စုန်းကိုး မှော်ကိုး ကဝေကိုး အပိုင်း(၈)
ကဝေနတ်ရုပ်ကြီးနဲ့ ခပ်လှမ်းလှမ်း
မှာ ကျောက်ထရံကြီးဗျ။ဘိုးလူပေက
ကျောက်ထရံကြီးဘက်ကို သွားတယ်။
ကျုပ်လည်း နောက်က လိုက်ရတာ
ပေါ့ဗျာ။ ကျောက်ထရံနောက်မှာ
ကျောက်တုံးတွေရော၊ ကျောက်
ဖျာတွေရော ရှိတယ်ဗျ။ ဒီနေရာမှာ
ဒီတစ်ည ပုန်းအိပ်ဖို့ အတော်ပဲဗျ။
ညရောက်တော့ လက တော်တော်
သာနေပြီ။ ကျုပ်လည်း မောမောနဲ့
အိပ်လိုက်တော့ တစ်ရေးတောင်
မနိုးဘူးဗျို့။
"မောင်တာတေ၊ မောင်တာတေ ထ
ထ၊ နိုးနိုးကြားကြားနေ၊ ဒိဗ္ဗ တောင်
ပေါ်တက်လာပြီ"
ဘိုးလူပေက လေသံအုပ်အုပ်ကလေး
နဲ့ နှိုးတာဗျ။ကျုပ်လည်း ကပျာကယာ
ထပြီး ကျောက်ထရံကြီးနောက်ကနေ
ချောင်းကြည့်လိုက်တယ်။ လရောင်
အောက်မှာလူကြီးတစ်ယောက်
တောင်ပေါ်ကို တက်လာတာ တွေ့
ရတယ်ဗျို့။ လူက ပုပြတ်ပြတ်ဗျ။
သျှောင်ထုံးကြီးနဲ့ ပုဆိုးက ကွက်တုံး
ကြီး ဝတ်လို့။ လွယ်အိတ်ကြီးတစ်လုံး
ကို စလွယ်သိုင်း လွယ်ထားတယ်။ဒီ
လူကြီးရဲ့ မျက်လုံးတွေက အရောင်
ကို တောက်နေတာဗျ။ လရောင်
အောက်မှာတောင် တဖျတ်ဖျတ်
လက်နေတာ။
ဦးဒိဗ္ဗကြီးက ရောက်ရောက်ချင်း
ထက်ပိုင်းကျိုးနေတဲ့ ကဝေနတ်ရုပ်
ကြီးရှေ့မှာ ဒူးထောက်ပြီး ရှိခိုးလိုက်
တယ်။ ပြီးတော့မှ နတ်ရေကန်ဘက်
ကို လျှောက်သွားတယ်။ပြိုကျနေတဲ့
ယစ်ပလ္လင်ဆောင်ကို လှမ်းကြည့်ပြီး
ခေါင်းညိတ်တယ်။ ဒီလူကြီးက တစ်
နေကုန် ကဝေနတ်ရုပ်ကြီးရှေ့မှာ
ထိုင်ပြီး မန္တန်တွေ ရွတ်နေရောဗျို့။
ဘိုးလူပေလည်း ကျောက်ထရံ
နောက်က ကျောက်ဖျာပေါ်မှာ
တင်ပလ္လင်ခွေထိုင်ပြီး ပုတီးစိပ်
တော့တာပေါ့ဗျာ။ ကျုပ်ကတော့
ကင်းသမားဗျ။ ကဝေကြီး ဦးဒိဗ္ဗ
ကို မျက်ခြည်မပြတ် ကြည့်နေ
ရတာပေါ့ဗျာ။
မိုးချုပ်ပြီ။ တောင်တွေကို ကျော်ပြီး
လထွက်လာတာဗျ။ တဖြည်းဖြည်းနဲ့
တစ်တောလုံး လင်းသွားတယ်။
"မောင်တာတေ၊ ရော့ ဟောဒီအင်း
ချပ်ကို ယူထား၊ လက်ထဲကနေ လွတ်
မကျစေနဲ့၊ ကျုပ်က ပစ်ဆိုတော့မှ ဒိဗ္ဗ
ကို အနားကပ်ပြီး ပစ်ပေတော့၊ ဘာကို
မှ မကြောက်နဲ့ ၊ ကြားလား၊ကျုပ်မပြော
ဘဲနဲ့တော့ ဒီအင်းကို မပစ်နဲ့နော် မောင်
တာတေ"
"ဟုတ်ကဲ့ပါ ဆရာကြီး"
"ခဏစောင့်ရဦးမယ်ကွဲ့၊ လမွန်းတည့်
