စုန်းကိုး မှော်ကိုး ကဝေကိုး အပိုင်း(၇)
"ကိုးယောက်မြောက် နောက်ဆုံးက
တော့ တခြားသူ မဟုတ်ဘူး မောင်
တာတေ၊ သူကိုယ်တိုင်ပဲကွဲ့"
"ဗျာ၊ သူကိုယ်တိုင် ဟုတ်လား
ဆရာကြီး"
ကျုပ်ဖြင့် အံ့သြလိုက်တာဗျာ၊ဘယ်
လိုယုံရမှန်းတောင် မသိတော့ဘူး။
ဆရာကြီးကိုလည်း ဘာမေးရမှန်း
တောင် ကျုပ်မသိတော့ပါဘူးဗျာ။
"ဟုတ်တယ် မောင်တာတေ၊ ကဝေ
တောင်ထိပ်မှာ ထက်ပိုင်းကျိုးနေတဲ့
ရုပ်ထုဟောင်းကြီးတစ်ခုရှိတယ်၊ အဲ
ဒီရုပ်တုကြီးရဲ့ဘေးမှာ ရေကန်လေး
တစ်ကန်လည်း ရှိတယ်၊ ဒီအနီးအနား
က လူတွေဟာ အဲဒီအရုပ်ကြီးကို နတ်
ရုပ်ကြီးပဲ ထင်ကြတာ၊ ဘေးမှာ ပြိုကျ
နေတဲ့ အဆောက်အဦးပျက်ကိုလည်း
နတ်ကွန်းအပျက်ပဲ ထင်ကြတယ်။
တကယ်ကတော့ ထက်ပိုင်းကျိုးနေ
တဲ့ အရုပ်ကြီးက နတ်ရုပ်ကြီးတော့
ဟုတ်တယ်ကွဲ့၊ ဒါပေမဲ့ အဲဒါ ကဝေ
နတ်ကြီးရဲ့ ရုပ်ထုကြီး မောင်တာတေ
ရဲ့၊ ပြိုကျနေတဲ့ အဆောက်အဦက
ကဝေနတ်ကြီးကို ယစ်ပူဇော်တဲ့
ယစ်ပလ္လင်အဆောက်အဦကြီးကွဲ့၊
ဟိုတုန်းကတော့ ဒီတောင်ပေါ်မှာ
အဆင့်အမြင့်ဆုံး ကဝေပညာတွေ
တက်လှမ်းတဲ့နေရာပေါ့ကွယ်၊ ပြီး
ရက် ယစ်ပလ္လင်ရှိတဲ့ အဆောက်
အဦထဲမှာ အတွင်းစခန်းဝင်ကြ
တယ်၊ အခုနောက်ပိုင်းမှာတော့
ကဝေက ပညာအဆင့် ဒီလောက်
မမြင့်ကြတော့ ကဝေတောင် ဘယ်
နားမှာ ရှိမှန်းတောင် မသိကြတော့
ဘူးကွဲ့၊ ဒိဗ္ဗတစ်ယောက်သာ ဒီအ
ဆင့်ထိ တက်လာနိုင်တာ"
"နေပါဦး ဆရာကြီးရဲ့၊ ကဝေကြီးဦးဒိဗ္ဗ
က သူ့နှလုံးကိုထုတ်ပြီး သူ ဘယ်လိုစား
မှာတုံး ဆရာကြီးရဲ့၊ နှလုံးထုတ်လိုက်ရင်
သူသေသွားပြီ မဟုတ်လားဗျ"
"အင်း…ဒီကိစ္စက မေးထိုက်တဲ့ကိစ္စ
ပေါ့ကွယ်၊ ဒီလိုမောင်တာတေရဲ့၊ လူ
တစ်ယောက်အနေနဲ့တော့ ကိုယ့်နှလုံး
ကို ကိုယ် ဘယ့်နှယ်လုပ်ပြီး ထုတ်မတုံး၊
သေသွားဖို့ပဲ ရှိတာပေါ့၊ ဒိဗ္ဗတို့လို 'စုန်း
ကိုး မှော်ကိုး ကဝေကိုး'ဆိုတဲ့ ဘီလူး
မှော် အစီအရင် အောင်လာခဲ့တဲ့ လူ
ကတော့ မသေဘူး မောင်တာတေရဲ့၊
ကဝေမန္တန်တွေရွတ်ပြီး လက်ကထွက်
တဲ့ စက်တွေနဲ့ သူ့နှလုံးကို သူကိုယ်တိုင်
ဖောက်ထုတ်ယူပြီး ကိုးကိုက် ကိုက်စား
လိုက်နိုင်ရင် သူ့ရဲ့အသက် ဝိညာဉ်မဲ့
