာမှာက ဒီလိုတကယ်ပူတဲ့
အချိန်မှာ လူသေရင် ရက်မထားဘူးကြဘူးဗျ။
နေ့ချင်းသင်္ဂြိုဟ်ကြတယ်။ပူတဲ့အရပ်ဆိုတော့ချက်ချင်း ပုပ်တာဗျ။
ခုလည်း ဘွားမယ်စိုးကြီး အသုဘကို နေ့ချင်းသင်္ဂြိုဟ်ဖို့
ပြင်ကြတာပေါ့ဗျာ။ညနေလေးနာရီထိုးတာနဲ့ ကြေးစည်ထုပြီး
အသုဘ ချတယ်။
ဘွားမယ်စိုး ဆိုတာကကျောင်းအစ်မကြီးဗျ။ ရွာဦးကျောင်းမှာလည်း
ကျောင်းလှူတယ်။ ကျုပ်ဆရာတော်ကျောင်းမှာလည်း
ကျောင်းလှူတယ်ဗျ။ အိမ်မှာလည်း တစ်နေ့လုံး
ပုတီးတချောက်ချောက် စိပ်နေတာဗျ။
ကျုပ်တို့ တစ်ရွာလုံးကတော့ ဘွားမယ်စိုးကြီးကို
နတ်သမီး ဖြစ်သွားပြီလို့ ပြောနေကြဗျို့။
ဘွားမယ်စိုးရဲ့ အသုဘကိုလည်း တစ်ရွာလုံးကို
လိုက်ပို့ကြတာဗျ။ ဒါ ကျုပ်တို့ ထနောင်းကုန်းက
သူတော်ကောင်းမကြီး သေတာလေဗျာ။
ညရောက်တော့လည်း ကျုပ်တို့ကာလသားတွေရော၊
လူကြီးပိုင်းတွေရော အသုဘအိမ်ကို စောင့်ကြတာဗျ။
လူကြီးပိုင်းကလည်း ဘုရားစကား တရားစကားတွေပြောကြလို့ပေါ့ဗျာ။
ကျုပ်တို့ လူငယ်ပိုင်းကလည်း ပဲအကြောင်း၊
နှမ်းအကြောင်း၊ ယာအကြောင်း၊အမဲလိုက်တဲ့
အကြောင်းတွေ ရောက်တတ်ရာရာ ပြောကြလို့ပေါ့ဗျာ။
ဒီလိုနဲ့ ရက်လည်ရောဗျာ။ ကျုပ်တို့ အညာရွာတွေ
ဓလေ့က ရက်လည်ရင် ထမင်းကျွေးကြတာဗျ။
ရက်လည်ပြီးသွားတော့ အသုဘအိမ်လည်း
ပုံမှန်ပြန်ဖြစ်သွားတော့တာပေါ့ဗျာ။
ဒီမှာတင် ဇာတ်လမ်းစတော့တာဗျ။
"တာတေရေ ၊ တာတေ"
နွေရာသီဆိုတော့ နေ့လယ်နေ့ခင်း ဘယ်မှ
မသွားတော့ဘူးပေါ့ဗျာ။ ဝိုင်းထဲက မန်ကျည်းပင်ကြီးအောက်မှာပဲ ကျုပ်အိပ်နေတာ။
ကျုပ်နားထဲမှာခေါ်သံကြားတော့ ကျုပ် လန့်နိုးသွားတယ်
ခေါင်းထောင်ပြီး ဝိုင်းဝကို လှမ်းကြည့်လိုက်တော့ကိုမောင်ပုကြီးဗျ။
ကိုမောင်ပုဆိုတာ ဘွားမယ်စိုးရဲ့
မြေးဗျ။ အသက်သုံးဆယ်လောက်ရှိပြီ။လူက ဂင်တိုတို ပုပြတ်ပြတ်နဲ့ဗျ။
ဘွားမယ်စိုးရဲ့ ယာတွေကို ဦးစီးလုပ်ကိုင်နေတဲ့
လူတွေထဲက တစ်ယောက်ပေါ့ဗျာ။ ကျုပ်တို့ရွာမှာတော့
ဘွားမယ်စိုးရဲ့ အိမ်က လူချမ်းသာအိမ်ပေါ့ဗျာ။
ဝိုင်းဝမှာ ရပ်နေတဲ့ ကိုမောင်ပုကို ကြည့်ပြီး
ကျုပ်တွေးနေတာဗျ။ ဟိုနေ့ကမှ ရက်လည်ရုံရှိသေးတာ၊
ဘာကိစ္စများ ရှိလို့ပါလိမ့်လို့ တွေးရင်းနဲ့ …
"ဟာ…ကိုကြီးမောင်ပု လာလေဗျာ၊ ကျုပ် ဒီမှာ "
လို့ ပြောလိုက်တော့မှ ကိုမောင်ပုကြီးက ဝိုင်းထဲကိုဝင်လာတာဗျ။
"လာ ထိုင် ကိုကြီးမောင်ပု "
ကျုပ်က ကျုပ်အိပ်နေတဲ့ သစ်သားကွပ်ပျစ်ပေါ်မှာ
ထထိုင်ပြီး ကိုမောင်ပု ထိုင်ဖို့ နေရာလုပ်ပေးလိုက်တယ်။