တာနဲ့ ဒီကောင်လုပ်ငန်းစမှာပဲ"
ဟုတ်တယ်ဗျို့။ ဘိုးလူပေပြောတဲ့
အတိုင်းပဲဗျာ။ လမွန်းတည့်ကာနီး
တာနဲ့ ကဝေကြီး ဦးဒိဗ္ဗက ကဝေ
မန္တန်တွေ ရွတ်တော့တာပဲဗျာ။သူ့
အသံသြသြကြီးနဲ့ မန္တန်ရွတ်လိုက်
တာ ကဝေတောင်ကြီး တစ်ခုလုံး
ကို ဟိန်းနေတော့တာဗျ။
လမွန်းတည့်ပြီဗျို့။
"လာ၊ မောင်တာတေ ထွက်တော့၊
ဒီကောင် အလုပ်စလုပ်တော့မယ်"
ကျုပ်နဲ့ ဘိုးလူပေ ပုန်းနေတဲ့ ကျောက်
ထရံကြီးနောက်က ထွက်လာပြီး အင်
ကြင်းပင်ကြီးတွေ ကွယ်ရင်းနဲ့ ကဝေ
နတ်ရုပ်ကြီးအနားကို ကပ်လာခဲ့ကြ
တာပေါ့ဗျာ။ ဟော ဦးဒိဗ္ဗလက်က
စက်တွေထွက်လာပြီဗျို့။ ဝင်းဝင်း
တောက်နေတဲ့ စက်တွေဗျ။ကျုပ်ဖြင့်
ဒီလို စက်မျိုး တစ်ခါမှ မမြင်ဖူးပါဘူး
ဗျာ။ ဟော ဟော စက်တွေနဲ့ သူ့ရဲ့
ရင်ညွန့်ပေါ်ကို ထောက်လိုက်ပြီဗျို့။
ရင်ညွန့်တည့်တည့်မှာ လက်ကိုတင်
ထားတာဗျ။ ကဝေကြီးက နတ်ရုပ်ရှေ့
မှာ တင်ပလ္လင်ခွေထိုင်ပြီး လုပ်နေတာ
ဗျ။ အပေါ်ပိုင်းက အင်္ကျီမပါတဲ့ ကိုယ်
ဗလနဲ့ဗျို့။ပါးစပ်က မန္တန်တွေကိုမပြတ်
ရွတ်လေစက်တွေက အရောင်တောက်
လာလေပဲဗျ။ဟာ စက်တွေက ဦးဒိဗ္ဗရဲ့
ကိုယ်ထဲကို ဖောက်ဝင်သွားပြီး သူ့ကိုယ့်
ကြီးတစ်ခုလုံး လင်းနေပြီဗျို့။
မျက်လုံးထဲကလည်း စက်တွေ ထွက်
လာတယ်။ ပါးစပ်ထဲကလည်း စက်
တွေ ထွက်လို့ဗျ။ကျုပ်စိတ်ထင်တော့
လက်က ထွက်နေတဲ့ စက်တွေဟာ
ကိုယ်ထဲကို ဝင်သွားပြီး ကိုယ်ထဲက
ပြန်ဖောက်ထွက်လာတာ ထင်တယ်
ဗျ။ ဟာ…ရင်ညွန့်တည့်တည့်ကို ဦး
ဒိဗ္ဗရဲ့လက်ကြီးဝင်သွားပြီဗျို့။ ဟော
ဆွဲထုတ်နေပြီ၊ ဆွဲထုတ်နေပြီ။ပါလာ
ပြီဗျို့၊ ပါလာပြီ။ သွေးတွေရဲနေတဲ့
ဦးဒိဗ္ဗရဲ့ နှလုံးကြီးက ဦးဒိဗ္ဗရဲ့လက်
ထဲမှာ ဆုပ်လျက်သားကြီး ပါလာပြီ။
ဟာ …ပြေးထွက်သွားပြီဗျို့။ ကျုပ်
ဆရာ ဘိုးလူပေ ပြေးထွက်သွားပြီ။
ဘိုးလူပေက ဒီအချိန်ကို စောင့်နေ
တာ ထင်တယ်ဗျ။
"ဟေ့ …ဒိဗ္ဗ၊ မင်းကို အစီအရင်အောင်
ခွင့် မပြုနိုင်ဘူးဟေ့"
ပြောပြောဆိုဆိုနဲ့ ဘိုးလူပေက
လက်ထဲက အစိမ်းရောင် စက်တွေ
လွှတ်လိုက်တယ်။ သူ့နှလုံးသားကို
သူကိုယ်တိုင် ကိုက်တော့မလို လုပ်
နေတဲ့ ကဝေကြီးက တုံ့ကနဲ ရပ်သွား
ပြီး စက်တွေ တဖျန်းဖျန်းထွက်နေတဲ့