တဲ့ ကိုယ်ကြီးဘေးမှာ ချက်ချင်းရုပ်
အသစ်တစ်ခု ပေါ်လာရောကွ၊ ဒါဆို
ရင် ဒိဗ္ဗ အောင်သွားပြီပေါ့ကွာ၊ သူရဲ့
အသက်မရှိတော့တဲ့ ခန္ဓာဟောင်းကြီး
ကို သူကိုယ်တိုင်ပဲ အောက်လမ်းအင်း
နဲ့ ပေါက်ပြီး မီးသင်္ဂြု ိဟ်ပစ်လိုက်မှာပေါ့၊
သူ့ရဲ့ခန္ဓာအသစ်က ခန္ဓာအဟောင်းနဲ့
တစ်ပုံစံတည်းပဲလေ၊သူ့ကို ဒိဗ္ဗအသစ်
ဖြစ်လာမှန်း ဘယ်သူမှ သိမှာမဟုတ်
ဘူးကွဲ့"
"ဒါဆို ဆရာကြီး အခုလာတဲ့ကိစ္စက…"
ကျုပ်စကားမဆုံးခင်ပဲ ဘိုးလူပေက
ပြောသဗျ။
"အထက်ပုဂ္ဂိုလ်ကြီးတွေက ဒီဗ္ဗက
အောက်လမ်းဝိဇ္ဇာဖြစ်ခွင့်မပေးနိုင်ကြ
ဘူးကွဲ့၊ဒါကြောင့် ကျုပ်ကို လွှတ်လိုက်
ကြတာ"
"သြော် …ကျုပ် သိပါပြီ ဆရာကြီး"
ကိုလှထိန် မောင်းတဲ့လှည်းက ရွာ
တော်ကြီးကိုကျော်တော့ ယင်းချောင်း
ကို ရောက်လာတယ်။ ယင်းချောင်းထဲ
မှာ ရေက ဒူးခေါင်းမြှုပ်ရုံလောက်ပဲရှိ
တာဗျ။ လှည်းက မှန်မှန်လေးမောင်း
ပြီး ဖြတ်ကူးလိုက်တယ်။ ယင်းချောင်း
ဖြတ်ပြီးတော့ တောင်ချွန်း၊တောင်ချွန်း
ပြီးတော့မှ ထီးဂလိုင်ကို ရောက်တာ
ဗျ။ ထီးဂလိုင်ရောက်တော့မှ ဘုန်း
ကြီး ဆွမ်းစားတုန်းပဲ ရှိသေးတာ။
"မောင်လှထိန် ဆရာတို့ရွာထဲ မဝင်
ဘူးကွဲ့၊ အနောက်ဘက်က တောင်
ခြေနားကိုသာ မောင်းပေးကွယ်"
"ဟုတ်ကဲ့ပါ ဆရာကြီး"
လို့ ကိုလှထိန်ကပြောပြီး အနောက်ဘက်
သွားတဲ့ လှည်းလမ်းအတိုင်း လိုက်သွား
တယ်။တောင်ခြေနဲ့နီးလာတော့ ဘိုးလူ
ပေက ပြောတယ်။
"ရပြီ၊ ရပြီ၊ မောင်လှထိန်၊ လှည်းကို
ဒီမှာပဲ ရပ်တော့ကွဲ့ "
လှည်းရပ်တော့ ဘိုးလူပေကသူ့အိတ်
ကြီးထဲက ငှက်ပျောသီးတွေထုတ်ပြီး
ကိုလှထိန်ကို တစ်လုံးကျွေးတယ်။
ကျုပ်ကို တစ်လုံးကျွေးတယ်။ သူ
ကိုယ်တိုင်လည်း တစ်လုံးစားတယ်။
"ကဲ…မောင်လှထိန် ပြန်ပေတော့၊
ငှက်ပျောသီးတစ်လုံးစားထားတော့
နှစ်ရက်လောက်တော့ ဗိုက်ဆာမှာ
မဟုတ်ဘူးကွဲ့"
ကိုလှထိန်က ဘိုးလူပေ ပြောတဲ့
စကားကို ကြားတော့ အံ့သြပြီး
ကျုပ်ကို လှည့်ကြည့်တယ်။ကျုပ်
က သူ့ကို ခေါင်းညိတ်ကို ပြလိုက်
တော့မှ ကိုလှထိန်က ကျုပ်ကို
နှုတ်ဆက်တယ်။
" ဆရာကြီး ဒါဆိုရင် ကျုပ်ပြန်
တော့မယ်၊ တာတေ ငါပြန်မယ်"