ပြီးတော့ ကိုမောင်ပုကို နဂါးဆေးပေါ့လိပ်တစ်လိပ်
မီးညှိပြီး တည်လိုက်တယ်။
ကိုမောင်ပုက ဝါးဖတ်ခမောက်ကလေးနဲ့ ယပ်ခတ်နေရင်းကနေ
ကျုပ်တည်တဲ့ နဂါးဆေးပေါ့လိပ်ကလေးကိုယူပြီး ဖွာလိုက်တယ်
"ကိုကြီးမောင်ပု၊ နေပူကြီးထဲ ဘယ်ကလှည့်ဝင်တာတုံးဗျ"
"ဘယ်ကမှ မလှည့်ဘူး တာတေရ၊ မင်းဆီကိုပဲ
လာတာကြ "
"ဟင် ဟုတ်လား ၊ ကိစ္စရှိလို့လား ကိုကြီးမောင်ပု"
"ရှိတယ်ကွ တာတေရ "
ကိုမောင်ပုက ဆေးလိပ်ဖွာရင်း ကျုပ်ကိုပြောဖို့
စကားကို စဉ်းစားနေတာဗျ။
"ဒီလိုကွ တာတေရ၊ ငါတို့ ဘွားတော်ကြီး ဆုံးတာ
ဒီနေ့ဆိုရင် နှစ်ပတ်ရှိပြီကွ"
"ဟုတ်ကဲ့ "
"အဲဒါ အိမ်မှာ ထူးထူးခြားခြား ဖြစ်နေလို့ကွ "
"ဗျာ၊ ဘာဖြစ်စရာရှိလို့တုံး ကိုကြီးမောင်ပုရဲ့၊
ဘွားမယ်စိုးက သူတော်ကောင်းမကြီးပဲဟာ၊
တစ္ဆေတွေ ဘာတွေ မဖြစ်နိုင်ပါဘူးဗျ"
"ခုဟာက တစ္ဆေမဟုတ်ဘူးကွ တာတေရ"
"ဟင်၊ ဒါဖြင့် ဘာတုံးဗျ၊ ဘာများဖြစ်လို့တုံး "
"တို့အိမ်ကို ငှက်ကလေးတစ်ကောင် ရောက်လာလို့ကွ"
"ဟာ…ကိုကြီးမောင်ပုကလည်း ငှက်လာနားတာပဲ
ဆန်းတာမှတ်လို့ဗျာ၊ ဒီလိုပဲ ငှက်ကလေးတွေက
အိမ်တွေ ဘာတွေထဲကို ဝင်လာတတ်တာပဲလေဗျာ"
"ဟာ …အခုဟာက ဒီလိုမဟုတ္ဘူးကြ "
"ဟင်…ဒါဆိုလည်း ပြောပါဦးဗျာ''
လူေ
အသုဘ ချတယ်။ ဘွားမယ်စိုး ဆိုတာက
ကျောင်းအစ်မကြီးဗျ။ ရွာဦးကျောင်းမှာလည်း
ကျောင်းလှူတယ်။ ကျုပ်ဆရာတော်ကျောင်းမှာလည်း
ကျောင်းလှူတယ်ဗျ။ အိမ်မှာလည်း တစ်နေ့လုံး
ပုတီးတချောက်ချောက် စိပ်နေတာဗျ။
ကျုပ်တို့ တစ်ရွာလုံးကတော့ ဘွားမယ်စိုးကြီးကို
နတ်သမီး ဖြစ်သွားပြီလို့ ပြောနေကြဗျို့။
ဘွားမယ်စိုးရဲ့ အသုဘကိုလည်း တစ်ရွာလုံးကို
လိုက်ပို့ကြတာဗျ။ ဒါ ကျုပ်တို့ ထနောင်းကုန်းက
သူတော်ကောင်းမကြီး သေတာလေဗျာ။
ညရောက်တော့လည်း ကျုပ်တို့ကာလသားတွေရော၊
လူကြီးပိုင်းတွေရော အသုဘအိမ်ကို စောင့်ကြတာဗျ။
လူကြီးပိုင်းကလည်း ဘုရားစကား တရားစကားတွေ
ပြောကြလို့ပေါ့ဗျာ။
ကျုပ်တို့ လူငယ်ပိုင်းကလည်း ပဲအကြောင်း၊
နှမ်းအကြောင်း၊ ယာအကြောင်း၊အမဲလိုက်တဲ့
အကြောင်းတွေ ရောက်တတ်ရာရာ ပြောကြလို့ပေါ့ဗျာ။
ဒီလိုနဲ့ ရက်လည်ရောဗျာ။ ကျုပ်တို့ အညာရွာတွေ
ဓလေ့က ရက်လည်ရင် ထမင်းကျွေးကြတာဗျ။
ရက်လည်ပြီးသွားတော့ အသုဘအိမ်လည်း
ပုံမှန်ပြန်ဖြစ်သွားတော့တာပေါ့ဗျာ။
ဒီမှာတင် ဇာတ်လမ်းစတော့တာဗျ။
"တာတေရေ ၊ တာတေ"
အပိုင်း(၂)ဆက်ရန်...
မူရင်းရေးသားသူ = တာတေ
Comments
Post a Comment