မျက်လုံးကြီးတွေနဲ့ ဘိုးလူပေကိုလှမ်း
ကြည့်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ဘိုးလူ
ပေရဲ့ စက်တွေကို ပမာမခန့်ပုံစံနဲ့
လှမ်းရိုက်ချလိုက်တယ်။
ညာဘက်လက်မှာ နှလုံးကြီးကိုင်ထား
ပြီး ဘယ်ဘက်လက်က ဘိုးလူပေရဲ့
စက်ကို ကာကွယ်နေတာဗျို့။ ကျုပ်
တစ်သက်မှာ နှလုံးကြီး ဆွဲထုတ်ထား
တဲ့ လူတစ်ယောက် အသက်ရှင်နေ
တာ ဒီတစ်ခါပဲ တွေ့ဖူးတာပေါ့ဗျာ။
ဘိုးလူပေရဲ့ စက်တွေ အပိုင်းပိုင်း
ပြတ်ထွက်သွားတယ်။ ဘိုးလူပေ
လည်း မျက်နှာကွက်ကနဲ ပျက်သွား
ရောဗျို့။ ဟာ…ကိုက်ပြီဗျို့။ ကဝေ
ကြီးက သူ့အစီအရင်ကို အောင်မြင်
အောင် ဆက်လုပ်ပြီပေါ့ဗျာ။သူ့နှလုံး
ကြီးကို သူ့ပါးစပ်နဲ့ ကုန်းပြီး တစ်
ကိုက် ကိုက်ပြီး ဝါးနေတယ်။
ဟော မျိုချပြီ။ ဟာ နောက်တစ်ကိုက်
ကိုက်ပြန်ပြီဗျို့။ ကိုးကိုက် မပြည့်ခင်
ဖျက်နိုင်မှ ဖြစ်မှာဗျ။ ကိုးကိုက်ပြည့်
သွားလို့ ဦးဒိဗ္ဗနောက်တစ်ယောက်
ဘွားကနဲ ပေါ်လာလို့ကတော့ ဘိုး
လူပေရော ကျုပ်ရော လက်စတုံးခံ
ရဖို့ပဲ ရှိတာပေါ့ဗျာ။
မှာ ကျောက်ထရံကြီးဗျ။ဘိုးလူပေက
ကျောက်ထရံကြီးဘက်ကို သွားတယ်။
ကျုပ်လည်း နောက်က လိုက်ရတာ
ပေါ့ဗျာ။ ကျောက်ထရံနောက်မှာ
ကျောက်တုံးတွေရော၊ ကျောက်
ဖျာတွေရော ရှိတယ်ဗျ။ ဒီနေရာမှာ
ဒီတစ်ည ပုန်းအိပ်ဖို့ အတော်ပဲဗျ။
ညရောက်တော့ လက တော်တော်
သာနေပြီ။ ကျုပ်လည်း မောမောနဲ့
အိပ်လိုက်တော့ တစ်ရေးတောင်
မနိုးဘူးဗျို့။
"မောင်တာတေ၊ မောင်တာတေ ထ
ထ၊ နိုးနိုးကြားကြားနေ၊ ဒိဗ္ဗ တောင်
ပေါ်တက်လာပြီ"
ဘိုးလူပေက လေသံအုပ်အုပ်ကလေး
နဲ့ နှိုးတာဗျ။ကျုပ်လည်း ကပျာကယာ
ထပြီး ကျောက်ထရံကြီးနောက်ကနေ
ချောင်းကြည့်လိုက်တယ်။ လရောင်
အောက်မှာလူကြီးတစ်ယောက်
တောင်ပေါ်ကို တက်လာတာ တွေ့
ရတယ်ဗျို့။ လူက ပုပြတ်ပြတ်ဗျ။
သျှောင်ထုံးကြီးနဲ့ ပုဆိုးက ကွက်တုံး
ကြီး ဝတ်လို့။ လွယ်အိတ်ကြီးတစ်လုံး
ကို စလွယ်သိုင်း လွယ်ထားတယ်။ဒီ
လူကြီးရဲ့ မျက်လုံးတွေက အရောင်
ကို တောက်နေတာဗျ။ လရောင်
အောက်မှာတောင် တဖျတ်ဖျတ်
လက်နေတာ။
ဦးဒိဗ္ဗကြီးက ရောက်ရောက်ချင်း
ထက်ပိုင်းကျိုးနေတဲ့ ကဝေနတ်ရုပ်