ကိုလှထိန် လှည်းမောင်းပြီး ပြန်သွား
တာနဲ့ ဘိုးလူပေက တောင်ပေါ်ကို
စပြီးတက်ရောဗျို့။တစ်တောင်တက်၊
နောက်တစ်တောင်တက်လိုက်နဲ့ ငါး
လုံးမြောက်တောင်ကို တက်တော့မှ
တစ်တောင်လုံး အင်ကြင်းပင်တွေ
ပေါက်နေတာကို တွေ့ရတာဗျ။
"ဒီတောင်ပဲ မောင်တာတေရဲ့၊
ဒါ ကဝေတောင်ပဲ"
ကျုပ်နဲ့ ဘိုးလူပေ တောင်ထိပ်ကို
ရောက်တော့ …
"ဟာ…ဟုတ်သားပဲ၊ နတ်ရုပ်အ
ကျိုးကြီး"
"ဟုတ်တယ် မောင်တာတေ၊ အဲဒါ
ကဝေနတ်ကြီးရဲ့ ရုပ်တုပဲကွဲ့၊တစ်
ဝက်လောက်က ကျိုးကျသွားတော့
ဟိုမှာတွေ့လား ရေကန်လား၊ အဲဒါ
ကဝေနတ်ကြီး ဖန်ဆင်းထားတဲ့ ရေ
ကန်လို့ ကဝေကြီးတွေက ယုံကြ
တယ်။ နွေ မိုး ဆောင်း ဘယ်အခါ
မှ ရေမခမ်းဘူးကွဲ့၊ အစီအရင်လုပ်
မယ့် ကဝေက အဲဒီကန်မှာ ရေချိုး
ရတယ်၊ ဟိုမှာတွေ့လား ပြိုကျနေ
တဲ့ အဆောက်အဦး။ အဲဒါ ယစ်ပ
လ္လင်ဆောင်လို့ခေါ်တယ်၊ အဲဒီမှာ
အတွင်းစခန်း ဆက်ဝင်ရတာကွဲ့၊လာ
…လာ၊ကျုပ်တို့ ပုန်းဖို့နေရာ ရှာဦးမှ၊
ဒီကောင်က ဒီည ရောက်ရင်ရောက်၊
မရောက်ရင် မနက်ဖြန်မှ ရောက်လိမ့်
မယ်"
တော့ တခြားသူ မဟုတ်ဘူး မောင်
တာတေ၊ သူကိုယ်တိုင်ပဲကွဲ့"
"ဗျာ၊ သူကိုယ်တိုင် ဟုတ်လား
ဆရာကြီး"
ကျုပ်ဖြင့် အံ့သြလိုက်တာဗျာ၊ဘယ်
လိုယုံရမှန်းတောင် မသိတော့ဘူး။
ဆရာကြီးကိုလည်း ဘာမေးရမှန်း
တောင် ကျုပ်မသိတော့ပါဘူးဗျာ။
"ဟုတ်တယ် မောင်တာတေ၊ ကဝေ
တောင်ထိပ်မှာ ထက်ပိုင်းကျိုးနေတဲ့
ရုပ်ထုဟောင်းကြီးတစ်ခုရှိတယ်၊ အဲ
ဒီရုပ်တုကြီးရဲ့ဘေးမှာ ရေကန်လေး
တစ်ကန်လည်း ရှိတယ်၊ ဒီအနီးအနား
က လူတွေဟာ အဲဒီအရုပ်ကြီးကို နတ်
ရုပ်ကြီးပဲ ထင်ကြတာ၊ ဘေးမှာ ပြိုကျ
နေတဲ့ အဆောက်အဦးပျက်ကိုလည်း
နတ်ကွန်းအပျက်ပဲ ထင်ကြတယ်။
တကယ်ကတော့ ထက်ပိုင်းကျိုးနေ
တဲ့ အရုပ်ကြီးက နတ်ရုပ်ကြီးတော့
ဟုတ်တယ်ကွဲ့၊ ဒါပေမဲ့ အဲဒါ ကဝေ
နတ်ကြီးရဲ့ ရုပ်ထုကြီး မောင်တာတေ
ရဲ့၊ ပြိုကျနေတဲ့ အဆောက်အဦက
ကဝေနတ်ကြီးကို ယစ်ပူဇော်တဲ့
ယစ်ပလ္လင်အဆောက်အဦကြီးကွဲ့၊
ဟိုတုန်းကတော့ ဒီတောင်ပေါ်မှာ
အဆင့်အမြင့်ဆုံး ကဝေပညာတွေ
တက်လှမ်းတဲ့နေရာပေါ့ကွယ်၊ ပြီး
ရက် ယစ်ပလ္လင်ရှိတဲ့ အဆောက်
