တိုက်မြွေ အပိုင်း(၃)
"ခဏဆိုရင် ကြည်သွားမှာပါကွာ"
လို့ ဘိုးစော်ကဲက ပြောလိုက်ပြီး ခဏကြာ
တော့ ရွာသားနှစ်ယောက်က ကိုပေါက်စီကို
တွဲပြီး လမ်းလျှောက်ပေးတယ်။ ဆရာတော်
က ရွာသားတစ်ယောက်ခေါ်ပြီး ငှက်ပျော
ဖက်ထဲကို ကျလာတဲ့အဆိပ်ကို သေသေချာ
ချာ ထုပ်ပြီး မြေကျင်းနက်နက်တူးပြီး မြှုပ်
ခိုင်းလိုက်တယ်။
ကိုပေါက်စီကို ထည့်လာတဲ့ခေါင်းကို ဖျက်ပြီး ကျောင်းဝင်းထောင့်မှာ မီးရှို့ပစ်လိုက်တယ်။
ခဏနေတော့ ကိုပေါက်စီနဲ့ သူ့အမေ ဒေါ်စီ
တို့က ဘိုးစော်ကဲကို ကန်တော့ကြတယ်။
ရွာသားတွေလည်း ရောပြီး ဘိုးစော်ကဲကို
ကန်တော့တယ်။ ဘုန်းကြီး ဦးတိက္ခကိုလည်း
ကန်တော့တယ်။ ပြီးတော့မှ သေရွာပြန် ကို
ပေါက်စီကို ရွာထဲ ပြန်ခေါ်သွားကြတယ်ဗျ။
ညနေစောင်းတော့ ကျုပ်နဲ့ ဘိုးစော်ကဲလည်း
ထနောင်းကုန်းကို ပြန်ခဲ့ကြတယ်။
နောက်တစ်ခါ ကြုံတာက ဘန့်ဘွေးကုန်းမှာဗျ။
ယာထဲဆင်းရင်း ပိုးထိတာဗျ။ မနက်စောစော
ယာထဲမှာ ပေါင်းနှုတ်ဖို့အသွား ပိုးနှံချုံကြီးနားက
နေ ကိုက်လိုက်တာဗျ။ ဘိုးစော်ကဲကို အပြေး
အလွှား လာပင့်ကြတယ်။ ကျုပ်လည်း လိုက်
သွားတာပေါ့ဗျာ။
ပိုးထိတာက ဗိုက်ပူတင်မောင်လို့ခေါ်တဲ့ လေး
လေးတင်မောင်ဗျ။ လူက ခပ်ဝဝ၊ ဗိုက်ကလည်း
ခပ်ရွှဲရွှဲ။ ကျုပ်ရောက်တော့ အိမ်ရှေ့ခန်းမှာ ဆန့်
ဆန့်ကြီးဗျ။ သတိလည်း မရှိတော့ဘူး။တစ်ကိုယ်
လုံး ပြာနှမ်းနေပြီ။ ဘိုးစော်ကဲက မန္တန်ရွတ်ပြီး
လက်ကိုင်ပဝါနဲ့ ရိုက်ပြီး အဆိပ်ချတယ်။
အဆိပ်က လုံးဝမကျဘူးဗျ။ ဘိုးစော်ကဲက
ဝိုင်းကြည့်နေတဲ့ လူတွေကို လိုက်မလာနဲ့လို့
ပြောပြီး
"တာတေ၊ မင်း ဘိုးနဲ့ လိုက်ခဲ့"
လို့ ကျုပ်ကို ခေါ်လို့ ကျုပ်လိုက်သွားတယ်
ဘိုးစော်ကဲက အိမ်ခေါင်းရင်းဝိုင်းထောင့်ကို
သွားပြီး မန္တန်တွေရွတ်တယ်။ ခဏကြာတော့
ဘိုးစော်ကဲရဲ့ အရှေ့တစ်လံအကွာလောက်
က မြေကြီးပေါ်မှာ တွင်းပေါက်ကလေးတစ်
ခု ဖြစ်သွားတယ်။ကျုပ်လည်း အံ့သြပြီး ကြည့်
နေတာဗျ။ ဟာ မြွေလေးဗျို့။ မြွေလေး။ အ
ဖြူရောင်လေးဗျာ။
ဖွေးဆွတ်နေတာပဲဗျ။ အရှည်က လူကြီးတစ်
ထွာလောက်ရှိမယ်။ ကိုးလက်မ ဆယ်လက်
မလောက်ပေါ့ဗျာ။ တွင်းလေးထဲက ထွက်
လာပြီး ခွေနေတယ်။ အဲဒီမြွေဖြူလေး ထွက်
လာတော့ ဘိုးစော်ကဲက မန္တန်ရွတ်တာ ရပ်
လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ မြွေဖြူလေးကို စိုက်
ကြည့်ပြီး ကျုပ်ကို လှည့်ပြောတယ်။
"တာတေ၊ ဟိုနားက ဝါးစိမ်းကိုင်းလေး သွား
ယူစမ်း"
ကျုပ်က ခပ်လှမ်းလှမ်းက ဝါးစိမ်းကိုင်းလေး
ကို ပြေးကောက်ပြီး ဘိုးစော်ကဲကို ပေးလိုက်
တယ်။ဘိုးစော်ကဲက ကျုပ်ကို ပြောလိုက်တယ်
"တာတေ ဒီမှာကြည့်"
ပြောပြောဆိုဆိုနဲ့ ဝါစိမ်းကိုင်းလေးရဲ့ ထိပ်ဖျား
ကို မြွေဖြူလေးရှေ့နား ထိုးပေးလိုက်တယ်။