ကြီးရှေ့မှာ ဒူးထောက်ပြီး ရှိခိုးလိုက်
တယ်။ ပြီးတော့မှ နတ်ရေကန်ဘက်
ကို လျှောက်သွားတယ်။ပြိုကျနေတဲ့
ယစ်ပလ္လင်ဆောင်ကို လှမ်းကြည့်ပြီး
ခေါင်းညိတ်တယ်။ ဒီလူကြီးက တစ်
နေကုန် ကဝေနတ်ရုပ်ကြီးရှေ့မှာ
ထိုင်ပြီး မန္တန်တွေ ရွတ်နေရောဗျို့။
ဘိုးလူပေလည်း ကျောက်ထရံ
နောက်က ကျောက်ဖျာပေါ်မှာ
တင်ပလ္လင်ခွေထိုင်ပြီး ပုတီးစိပ်
တော့တာပေါ့ဗျာ။ ကျုပ်ကတော့
ကင်းသမားဗျ။ ကဝေကြီး ဦးဒိဗ္ဗ
ကို မျက်ခြည်မပြတ် ကြည့်နေ
ရတာပေါ့ဗျာ။
မိုးချုပ်ပြီ။ တောင်တွေကို ကျော်ပြီး
လထွက်လာတာဗျ။ တဖြည်းဖြည်းနဲ့
တစ်တောလုံး လင်းသွားတယ်။
"မောင်တာတေ၊ ရော့ ဟောဒီအင်း
ချပ်ကို ယူထား၊ လက်ထဲကနေ လွတ်
မကျစေနဲ့၊ ကျုပ်က ပစ်ဆိုတော့မှ ဒိဗ္ဗ
ကို အနားကပ်ပြီး ပစ်ပေတော့၊ ဘာကို
မှ မကြောက်နဲ့ ၊ ကြားလား၊ကျုပ်မပြော
ဘဲနဲ့တော့ ဒီအင်းကို မပစ်နဲ့နော် မောင်
တာတေ"
"ဟုတ်ကဲ့ပါ ဆရာကြီး"
"ခဏစောင့်ရဦးမယ်ကွဲ့၊ လမွန်းတည့်
တာနဲ့ ဒီကောင်လုပ်ငန်းစမှာပဲ"
ဟုတ်တယ်ဗျို့။ ဘိုးလူပေပြောတဲ့
အတိုင်းပဲဗျာ။ လမွန်းတည့်ကာနီး
တာနဲ့ ကဝေကြီး ဦးဒိဗ္ဗက ကဝေ
မန္တန်တွေ ရွတ်တော့တာပဲဗျာ။သူ့
အသံသြသြကြီးနဲ့ မန္တန်ရွတ်လိုက်
တာ ကဝေတောင်ကြီး တစ်ခုလုံး
ကို ဟိန်းနေတော့တာဗျ။
လမွန်းတည့်ပြီဗျို့။
"လာ၊ မောင်တာတေ ထွက်တော့၊
ဒီကောင် အလုပ်စလုပ်တော့မယ်"
ကျုပ်နဲ့ ဘိုးလူပေ ပုန်းနေတဲ့ ကျောက်
ထရံကြီးနောက်က ထွက်လာပြီး အင်
ကြင်းပင်ကြီးတွေ ကွယ်ရင်းနဲ့ ကဝေ
နတ်ရုပ်ကြီးအနားကို ကပ်လာခဲ့ကြ
တာပေါ့ဗျာ။ ဟော ဦးဒိဗ္ဗလက်က
စက်တွေထွက်လာပြီဗျို့။ ဝင်းဝင်း
တောက်နေတဲ့ စက်တွေဗျ။ကျုပ်ဖြင့်
ဒီလို စက်မျိုး တစ်ခါမှ မမြင်ဖူးပါဘူး
ဗျာ။ ဟော ဟော စက်တွေနဲ့ သူ့ရဲ့
ရင်ညွန့်ပေါ်ကို ထောက်လိုက်ပြီဗျို့။
ရင်ညွန့်တည့်တည့်မှာ လက်ကိုတင်
ထားတာဗျ။ ကဝေကြီးက နတ်ရုပ်ရှေ့
မှာ တင်ပလ္လင်ခွေထိုင်ပြီး လုပ်နေတာ
ဗျ။ အပေါ်ပိုင်းက အင်္ကျီမပါတဲ့ ကိုယ်
ဗလနဲ့ဗျို့။ပါးစပ်က မန္တန်တွေကိုမပြတ်
ရွတ်လေစက်တွေက အရောင်တောက်
လာလေပဲဗျ။ဟာ စက်တွေက ဦးဒိဗ္ဗရဲ့
ကိုယ်ထဲကို ဖောက်ဝင်သွားပြီး သူ့ကိုယ့်