အဦထဲမှာ အတွင်းစခန်းဝင်ကြ
တယ်၊ အခုနောက်ပိုင်းမှာတော့
ကဝေက ပညာအဆင့် ဒီလောက်
မမြင့်ကြတော့ ကဝေတောင် ဘယ်
နားမှာ ရှိမှန်းတောင် မသိကြတော့
ဘူးကွဲ့၊ ဒိဗ္ဗတစ်ယောက်သာ ဒီအ
ဆင့်ထိ တက်လာနိုင်တာ"
"နေပါဦး ဆရာကြီးရဲ့၊ ကဝေကြီးဦးဒိဗ္ဗ
က သူ့နှလုံးကိုထုတ်ပြီး သူ ဘယ်လိုစား
မှာတုံး ဆရာကြီးရဲ့၊ နှလုံးထုတ်လိုက်ရင်
သူသေသွားပြီ မဟုတ်လားဗျ"
"အင်း…ဒီကိစ္စက မေးထိုက်တဲ့ကိစ္စ
ပေါ့ကွယ်၊ ဒီလိုမောင်တာတေရဲ့၊ လူ
တစ်ယောက်အနေနဲ့တော့ ကိုယ့်နှလုံး
ကို ကိုယ် ဘယ့်နှယ်လုပ်ပြီး ထုတ်မတုံး၊
သေသွားဖို့ပဲ ရှိတာပေါ့၊ ဒိဗ္ဗတို့လို 'စုန်း
ကိုး မှော်ကိုး ကဝေကိုး'ဆိုတဲ့ ဘီလူး
မှော် အစီအရင် အောင်လာခဲ့တဲ့ လူ
ကတော့ မသေဘူး မောင်တာတေရဲ့၊
ကဝေမန္တန်တွေရွတ်ပြီး လက်ကထွက်
တဲ့ စက်တွေနဲ့ သူ့နှလုံးကို သူကိုယ်တိုင်
ဖောက်ထုတ်ယူပြီး ကိုးကိုက် ကိုက်စား
လိုက်နိုင်ရင် သူ့ရဲ့အသက် ဝိညာဉ်မဲ့
တဲ့ ကိုယ်ကြီးဘေးမှာ ချက်ချင်းရုပ်
အသစ်တစ်ခု ပေါ်လာရောကွ၊ ဒါဆို
ရင် ဒိဗ္ဗ အောင်သွားပြီပေါ့ကွာ၊ သူရဲ့
အသက်မရှိတော့တဲ့ ခန္ဓာဟောင်းကြီး
ကို သူကိုယ်တိုင်ပဲ အောက်လမ်းအင်း
နဲ့ ပေါက်ပြီး မီးသင်္ဂြု ိဟ်ပစ်လိုက်မှာပေါ့၊
သူ့ရဲ့ခန္ဓာအသစ်က ခန္ဓာအဟောင်းနဲ့
တစ်ပုံစံတည်းပဲလေ၊သူ့ကို ဒိဗ္ဗအသစ်
ဖြစ်လာမှန်း ဘယ်သူမှ သိမှာမဟုတ်
ဘူးကွဲ့"
"ဒါဆို ဆရာကြီး အခုလာတဲ့ကိစ္စက…"
ကျုပ်စကားမဆုံးခင်ပဲ ဘိုးလူပေက
ပြောသဗျ။
"အထက်ပုဂ္ဂိုလ်ကြီးတွေက ဒီဗ္ဗက
အောက်လမ်းဝိဇ္ဇာဖြစ်ခွင့်မပေးနိုင်ကြ
ဘူးကွဲ့၊ဒါကြောင့် ကျုပ်ကို လွှတ်လိုက်
ကြတာ"
"သြော် …ကျုပ် သိပါပြီ ဆရာကြီး"
ကိုလှထိန် မောင်းတဲ့လှည်းက ရွာ
တော်ကြီးကိုကျော်တော့ ယင်းချောင်း
ကို ရောက်လာတယ်။ ယင်းချောင်းထဲ
မှာ ရေက ဒူးခေါင်းမြှုပ်ရုံလောက်ပဲရှိ
တာဗျ။ လှည်းက မှန်မှန်လေးမောင်း
ပြီး ဖြတ်ကူးလိုက်တယ်။ ယင်းချောင်း
ဖြတ်ပြီးတော့ တောင်ချွန်း၊တောင်ချွန်း
ပြီးတော့မှ ထီးဂလိုင်ကို ရောက်တာ
ဗျ။ ထီးဂလိုင်ရောက်တော့မှ ဘုန်း
ကြီး ဆွမ်းစားတုန်းပဲ ရှိသေးတာ။