မြွေဖြူလေးက လှစ်ကနဲ ရွှေ့သွားပြီး ဝါးစိမ်း
ကိုင်းလေးရဲ့ ထိပ်ဖျားကို ပေါက်ချလိုက်တယ်။
ဟာ ဝါးစိမ်းကိုင်းလေးတစ်ချောင်းလုံး ချက်ချင်းခြောက်သွားတယ်။ မီးကျွမ်းသ
လိုကို ဖြစ်သွားတာဗျ။
"မြင်လား တာတေ၊ အဆိပ်ဘယ်လောက်
ပြင်းတယ်ဆိုတာ"
"ဟုတ်ကဲ့ ဘိုး"
"ဒါနဂါးကွ၊ ရိုးရိုးမြွေ မဟုတ်ဘူး။ ကဲ မြွေတို့
ရဲ့ဘုရင် နဂါးလေးဗျာ။ ဒီရွာသားတစ်ယောက်
ကို မြွေတစ်ကောင်က ကိုက်သွားလို့ပါ၊ ကျုပ်
အဆိပ်ချတာ ဘယ်လိုချလို့မှ မရပါဘူးဗျာ။နဂါး
လေးရဲ့ အမိန့်နဲ့ ကိုက်သွားတဲ့မြွေကို လွှတ်ပြီး
အဆိပ်တွေ ပြန်စုပ်ခိုင်းပေးပါဗျာ။ ကျွန်ပ် မောင်
စော်ကဲက မေတ္တာရပ်ခံပါတယ်။အမြန်ဆုံး ကယ်
တင်ပေးပါ နဂါးလေးခင်ဗျာ"
ဘိုးစော်ကဲက လူတစ်ယောက်ကို ပြောသလို
ပြောနေတာဗျ။ မြွေဖြူလေးက သူထွက်လာတဲ့
တွင်းပေါက်ကလေးထဲကို ပြန်ဝင်သွားတယ်ဗျ။
"ကဲ လာ တာတေရေ"
လို့ ပြောပြီး အိမ်ပေါ်ကို ပြန်တက်သွားတယ်။
ပြီးတော့ ငှက်ပျောရွက် မြွေစွယ်အရာအောက်
က ခံထားလိုက်ပြီး လူတွေကို ခပ်ဝေးဝေးမှာ
သွားနေခိုင်းလိုက်တယ်။
အိမ်ဝင်ပေါက်မှာလည်း လူတစ်ယောက်မှ မနေဖို့ပြောတယ်။ဘယ်သူမှ ဘာမှဝင်မလုပ်
ဖို့ကို ဘိုးစော်ကဲက သေသေချာချာ မှာတယ်။
ပြီးတော့ မန္တန်တွေကို ရွတ်ရောဗျ။
သိပ်မကြာပါဘူးဗျာ။ လှေကားကနေ တရွေ့ရွေ့
နဲ့ တက်လာတာနည်းတဲ့မြွေပွေးကြီးမှမဟုတ်တာ
ဗျာ။လူတွေဆိုတာ လန့်ပြီး နောက်ကို ဆုတ်သွား
ကြတယ်။ဘိုးစော်ကဲက မန္တန်ကိုပဲ အဆက်မပြတ်
ရွတ်နေတယ်။ မြွေပွေးကြီးက အိမ်အပေါ်ဆင့်ကို
တက်လာပြီး ဆန့်ဆန့်ကြီး လဲနေတဲ့ ကိုတင်ဝင်း
ရဲ့ ခြေထောက်က မြွေစွယ်ရာနှစ်ခုပေါ်ကို ပါးစပ်
နဲ့တေ့ပြီး အဆိပ်တွေ စုပ်ယူလိုက်တယ်။
ခဏနေတော့ မည်းမည်းအရည်တွေ အစွယ်ရာ
နှစ်ခုကနေ ထွက်ကျလာရောဗျို့။ မြွေပွေးကြီး
က အဆိပ်တွေကို သေသေချာချာ ကြည့်ပြီး
တော့မှ တွန့်လိမ် တွန့်လိမ်နဲ့ အိမ်ပေါ်က ပြန်
ဆင်းသွားတယ်။ ဒီတော့မှ ဘန့်ဘွေးကုန်းသား
တွေလည်း အသက်ရှူနိုင်တော့တာဗျို့။
ဘိုးစော်ကဲက တစ်ကိုယ်လုံး ပျံ့နေတဲ့ အဆိပ်
တွေကို သူ့လက်ကိုင်ပုဝါနဲ့ ရိုက်ချတယ်။ ပါးစပ်
ကလည်း မန္တန်တွေ မပြတ်ရွတ်နေတယ်ဗျ။
ဒီတော့မှ ဗိုက်ပူကိုတင်ဝင်းရဲ့ မဲပြာပြာအသား
အရောင်ကြီးပျောက်သွားပြီး သွေးရောင်ပြန်
လွှမ်းတာတယ်ဗျို့။
ခဏနေတော့ ကိုတင်ဝင်း သတိပြန်ရလာပြီး
ထထိုင်တယ်။ ရေတောင်းပြီး အငမ်းမရ
သောက်တယ်။ အခြေအနေ အားလုံးကောင်း
သွားပြီး စိတ်ချရပြီဆိုတော့မှ ဘိုးစော်ကဲ ထ
နောင်းကုန်းကို ပြန်တယ်။ ကျုပ်လည်း ဘိုး
စော်ကဲနဲ့ ရွာကို ပြန်လိုက်လာတယ်။ ဘိုးစော်
ကဲရဲ့ ဆေးလွယ်အိတ်ကို ကျုပ်က စလွယ်
သိုင်း လွယ်လို့ပေါ့ဗျာ။
အပိုင်း(၄)ဆက်ရန်...
မူရင်းရေးသားသူ =တာတေ
Comments
Post a Comment