ကြီးတစ်ခုလုံး လင်းနေပြီဗျို့။
မျက်လုံးထဲကလည်း စက်တွေ ထွက်
လာတယ်။ ပါးစပ်ထဲကလည်း စက်
တွေ ထွက်လို့ဗျ။ကျုပ်စိတ်ထင်တော့
လက်က ထွက်နေတဲ့ စက်တွေဟာ
ကိုယ်ထဲကို ဝင်သွားပြီး ကိုယ်ထဲက
ပြန်ဖောက်ထွက်လာတာ ထင်တယ်
ဗျ။ ဟာ…ရင်ညွန့်တည့်တည့်ကို ဦး
ဒိဗ္ဗရဲ့လက်ကြီးဝင်သွားပြီဗျို့။ ဟော
ဆွဲထုတ်နေပြီ၊ ဆွဲထုတ်နေပြီ။ပါလာ
ပြီဗျို့၊ ပါလာပြီ။ သွေးတွေရဲနေတဲ့
ဦးဒိဗ္ဗရဲ့ နှလုံးကြီးက ဦးဒိဗ္ဗရဲ့လက်
ထဲမှာ ဆုပ်လျက်သားကြီး ပါလာပြီ။
ဟာ …ပြေးထွက်သွားပြီဗျို့။ ကျုပ်
ဆရာ ဘိုးလူပေ ပြေးထွက်သွားပြီ။
ဘိုးလူပေက ဒီအချိန်ကို စောင့်နေ
တာ ထင်တယ်ဗျ။
"ဟေ့ …ဒိဗ္ဗ၊ မင်းကို အစီအရင်အောင်
ခွင့် မပြုနိုင်ဘူးဟေ့"
ပြောပြောဆိုဆိုနဲ့ ဘိုးလူပေက
လက်ထဲက အစိမ်းရောင် စက်တွေ
လွှတ်လိုက်တယ်။ သူ့နှလုံးသားကို
သူကိုယ်တိုင် ကိုက်တော့မလို လုပ်
နေတဲ့ ကဝေကြီးက တုံ့ကနဲ ရပ်သွား
ပြီး စက်တွေ တဖျန်းဖျန်းထွက်နေတဲ့
မျက်လုံးကြီးတွေနဲ့ ဘိုးလူပေကိုလှမ်း
ကြည့်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ဘိုးလူ
ပေရဲ့ စက်တွေကို ပမာမခန့်ပုံစံနဲ့
လှမ်းရိုက်ချလိုက်တယ်။
ညာဘက်လက်မှာ နှလုံးကြီးကိုင်ထား
ပြီး ဘယ်ဘက်လက်က ဘိုးလူပေရဲ့
စက်ကို ကာကွယ်နေတာဗျို့။ ကျုပ်
တစ်သက်မှာ နှလုံးကြီး ဆွဲထုတ်ထား
တဲ့ လူတစ်ယောက် အသက်ရှင်နေ
တာ ဒီတစ်ခါပဲ တွေ့ဖူးတာပေါ့ဗျာ။
ဘိုးလူပေရဲ့ စက်တွေ အပိုင်းပိုင်း
ပြတ်ထွက်သွားတယ်။ ဘိုးလူပေ
လည်း မျက်နှာကွက်ကနဲ ပျက်သွား
ရောဗျို့။ ဟာ…ကိုက်ပြီဗျို့။ ကဝေ
ကြီးက သူ့အစီအရင်ကို အောင်မြင်
အောင် ဆက်လုပ်ပြီပေါ့ဗျာ။သူ့နှလုံး
ကြီးကို သူ့ပါးစပ်နဲ့ ကုန်းပြီး တစ်
ကိုက် ကိုက်ပြီး ဝါးနေတယ်။
ဟော မျိုချပြီ။ ဟာ နောက်တစ်ကိုက်
ကိုက်ပြန်ပြီဗျို့။ ကိုးကိုက် မပြည့်ခင်
ဖျက်နိုင်မှ ဖြစ်မှာဗျ။ ကိုးကိုက်ပြည့်
သွားလို့ ဦးဒိဗ္ဗနောက်တစ်ယောက်
ဘွားကနဲ ပေါ်လာလို့ကတော့ ဘိုး
လူပေရော ကျုပ်ရော လက်စတုံးခံ
ရဖို့ပဲ ရှိတာပေါ့ဗျာ။
အပိုင်း(၉)ဆက်ရန်..
မူရင်းရေးသူ = တာတေ
Comments
Post a Comment