"မောင်လှထိန် ဆရာတို့ရွာထဲ မဝင်
ဘူးကွဲ့၊ အနောက်ဘက်က တောင်
ခြေနားကိုသာ မောင်းပေးကွယ်"
"ဟုတ်ကဲ့ပါ ဆရာကြီး"
လို့ ကိုလှထိန်ကပြောပြီး အနောက်ဘက်
သွားတဲ့ လှည်းလမ်းအတိုင်း လိုက်သွား
တယ်။တောင်ခြေနဲ့နီးလာတော့ ဘိုးလူ
ပေက ပြောတယ်။
"ရပြီ၊ ရပြီ၊ မောင်လှထိန်၊ လှည်းကို
ဒီမှာပဲ ရပ်တော့ကွဲ့ "
လှည်းရပ်တော့ ဘိုးလူပေကသူ့အိတ်
ကြီးထဲက ငှက်ပျောသီးတွေထုတ်ပြီး
ကိုလှထိန်ကို တစ်လုံးကျွေးတယ်။
ကျုပ်ကို တစ်လုံးကျွေးတယ်။ သူ
ကိုယ်တိုင်လည်း တစ်လုံးစားတယ်။
"ကဲ…မောင်လှထိန် ပြန်ပေတော့၊
ငှက်ပျောသီးတစ်လုံးစားထားတော့
နှစ်ရက်လောက်တော့ ဗိုက်ဆာမှာ
မဟုတ်ဘူးကွဲ့"
ကိုလှထိန်က ဘိုးလူပေ ပြောတဲ့
စကားကို ကြားတော့ အံ့သြပြီး
ကျုပ်ကို လှည့်ကြည့်တယ်။ကျုပ်
က သူ့ကို ခေါင်းညိတ်ကို ပြလိုက်
တော့မှ ကိုလှထိန်က ကျုပ်ကို
နှုတ်ဆက်တယ်။
" ဆရာကြီး ဒါဆိုရင် ကျုပ်ပြန်
တော့မယ်၊ တာတေ ငါပြန်မယ်"
ကိုလှထိန် လှည်းမောင်းပြီး ပြန်သွား
တာနဲ့ ဘိုးလူပေက တောင်ပေါ်ကို
စပြီးတက်ရောဗျို့။တစ်တောင်တက်၊
နောက်တစ်တောင်တက်လိုက်နဲ့ ငါး
လုံးမြောက်တောင်ကို တက်တော့မှ
တစ်တောင်လုံး အင်ကြင်းပင်တွေ
ပေါက်နေတာကို တွေ့ရတာဗျ။
"ဒီတောင်ပဲ မောင်တာတေရဲ့၊
ဒါ ကဝေတောင်ပဲ"
ကျုပ်နဲ့ ဘိုးလူပေ တောင်ထိပ်ကို
ရောက်တော့ …
"ဟာ…ဟုတ်သားပဲ၊ နတ်ရုပ်အ
ကျိုးကြီး"
"ဟုတ်တယ် မောင်တာတေ၊ အဲဒါ
ကဝေနတ်ကြီးရဲ့ ရုပ်တုပဲကွဲ့၊တစ်
ဝက်လောက်က ကျိုးကျသွားတော့
ဟိုမှာတွေ့လား ရေကန်လား၊ အဲဒါ
ကဝေနတ်ကြီး ဖန်ဆင်းထားတဲ့ ရေ
ကန်လို့ ကဝေကြီးတွေက ယုံကြ
တယ်။ နွေ မိုး ဆောင်း ဘယ်အခါ
မှ ရေမခမ်းဘူးကွဲ့၊ အစီအရင်လုပ်
မယ့် ကဝေက အဲဒီကန်မှာ ရေချိုး
ရတယ်၊ ဟိုမှာတွေ့လား ပြိုကျနေ
တဲ့ အဆောက်အဦး။ အဲဒါ ယစ်ပ
လ္လင်ဆောင်လို့ခေါ်တယ်၊ အဲဒီမှာ
အတွင်းစခန်း ဆက်ဝင်ရတာကွဲ့၊လာ
…လာ၊ကျုပ်တို့ ပုန်းဖို့နေရာ ရှာဦးမှ၊
ဒီကောင်က ဒီည ရောက်ရင်ရောက်၊
မရောက်ရင် မနက်ဖြန်မှ ရောက်လိမ့်
မယ်"
အပိုင်း(၈)ဆက်ရန်...
မူရင်းရေးသားသူ= တာတေ
Comments
Post a Comment